Уладзімір Някляеў - Лабух

Парыльня — адзінае месца, дзе мужчынскае цела не ўяўляецца мне пачварным, дзе я дапускаю, што яго можна любіць, і нават разумею гомасексуалістаў.

— А ты не підар? — пытаецца Алесь у Красевіча, які пляскае яго венікам па грудзях, як мух б’е.

— Підар, — адказвае Рычард. — А што?..

— Нічога, — кажа Крабіч. — Падобны...

Росцік, якога я калі-некалі, як і Крабіча, запрашаў на чацвяргі, з выглядам спрактыкаванага спецыяліста ўзяўся парыць Шыгуцкага, але той праз хвіліну буркнуў: “А, ты не ўмееш...” — сеў па палку і сам сябе адхвастаў. Росцік і Красевіч пад венік не клаліся, проста папацелі, а мяне з большага прагрэў Алесь... Каб у парыльню з такой кампаніяй тэрарысты падклалі міну, я б не стаў размініраваць.

У сваёй кампаніі мы ніколі ў лазні не п’ём, стол накрываецца ў іншым месцы, куды, хто хоча, той ідзе, а хто не хоча — вольны. Лазня не для п’янкі, п’янка зусім не абавязковы дадатак да яе. Як, дарэчы, не абавязковы яна дадатак і да любоўных гульняў, у якіх тым не менш мала хто абыходзіцца без стандартных джэнтльменскіх набораў: каньяка з лімонам, шампанскага з шакаладзінай... “О!..” — як сказаў бы Красевіч.

Кветкі б лепей прыносілі...

І чаго мы п’ём? З прычыны і без прычыны, па справе і не па справе — п’ём, п’ём і п’ём...

— Не, ты скажы мне, — абдымаючы Алеся, як патрыцый патрыцыя, за сталом дапытваўся Шыгуцкі, — чым табе ўлада наша замінае? Якім бокам? Пры ранейшай табе хіба лепш было?

Крабіч хоць і не зыркаў на яго болей ваўкалакам, аднак з абдымкаў вызваліўся.

— Мне ні пры якой уладзе не лепш... Мне лепш, калі я сам пры сабе.

— Дык і жыві сабе, пішы! Толькі ў палітыку не лезь, што табе тая палітыка?

— Ага... Туды не лезь, сюды не лезь... І пытаешся, чым замінаеш?

— Я?

— Ты. А то ты не ўлада...

— Э, — сарваў са стала локаць Шыгуцкі. — Улада... Ведаў бы ты, якая я ўлада...

Крабіч падтрымаў яго пад руку.

— Сам ты яшчэ таго не ведаеш. Даведаешся, кім вы былі, калі вас скінуць і пагоняць.

— Хто скіне, дзівак ты? За нас народ... А за вас хто?

— Беларусь.

Шыгуцкі нібыта падлавіў Крабіча.

— Дык гэта адно і тое ж! І не можа быць так, каб адно і тое ж было і за нас, і за вас.

— Не адно... — не згадзіўся Крабіч. — Зусім не адно і тое ж... Толькі табе не зразумець.

Шыгуцкі крыўдануў.

— Чаму не зразумець?.. Растлумач, калі такі разумны.

Крабіч памаўчаў, гледзячы на ўсіх.

— Ну, каб прасцей, народ — гэта цяпер жывыя, а Беларусь — гэта і тыя, хто жыў, і тыя, што будуць жыць. Беларусь — усё і ўсе разам, без пачатку і скону.

— Балбатня, вершы нейкія... — падумаўшы трохі над тым, што сказаў Крабіч, заключыў Шыгуцкі. — Хто жывы, той і жыве. Га, Рычард?

— Само сабой... — згадзіўся Красевіч, які, адышоўшы ад кампаніі, у адзіноце качаў рукамі шары на більярдным стале — і з трэскам закінуў шар у лузу. — Каб мне ў дэпутаты так!

— Табе? — вылупіўся на яго Алесь. — Што ты ў дэпутатах рабіць будзеш? Швагеравы байкі расказваць?

Рычард узняў палец.

— О, пытанне... За Беларусь змагацца буду... Давайце згуляем пара на пару, пазмагаемся... А то ганяем вецер.

— Не выйдзе, — сказаў Росцік, гледзячы на Крабіча. — Адзін лішні.

Крабіч падняўся і пайшоў не надта роўна да більярднага стала.

— Я не лішні, я першы... А лішні — Раман, у яго траўма кія. Між іншым, Росцік, праз цябе.

— Табе б дзядоўнікам быць, да ўсіх чапляцца, — зноў касавата паглядзеў на Алеся Шыгуцкі. — Пакачай там шары замест Рычарда. — І паклікаў Красевіча. — Ідзі сюды, абгаворым, што і як.

Рычард закінуў яшчэ адзін шар, астатнія пакінуў Крабічу і сеў за стол з выглядам абранага ўжо дэпутата, які хоць і страшэнна заняты, але гатовы выслухаць пажаданні выбаршчыкаў.

Росцік кіўнуў на Крабіча, які азартна ўзяўся за кій... Шыгуцкі з Красевічам не звярталі на яго ўвагі — думалі, мусібыць, што ён хоць і нападае на ўсіх, але ў кампаніі з намі, з кім яму яшчэ быць?

— Нічога, — супакоіў я Росціка. — Мы ў агульных рысах. План сустрэч у вас ёсць?

— Схадзіць за паперамі? — прыпадняўся Красевіч.

Шыгуцкі спыніў яго.

— Сядзі пакуль. План у нас ёсць, вы нам патрэбныя на дзесяці сустрэчах... І што ў агульных рысах?

Я не надта быў гатовы да размовы, але вырашыў не цацкацца і адразу набіваць цану.

— Іміджа, у агульных рысах, ніякага. Ён ніякі, разумееце, Барыс Сцяпанавіч? І трэба зрабіць яго якім-небудзь, гэта раз.

Рычард зноў прыўзняўся, выяўляючы на гэты раз справядлівае недаўменне.

— Што значыць ніякі?

— Слухай, — абсадзіў яго Шыгуцкі.

— Гаварыць не ўмее, трэба навучыць яго гаварыць — гэта два. Калі ён сваю прадвыбарчую праграму будзе распавядаць так, як гісторыю швагера, за яго і аглушаная баба не прагаласуе. Значыць, апроч таго, што мы сцягваем канцэртамі людзей на сустрэчы, дзе славім кандыдата, нам дадаецца яшчэ работа менеджмейкераў. А яна каштуе не танней, чым канцэртная.