Валерый Гапееў - Трафік для паэта

Прыкольна, кажаце? Ну-ну...

Вось вам развіццё прыколаў:

— А я ўчора жуку саломінку ў брушка ўставіў. Ён лятаў, як самалёт: толькі прама і ўсё вышэй, і вышэй!

— Гы, прыкольна...

— Пайшлі лягушку зловім!

— На хал еру?

— Ну, ты тормаз! Яе ж надзьмуць можна! Яна тады плавае паверху, а нырнуць не можа. Нырае і не можа. Нырае — і не можа!

— Прыкольна як!

— Ты ведаеш, навошта кошцы хвост?

— Ну?

— Яна заўсёды на лапы падае, калі хвост ёсць.

— Тачняк?

— Ну, чаго мне гнаць? Учора праверылі: кідалі Моціка маёй сястры Анькі з трэцяга паверха — на лапы заўсёды! А я потым яму хвост сякеркай адсек — ён на спіну гэпнуўся!

— Ух ты, крута! А кот жывы?

— А што яму? У катоў па дзевяць жыццяў.

— А Анька што?

— Сказаў, што гэта нейкія гопнікі Моціку хвост адрэзалі, забіць хацелі, я выратаваў, адабраў. Мне Анька сваё марожанае аддала.

— Прыкольна!

— На будоўлі ўчора былі, прыкалваліся.

— А чо тама?

— Бамжара нейкі начаваць збіраўся. Мы ў будзільнік гулялі.

— Гэта як?

— Ну, кавалкі цаглін на яго з другога паверха кідалі.

— А калі па галаве?

— Не, мы спецыяльнаў ногі цэлілі. Прыкінь, ён падхапіўся, як дурны, на чатыры касці ўпаў і як дасць бы той сабака! Во ржалі!

— Прыкольна, блін ...

Ну, тут перабор яўны. Нармальна пацан ці пацаны здымаюць. Чаму ты вырашыў, што яны ці ён эвалюцыяніраваць будуць па тваім сцэнарыі?

А дзе кропка прыпынку? Вось іншы сцэнарый: сёння ён падглядвае і выкладае ролікі, так зарабляе. З ’явяцца грошы — ён ужо найме за шакаладку адных дзяцей, каб пабілі другіх. За піва — гопнікаў, каб збілі якога мужыка. Далей за грошы — каб паздзекаваліся з дзяўчыны... Грошы даюць магчымасць зрабіць больш і з меншымі затратамі. І зрабіць новыя грошы. Такі сцэнарый не разглядаецца?

Маеш рацыю. Дарэчы, тут адна сцэна так і выглядае як зараней спланаваная і аплочаная. І не толькі адна.

Віктар чытаў, перачытваў, вяртаўся назад... Пачуцці душылі яго. Яму хацелася крычаць, каб пачулі адразу ўсе: «Вы нічога не ведаеце! Я нікога не падкупляў! Я не збіраюся нікога купляць! Я паказваю вам адваротны бок вашага ж жыцця! Грошы мне трэба не на піва! На кнігу! Кнігу вершаў у падарунак сябрам на выпускным вечары!»

Суцяшала тое, што асобныя каменты апраўдвалі сайт і ідэю. Пайшоў, прыгатаваў сабе кавы, крыху супакоіўся. Перачытаў яшчэ тыя каменты, якія былі за яго. «Ды зайздросцяць, проста зайздросцяць. Такі сайт не стварыць за тыдзень! І ідэя ўжо рэалізавана, месца забіта. Вось і бесіць некага. Пайшлі вон, маралісты. Самі прыкідваюцца, хочуць, каб усе верылі ў гэтае прыкідванне. Ага, як жа! Пакінь тако га мараліста без адзінага сведкі — пабачым, што ты вырабляць будзеш, як з цябе тваё чорнае праз усе дзіркі папрэ! Вы яшчэ не бачылі той “клубнічкі”, што я не выкладваў!Брашыце, брашыце, пужайце! Не такі Віктар дурань, каб цяпер здымаць з тых кропак, з якіх здымаў. Вунь колькі будоўляў ідзе, колькі дахаў і паддашкаў у жылых дамах... А тэлескоп невялікі, добра прыхаваць можна... »

Увесь дзень і вечар Віктар прасядзеў за камп’ютарам. Ён устанаўліваў на сваім сайце банеры, рэгістраваўся ў партнёрках, на форумах, у блогах. Спаміў-рэкламаваў свой сайт.

Ужо к вечару колькасць наведвальнікаў дасягнула пяцісот юзераў. Віктар стаміўся, але ўзбуджанасць доўга не давала заснуць. Палова яго мары здзейснена: адбыліся першыя пераходы з яго сайта на патрэбныя рэсурсы — ён атрымаў той самы неабходны для выдання кніжкі адалт-трафік.

Зранку патэлефанаваў Юрыс. Узбуджаны не на жарт, проста спалоханы:

— Віцька, ты бачыў?

— Што бачыў? — знарок ляніва адказаў Віктар, хоць здагадаўся, пачуццё падказала: Юрыс пытаецца пра сайт. Калі гэтулькі размоў на форумах, а Юрыс жа начуе ў інтэрнэце...

— Сайт нейкі новы! Пра наш горад. Здымкі нябачнай камерай.

— Ну і што? — Віктар прымусіў сябе супакоіцца, не хваляваўся аніколькі: калі што, калі хоць якія падазрэнні — ён будзе ўсё адмаўляць. Юрысу ні слова.

— Ты памятаеш, мы на рэчцы дурэлі? І яшчэ пра вышку ў лесе казалі? Дык вось, здымкі рабілі з той самай вышкі! — гарачыўся Юрыс.

— Ну і што? Не разумею...

— Ну, пакуль да цябе дойдзе! — зазлаваў Юрыс. — Там нейкіх хлопцаў знялі, бойка была не слабая...

— І што?

— Божа, ну вы тупагаловыя! — Юрыс згубіў цярпенне. — Сяргей — «ну і што», ты — «ну і што», Лёшка — «мяне не цікавіць». А калі нас знялі?