Валерый Гапееў - Трафік для паэта

Віктар утаропіўся ў манітор, літары скакалі і расплываліся. Сёння размешчаны, літаральна гадзіну назад... Так, спакойна, спакойна. Адмінка... Хутчэй, няважна, што з дому...

Вось жа ідыёт, га! Ну, хай бы паставіў прамадэрацыю адразу! Не, спяшаўся, юзерам дагаджаў... Божачка, нават абмежаванне на велічыню каментарыяў не паставіў... Вось дурань, дурань...

Віктар таропка выдаліў каментарый старога, паставіў прамадэрацыю на каментарыі ўсіх раздзелаў. Праверыў каментарыі, павыдаляў тыя, дзе ў яго бок сыпаліся абвінавачванні ў бессаромнасці і подласці.

Усё, сайт чысты... Цяпер пачысціць сам браўзер, выдаліць гісторыю наведванняў, абнуліць кэш... Ух ты, лягчэй як...

Ты глядзі, стары пазнаў сам сябе... Не дзіўна, твараў ім Віктар не закрываў... «А калі б гэта была настаўніца з нашага горада?» — думка непрыемна разанула сорамам. Між волі ўявілася, як гэтая таўстуха прыдзе да іх у клас — як на яе глядзець? Добра, што не прыдзе...

Тэлефон зазваніў зноў, Віктар асцярожна ўзяў мабільнік — і зноў у грудзях сціснулася ад незразумелага страху — на экране тэлефона высвеціліся незнаёмыя лічбы. Не адказваць? Але які сэнс... Зноў жа патэлефануюць, раз ведаюць нумар...

— Алё? — прамовіў Віктар сіплым голасам.

— Віцька? Гэта Сашка, старшы ваш.

— Які Сашка?

— З якім ты сцены біў і цэглу цягаў на фірме, — нагадаў незнаёмец і Віктар толькі цяпер пазнаў голас самага маўклівага, цягавітага хлопца гадоў дваццаці, які быў іх старшым на той часовай рабоце. — Тут перайгралі трохі, разлік будзе пазней праз касу на фірме.

— А колькі я там зарабіў? — з палёгкай выдыхнуў Віктар.

Яго адпусціла. Прыйшло разуменне таго, што ў свеце ёсць яшчэ нешта і нехта

акрамя сайта, яго самога і тых дурняў, якія пруцца шукаць у сеціве парнуху.

— Як і ўсе, — адказаў Сашка. — Крыху больш за сотню.

— Чаго сотню? — не зразумеў Віктар.

— Долараў. Але атрымаем па курсе.

— Ого! — прысвіснуў Віктар. — За шэсць дзён...

— Не за шэсць дзён, — паправіў яго Сашка. — Па 12 гадзін пахалі, не забывай.

— Ды помню... Слухай, а больш такой работы няма?

— Не, пакуль няма. ...

100 долараў... За мінусам доўга бацьку — 50. Эх, во каб знайсці такую працу! Якраз бы да пачатку заняткаў назбіралася патрэбная сума! А так... Залатар, асенізатар, адалтшчык... А гэты стары псіхолаг падказаў месца, дзе можна зарабіцьнармальна грошы? Мяжу пераступіў, закон, па той бок маралі апынуўся... Дык жа часова гэта, няўжо даўмець нельга? Не збіраецца Віктар порнастудыі адкрываць! Паўтара месяца, усяго паўтара месяца, ён упэўнены — і ў яго будзе патрэбная сума. І ўсё потым знікне, сатрэцца, забудзецца. Грошы не будуць пахнуць, бо іх Віктар увогуле атрымлівае віртуальна... Нічога, мала пацярпець засталося. Яшчэ во ролікаў 10 здыме і хопіць...

Але ж гэты стары так проста мог намаляваць для сябе яго, Віктара, ды яшчэ сказаў, што іншаму каму зрабіць тое ж будзе няцяжка... А калі бацька зойдзе на такі сайт? А што, у яго свой ЖЖ ёсць, хоць піша рэдка, па рабоце больш, але во пайшла пагалоска па горадзе — і зойдзе. Ён жа ведае, што ў Віктара ёсць тэлескоп...

А ролікі на камп’ютары!

Ідыёт! Яны проста так да гэтай пары ляжаць у яго папцы! Тое праўда, бацька ніколі па яго папках не лазіў (у Віктара свой дыск, у бацькі свой), але ж можа пацікавіцца!

Ну, ідыёт... Іх увогуле нельга тут трымаць...

За паўгадзіны Віктар сабраў усе гатовыя ролікі, чарнавыя варыянты, арыгіналы і запісаў у адну папку, папку заархівіраваў з паролем, а потым перапісаў на дыск. Усё, што мела адносіны да сайта, выдаліў з камп’ютара. Пачысціў, прыбраўся... Дыск схаваў у некалі купленым за немалыя грошы «Зорным даведніку» — гэта кніга нікога не цікавіць сёння. Нейкі момант уладарыла думка, што дыск трэба зламаць адным націскам рукі — навошта гэтыя ролікі, калі яны ўжо стаяць на сайце? Дзеля чаго арыгіналы здымак? Але... было шкада. Сваёй працы шкада, ці што... Няхай паляжаць...

Сеў на канапе, аглядаючы пакой, нібыта злачынца на месцы злачынства: ці не пакінуў дзе яшчэ слядоў?

«Цяпер ролік скінуць, апрацаваць і адразу на флэшку. Астатняе сцерці... І баць­ка, і маці ведаюць, што я так доўга сяджу за компам. Ну, сказаў, што пішу тэксты... Не, не адбрэшашся, як прыціснуць. Трэба зрабіць той хамяк на Юкозе!»

Падскочыў, хутка ўвайшоў у сеціва. Падабраў больш-менш стыльны шаблон пад свой дамашні сайт. Стварыў некалькі раздзелаў, хутка закінуў у іх свае вершы. Не заўважыў, як праца захапіла яго — пакрысе прыйшла цікавасць: прыемна было ствараць сваю кніжку, няхай і электронную. А тут яшчэ ёсць магчымасць падмаляваць-падправіць шаблон... Успомніў, што шаржы да яго эпіграм ужо маюцца ў электронным выглядзе, паставіў некалькі — атрымалася прыгожа... За вокладку засеў: узяў здымак школы, папрацаваў з фільтрамі фоташопа — і атрымаўся той самы малюнак на шэрым фоне чорным фламастарам. Ну, амаль такі атрымаўся, а лепш і не трэба пакуль...