Уладзімір Някляеў - Лабух

Відаць, яна змяніла рашэнне, з якім прывяла Зою.

— Я перасплю з вамі, Раман, — зацягнулася, адтапырана трымаючы цыгарэту ў двух пальцах, Зоя. — Не сёння, дык заўтра... — І стрэсла попел з цыгарэты ў кубак з кавай, які падала мне Лі-Лі.

У Лі-Лі акругліліся вочы.

— Ты што робіш, Зоя?.. Ты ў прастытутку гуляеш?..

Цыгарэта шыпнула, Зоя затушыла яе ў маім кубку.

— Не гуляю. Я і ёсць прастытутка, а не імпатэнтка. Толькі патайная. Вы любіце патайных прастытутак, Раман?

— Люблю, — сказаў я, не адмовіўшы сабе ў тым, каб не дапамагчы Зоі і не пазлаваць Лі-Лі. — Я наогул болей не люблю нікога, апроч прастытутак. Асабліва патайных.

Змена ў паводзінах маці, хвіліну таму ледзь не расплюшчанай каменем, які скінула на яе дачка, так дачку збянтэжыла, што Лі-Лі, хоць і не была дурнічкай, спыталася:

— А мяне?

— Любіць, — за мяне адказала Зоя. — Ён жа сказаў, што любіць прастытутак.

— Я не прастытутка...

— Тады не любіць, — сказала Зоя.

Лі-Лі зусім выпала з таго, што адбывалася.

— Чаму?

— А за што цябе тады любіць? Ты ж не жонка...

— І ты не жонка...

— Я і не кажу, што я жонка. Я кажу, што я прастытутка., а ты кажаш, што ты не... А, можа, нам ажаніцца, Раман? Для мяне гэта ўсё ж было б прасцей...

— Пра гэта якраз я абяцаў аднаму чалавеку падумаць. Ён прапанаваў — я і паабяцаў.

— Праўда?

— Праўда.

— Харошы ў мяне муж, — угадала і пакруціла галавой Зоя. — Клапатлівы.

— Клапатлівы. Хоча, каб Лі-Лі было лепей.

Зоя зрабіла выгляд, што расчаравалася, і працягнула:

— А-а... Каб Лі-Лі...

Лі-Лі глядзела бездапаможна.

— Пра што вы тут без мяне?.. Я не разумею, пра што?..

І я ўбачыў раптам, што яна зусім яшчэ дзяўчынка... Да гэтага не заўважаў, а тут паглядзеў — і ўбачыў. Як толькі дарослыя выключылі яе з гульні, у якой, як ёй хацелася думаць, яна верхаводзіла, Лі-Лі адразу разгубілася, па-дзіцячаму пакрыўдзілася — і гатовая была збіраць раскіданыя цацкі...

— Пра тое, што спаць пара, — сказаў я, шкадуючы яе, і скручваючы размову, якую можна было скончыць толькі ў ложку. — Позна ўжо, ды й дзень у мяне быў такі... Росцік у шпіталі, Лі-Лі. Ніхто не ведае, ці выжыве.

Росцік любіў Лі-Лі — і Лі-Лі любіла Росціка. Яна аж рукі прыціснула да грудзей — жэст для яе не надта натуральны.

— Што з ім?

— Крабіч галаву праламаў. Патыліцу.

— Крабіч?.. Які Крабіч?..

— Алесь... Ты не ведаеш яго.

— Паэт?..

— Ведаеш?..

— Ну, ведаю, што ёсць такі паэт...

— Паэты ў нас, як бандыты, чарапы ўжо пачалі праломваць?.. — не захацела паверыць пачутаму Зоя. — Раней яны трагедыі пра чарапы пісалі... — І дадала з мужчынскай жорсткацю і нібы з пагрозай некаму: — Насычана жывём.

Тут яшчэ і такое, бач ты, у характары... Нездарма імпатэнтка.

— Насычана, — згадзіўся я. — Пайшлі спаць.

Падняліся з-за стала, не спрачаючыся, разам дружна ўсталі — нібы не ўпершыню, а звыкла, штодня ўтраіх клаліся. Я і Зоя заўважылі гэта, а Лі-Лі — не. І Зоя нічога не стала рабіць, каб Лі-Лі заўважыла.

— Калі з Росцікам нешта станецца, — сказала Лі-Лі, механічна сцелячыся, — я гэтага Крабіча заб’ю. Клянуся, заб’ю.

Я ўявіў, як яна будзе забіваць Крабіча на пару з Шыгуцкім, але не ўяўляў пакуль, як мы будзем разам класціся... Ці не разам, па чарзе?..

Ложак быў засцелены, узнікла праблема распранання. Але толькі для мяне і Зоі, зноў не для Лі-Лі, якая пачала сцягваць з сябе джынсы.

— Распранайся, Зоя, чаго ты стаіш?..

Я разумеў, чаго Зоя стаіць, я таксама стаяў.

— Пайду... памыюся, — прыкашлялася Зоя. — Можна?..

— Ідзі, — кінула ёй ручнік Лі-Лі. — Ці табе ружовы?..

Яна ёй сіні, з шафы дастаўшы, кінула. Зоя амаль пабегла ў ванну...

Сіні, ружовы... — я ўзгадаў лазню і ўспацеў... Натуральна, дробненька ўспацеў, бо ў лазні прасціны і ручнікі былі, сінія з ружовымі, і я ўспомніў, чаго мне ў тую лазню закарцела: пра “прафесаршу” ва ўспацелым страху ўспомніў, у пустых глыбінях якой магла быць і не адна пустата...

Што ў лазні не адмываецца...

“Паверце, вы дарма баяліся, — усміхнуўся Атос. — Гэта немагчыма...”

“Я не ведаў, што гэта немагчыма”, — адказаў д’Артаньян.

— Што з табой?.. — закідваючы трусікі са станікам на ражок люстры, спытала Лі-Лі. — Так і будзеш стаяць?..

Я сеў распранацца, ведаючы, што гэта немагчыма. За мной усялякае вадзілася, але такое — не. Мая рызыка — мая рызыка, больш нічыя. Я не пакутваў, як Зоя, комплексам прыстойнасці, але ўсё ж, калі не быць, дык выглядаць перад сабой прыстойным хоць у нечым хацелася. Я выключаў рызыку праз сябе для некага — і ўсё.