Уладзімір Някляеў - Лабух

І ў мяне не было прэзерватываў. Іх у мяне ніколі не было — на іх я здорава з’эканоміў. Не прасіць жа ў Зоі... А пасля яшчэ тлумачыць Лі-Лі, чаму я ўраніцы голы быў, а нанач апрануўся.

Нешта трэба было неадкладна прыдумаць, але што прыдумаеш, калі немагчыма?..

— Ты мокры, потны ўвесь, — кладучыся, кранула мяне Лі-Лі. — Фу, пах які, ідзі спаласніся...

Яшчэ і пахну “прафесаршай”, кім яшчэ...

Пайсці пасля Зоі ў ванну, зачыніцца і мыцца ўсю ноч?.. Няхай ляжаць тут, ліжуць пальцы, лезбіянкі...

— Зоя, ты доўга яшчэ?.. — нецярпліва гукнула Лі-Лі, прыпадняўшыся і торгаючы мяне за дзягу, але з ваннай нічога ў адказ не пачулася, толькі вада шумела, і Лі-Лі пакуліла мяне на ложак. — Скідайся ты, яна надоўга, пасля разам памыемся...

Усё, нішто мне не дапаможа... Я ледзь не ўзвыў, як Максім... Але што выць сабакам, калі ў сабак такіх праблем не бывае...

— Пачакай, пахну сапраўды... Мокры ўвесь дзень, слабасць... — спрабаваў знайсці я выйсце, надумаць нейкую прычыну... Сцягваючы праз галаву потную кашулю, я ўспомніў нешта незразуметае пра Максіма і, каб час памарудзіць, проста так спытаў:

— А што, ты казала, яна з Максімам?..

— Ты не зразумеў? — расшпільвала мне дзягу Лі-Лі. — Спіць, як мы з табой.

Я аж галавой крутнуў з таго, які я тапор тупы, і так і застаўся з тупой галавой у потнай кашулі.

— З сабакам? З догам?

— Ну, ён дог, дык яна з догам і спіць... З кім ёй яшчэ спаць? Быў бы даберман, спала б з даберманам.

Тваю маць!.. А я пра прыстойнасць, пра жаданне, пра нешта большае — псіхалогію развёў!..

Філасофію, дао...

Усё адно ў адным...

Мне ўспомніўся Жорка Дыдзік з казой — і як каза абыякава пасля ўсяго глядзела на Жорку...

— Лі-Лі... — выцягнуўся я нарэшце з кашулі. — Твая маці — скоталожніца, а ты кажаш пра гэта, як пра нас з табой?.. І прыводзіш яе да мяне?..

— Дык ніякай небеспекі, — сказала Лі-Лі.

— Лі-Лі!..

— Што Лі-Лі?.. Развялі імпатэнцыю, дык што Лі-Лі?.. А то ты ўпершыню чуеш, што многія жанчыны з-за гэтага і заводзяць сабак!

— Але гэтыя жанчыны не спяць са мной!

— Адкуль ты ведаеш?

А праўда: адкуль?..

— Можа, і ты?.. Твой бацька сказаў, што ён па табе вые... Я чуў, як вые...

— Пад музыку?

— Пад музыку...

— Калі пад музыку, тады па мне...

— Што значыць, калі пад музыку, тады па табе?

— Ты не зразумееш...

— Чаму? Скажы, я паспрабую...

— Ён мяне любіць, калі ты можаш гэта зразумець, — зусім сур’ёзна паглядзела на мяне Лі-Лі. — А з Зояй проста трахаецца... А я не хачу, каб Зоя проста трахалася, я большага хачу для Зоі!

— З кім? З сабакам?

— З табой!

Я не вытрываў, схапіў яе за плечы і страсянуў.

— Ты мне пра сябе не адказала!..

Першы раз за ўвесь час я абыйшоўся з ёй грубавата — і яна прыпалохалася.

— Не! Аднойчы застала Зою, цікава стала, паспрабавала сама — ён мяне ўгрыз!

“Ён толькі аднойчы чалавека ўгрыз”, — сказаў Максім Аркадзьевіч.

Госпадзі, што гэта я раблю?... Чым займаюся?.. У бацькі высвятляў, ці спіць ён са сваёй дачкой, а цяпер у дачкі, ці спіць яна са сваім сабакам?.. Звар’яцець і не жыць...

— Дзе?.. Пакажы!

— Ды на задніцы, не шчупаў ты!..

— Ты ж казала, што з горкі раздрапалася!

— Дык і не палезла на тую горку!.. Кажу табе, што не...

— Я гатовая, што тут у вас?.. — спыталася Зоя. Яна выйшла з ванны і стаяла голая. Суцэльная, уся, колькі ёсць яе ў свеце, увасобленая ў адной жынчыне, голая эротыка. Асляпляльна голая. Я здагадваўся, што гэта можа быць асляпляльна, але што так... І яна з сабакам?.. Ну і сям’я... Клініка...

— Я таксама гатовы, — сказаў я, адпускаючы Лі-Лі...

Падняўшыся, я абмінуў Зою, не ўтрымаўся, каб не зірнуць на яе са спіны — і ледзь не накінуўся на яе ззаду, як Максім, як дог, як сабака... У паху ў мяне ўсё ўзбухла, нібы фея туды дзьмухнула, і я ўжо сам не сцяміў, якой сілай змусіў сябе заштурхнуцца ў ванну.

Тут мяне чакала яшчэ адна радасць... Такая асляпляльная, што куды там да яе ўсім папярэднім!.. Сцягнуўшы штаны, я ўбачыў, што ў мяне сапраўды ўсё набухла — і не ад таго, што фея дзьмухнула. Рана ад відэльца ў чатыры крапінкі нібыта і не балела, пабольвала, але ў корані раманчыка майго набрыняла такая пухліна, што раманчык з яе толькі беднай галоўкай віднеўся... І ўсё гэта страшна, злавесна сінела...

“Кранты нам, раманчык....” — адзінае, што здолеў я падумаць, склаўшы ў адно відэлец з “прафесаршай”, гангрэну з заразай, і крыкнуў, ратуючыся:

—Лі-Лі!!!

Я так крыкнуў, што яны абедзьве ўляцелі, Лі-Лі і Зоя — абедзьве голыя ведзьмы...

— Што? — першая ўляцела Лі-Лі — і адразу ўбачыла, што? — і з таго, што ўбачыла, аслупянела. — Што гэта?..