Уладзімір Някляеў - Лабух

— О, бля... — сказаў Красевіч. — Каб трохі ніжэй...

Я і сам, пахаладзеўшы, так падумаў.

— Ромчык... — разявіўшыся, застыў Росцік. — Я не хацеў...

Боль наскрозь працяў мяне ад раманчыка да хвастца, а ад яго ўніз і ўверх, да пятаў і да патыліцы. Відэлец упіўся, здавалася, ва ўсё маё нутро, у самыя глыбіні... Я выцягнуў яго — і па раманчыку пацякла кроў.

— Гарэлкай палі, — у другі раз адно і тое ж параіў Шыгуцкі і пырснуў. — Усё! Ад баб ты вольны, адной праблемай меней...

Ну, і што я цяпер Лі-Лі скажу?..

Росцік падбег з гарэлкай і чыстай прасцінай.

— Паехалі ў паліклініку, Ромчык... Ці мала што...

Я ліў на рану гарэлку, глядзеў на свайго скрываўленага раманчыка — і нада мной з высокага белага воблака, са снежна-тварожнай гурбы выляплялася і ўсё ніжэй і бліжэй апускалася студэнтка медыцынскага інстытута, піянерская медсястра, фея мая Таццяна Савельеўна. Калі нехта мне зараз і дапамог бы, дык гэта яна.

— Абразанне жыды зрабілі? — выцягнуў галаву з-пад стала Крабіч. — Магу і тваёй крыві за Беларусь выпіць.

— Накапай яму, — сказаў Шыгуцкі. — Няхай вып’е.

Крабіч перадумаў і пакрывіўся.

— Ага... Хуй я з хуя вып’ю...

Росцік пачаў збіраць з падлогі раскіданае.

— Прыдурак ён... Я даўно ведаю, што прыдурак, а ўсё забываюся... Разбіраюся, як з нармальным... Давай у паліклініку адскочым, Раман?

Можа, і праўда трэба было б доктару паказацца, але ж не відэльцам параненаму ў такое месца...

— О! — як толькі што ўспомніў нешта кандыдат у дэпутаты. — У мяне швагер — хрэновы доктар.

— Дзякуй... — паспрабаваў я прысесці. Балець балела, але ўжо не так востра, не наскрозь. — Абыйдзецца...

— Ды я не да таго, — сказаў нарэшце болей, чым адну фразу, Красевіч. — Швагер пра гэта гісторыі расказвае — жывот парвеш. Прывозяць неяк бабу аглушаную і мужыка з перакушаным. Баба без памяці, у мужыка пытаюцца: што і як? Аказваецца, яны суткі адзін з аднаго не злазілі, рэкорд асабісты паставіць хацелі. А захацелі есці. І ён на кухню пайшоў бліны пячы. Ён пячэ іх, на патэльні падкідвае, пераварочвае гэтак, а яна падпаўзла... ну, рэкорд жа паставіць трэба... і смокча. Ён вочы закаціў... ну, соладка... і блін з агню міма патэльні ёй на спіну плясь! Яна і грымзанула! А ён з размаху ёй патэльняй па макаўцы! О!..

Красевіч глядзеў на ўсіх, чакаючы смеху, але ўсе маўчалі, і ён спытаў:

— Не смешна хіба?.. Блін плясь... баба грымзь... а мужык...

“Гы-гы-гы!..” — першым загыгыкаў Шыгуцкі, хмыкнуў Росцік, разрагатаўся Крабіч, і ўва мне міжволі пачаў падымацца смех — з дурнаватай гэтай гісторыі, якраз адтуль, дзе балела... Кампанія хай не назаўсёды, на нейкі час, але зладзілася.

Зладзіўшыся, вырашылі, што перш чым піць і зноў біцца, можна ўсё ж паспрабаваць папарыцца. “Табе толькі грудзі парым”, — паклапаціўся Шыгуцкі пра Крабіча, на што той сказаў: “І толькі не ты”.

Рытуальнае ў лазні — не п’янка, рытуальнае — дзея ў парыльні. Па асалодзе яна для мяне — адразу пасля дзеі з жанчынай. Душ, як я ні люблю яго, з парыльняй не раўняць. Душ і з жанчынай цябе прымае, нават падбівае на тое, каб ты быў з ёй, а парыльня — не. Жанчына ў парыльні — пагібель, катастрофа, развал дзеі. Таму жанчына — асобна, парыльня — асобна.

І ўсё ж у двух асобных адчуваннях жанчыны і парыльні ёсць блізкае, амаль злітнае падабенства. Найбольшай асалоды ў абодвух выпадках дасягаеш тады, калі ты ўвесь у жанчыне ці ўвесь у парыльні — і ні кроплі цябе не застаецца па-за імі. З жанчынамі ў мяне так, каб я ўвесь, цалкам быў у іх, нідзе і нічога ад сябе не пакінуўшы, рэдка здараецца — у парыльні часцей... Зразумела, гэта зусім інакшы смак, розныя адчуванні — я не пра нейкія там адхіленні...

Парыльня, як і жанчына, пачынаецца з пахаў. Па-свойму пахнуць камяні печы, дошкі палка, ашалёўкі. Асінавая дошкі — пах скразны, прасторны, сасновыя — пах натолены, сгусцелы. Я люблю сумесь гэтых пахаў, асінавага палка і сасновай, смалістай ашалёўкі, хоць лепш для парыльні — асіна. Аднак галоўнае нават не ў тым, якое дрэва, а ў тым, каб сам пах парыльні табе не хацелася змяняць. Можна іншым разам падліць кроплю-другую настою мяты, эўкаліпта, каб дадаць духмянасці, але толькі дадаць, не змяняючы сам пах парыльні, які ці па табе, ці не... Гэтак парфюмерыя дадае водараў, але не змяняе сам пах жанчыны, які ці твой, ці не твой.

Як і жанчына, не кожная парыльня — твая. Знешне яна можа выглядаць шыкоўна, але з шыку таго — адзін пшык, што вылятае ў шчыліны. Не са сваёй жанчынай не налюбішся, не ў сваёй парыльні не напарышся. Жанчына тая твая, якая ўзбуджае роўна тваю страсць. Парыльня тая твая, якая трымае роўна тваю пару.