Уладзімір Някляеў - Лабух

— Вы мне?.. — нарэшце правільна не зразумеў нечага капітан, але зноў толькі на імгненне. — Калі ласка! Я ўсё перадам ёй, званіце, яна будзе рада...

Ягоны тэлефон, запісаны на авіябілеце на рэйс Краснаярск — Масква, я помню і па сёння — і іншым разам па ім званю. Мы блізка сыйшліся з капітанам, які стаў цяпер палкоўнікам, але без Анны. Анну Вазвышэнскую ён і тады не дачакаўся, і нідзе потым не знайшоў. Так што мы ўдвух яе страцілі — і ў страце сыйшліся. Толькі ён ведае, каго страціў, а я не... Можа, і не Анну.

Шалік Анны падарыў я Ніне, з якой тады толькі-толькі ажаніўся. Яна яго ўбачыла ў мяне — і я падарыў. Шалік быў новы, з яшчэ неадарванай этыкеткай.

Стол на кухні, засцелены новым чырвоным настольнікам з яшчэ неадарванай этыкеткай, у мяне не было такога, быў накрыты з шампанскім, тортам, кветкамі...

— Свята?.. — спытаў я, сядаючы.

— Свята! — ускінула хвалю валасаў Зоя Паўлаўна. — Будзем піць шампанскае!..

Лі-Лі нахілілася і пацалавала яе ў валасы.

— Зоя развялася сёння... Вольная! Адкаркоўвай, Раман!..

“Зоя?..” — прыдзівіўся я, адкаркоўваючы бутэльку. Шампанскае ўскінулася белым шыпучым фантанам пад самую столь...

— Ой, салют які! — заатрасалася ад пырскаў Зоя Паўлаўна. — У мяне і на вяселлі так не ўзлятала!..

— Зоя! — звонка чокнулася з ёй Лі-Лі. — Я цябе віншую!

Маці Лі-Лі, якую дачка чамусьці называла па імені, да дна выпіла свой бакал і ўзняла яго ўверх.

— Можна на шчасце, Раман?

— Бі, — адказаў я ёй на ты, калі ўжо яна Зоя. І яна, імгнення не прамарудзіўшы, гвазданула бакал аб падлогу.

Лі-Лі кінулася падмятаць.

— І вымецем, і выкінем такое шчасце!..

Каб на сваю кухню не перанёсся я толькі што з кухні Максіма Аркадзьевіча, дык мог бы падумаць, што Зоя Паўлаўна вырвалася з лап ваўкалака.

— Адрэжце торта, Раман, — падала нож Зоя Паўлаўна. — Гуляць дык гуляць! А то фігура, фігура!..

На фігуру сваю яна магла не наракаць. Такая ж стройная, як і Лі-Лі, але не залішне высокая, ад чаго побач з Лі-Лі, асабліва на людзях, я іншым разам ніякавеў, Зоя Паўлаўна была з болей налітымі, сакавітымі формамі. Спелая, як сказаў Максім Аркадзьевіч. Ну, а што да страснасці, пад якую хацеў ён збыць жонку сваю, там пабачым... Страснасць — гэта не бакалы аб падлогу біць.

— Вы не здзіўляйцеся, што Лі-Лі мяне па імені называе, гэта я сама яе прывучыла. Яна яшчэ маленькая была, чатыры гады, мы на поўдзень паехалі, мяне за сястру старэйшую ўсе прымалі, а Лі-Лі, куды ні зойдзем: мама, мама... Я вазьмі ды скажы: давай я дома для цябе мама буду, а тут — Зоя. Яна згадзілася, нават узрадвалася, як нейкай патаемнай, адным нам вядомай, гульні. А дахаты вярнуліся, яна і дома: Зоя... Пытаюся: чаму? — і яна адказвае: “Ты на Зою болей падобная, чым на маму...” Я не зразумела, але так між намі і павялося. Дарэчы, Лі-Лі, чаму?..

— Каб не блытацца, — яшчэ раз пацалавала яе ў валасы Лі-Лі. — Я палец да крыві парэзала...

— Ой-ё-ёй... Дай абліжу...

Нічога ў гэтым нібыта не было — звычка маці і дачкі, рух з дзяцінства, калі здаралася Лі-Лі параніцца... Зоя злізнула з пальца кроў — і тут прыкасілася на мяне і ўзяла ў рот паранены палец Лі-Лі, на язык яго так працягла ўзяла і так стала аблізваць, акругляючы рот, што ажыў і азваўся адразу мой паранены раманчык, і яна аблізвала, аблізвала палец дачкі і прыкошвалася на мяне, нашы позіркі лашчыліся, спрабавалі цалавацца, і Лі-Лі перахапіла мой позірк.

— Мы не лезбіянкі, Раман. Зоя з Максімам спіць.

Ну што ты з ёй паробіш!..

Мне падумалася, што бацьку па імені яна магла б і не называць, яны не падобныя, як сястра на брата, а Зоя глянула на Лі-Лі, як спудзілася. Лі-Лі выняла, вырвала палец з роту Зоі і абкруціла сурвэткай.

Бываюць моманты, у якія нібы нічога не адбываецца — і адбываецца ўсё. Я іх люблю за неадназначнасць, за прысутнасць у іх гульні, з якой кожны бярэ сваё і не патрабуе чужога. Гэта момант быў з такіх, хоць Лі-Лі ён і ўзбутаваў, бо яна ў ім папрысутнічыла статысткай.

— Я быў сёння ў Максіма Аркадзьевіча, — з высілкамі ўтаймаваў я параненага раманчыка, ад напружання якога адчувальна прыбалела ў прыпухлым паху.

Зоя, здалося, спалохалася яшчэ болей, а Лі-Лі разгубілася, што здаралася з ёй рэдка.

— Быў дык быў, — пастаралася Лі-Лі не выдаць разгубленасці. — З чаго раптам?..

— Ён пазваніў мне... Захацеў пагаварыць.

— І пра што гаварылі? Калі не сакрэт?..

— Ды якія сакрэты... Пра дао... Ты чаму не прызналася мне, што спяваеш?

Гэтага Лі-Лі не чакала. Тут яна так разгубілася, што і схавацца не змагла.