Уладзімір Някляеў - Лабух

Крабіч спытаў нахабна, не адышоўшы са мной, не адвярнуўшыся нават:

— У цябе грошы ёсць?

Поп насупіўся.

— Пры чым грошы? Адзін праваслаўны, другі каталік — і разам? Ні за якія грошы.

Госпадзі, нашто мы сюды прыехалі?..

Аказалася, праблема не ў самагубстве адно... Маці Аліка праваслаўнай была, выйшла за каталіка і не памяняла канфесію, Аліка таксама ў царкве хрысціла — і цяпер, калі адпяваць, дык сына ў царкву несці, а бацьку ў касцёл... Ды яшчэ, калі ксёндз згодзіцца, якога няма: учора — ніхто ж нічога не ведаў — некуды ўзяў ды падаўся. Паслалі па яго, але ці знойдуць...

Росцік сказаў: “Добра, што я жыд”, — і Крабіч з ім, як мне здалося, упершыню згадзіўся.

Я адвёў папа:

— А калі дамовімся...і дома?..

— Дома хай абодва ляжаць, — глянуўшы па баках, безвыходна ўздыхнуў поп. — Скуль я ведаю, хто і што ў некага дома... Хоць сабе ў труне.

Сакрат на ўсё быў згодны:”Ужо хоць так, хоць як... Няхай над сынам адслужыць, дык нешта і бацьку перападзе, ды і бабы адпяюць... А ксяндза, можа, і да лепшага няма, а то б упёрся: а каго, а ці таго хаваем? У труну б яшчэ палез — такі заядлы”.

Іх жа яшчэ і на розныя могілкі несці! Сына і бацьку на розныя могілкі...

— Казаў жа табе, чаму я не беларус, — буркнуў Казімір, калі я спытаў, як жа яно выглядаць будзе? — Быў бы свой Бог са сваёй царквой, дык і выглядала б усё па-боску і па-людску.

Учора, калі ён пра свайго Бога казаў, я не надта яго зразумеў, цяпер уцяміў...

Ва ўсіх нечаканых хаўтурных мітрэнгах чамусьці ўсім хацелася браць удзел, ніхто не заставаўся ўбаку, нават Лідзія Паўлаўна тэалагічны дыспут завяла з папом, які адказваў, гледзячы на яе сумна і стомлена, адно і тое ж: “Не намі прыдумана...” — і толькі Лі-Лі ні на што і ні на каго не зважала — сядзела каля труны. Прыехала да Аліка і з ім была.

Нарэшце поп сваё адслужыў, бабы адпяялі... з дому рушылі, сталі выносіць кветкі, вянкі... вечка... панеслі труны... з нейкай прычыны ці без яе — сына першым — бацьку за ім — але выйшлі з падворка на вуліцу і падраўняліся, панеслі труны побач — працэсія трымала пасярэдзіне — тутэйшыя і прыезджыя, выпадковыя, зусім выпадковыя.. ці не?.. — Лі-Лі і Лідзія Паўлаўна, Стэфа і Зіначка, Росцік і Крабіч — чужыя?.. — Сакрат і Галіна, Гэля, Казімір на мыліцах — свае?.. — мы, лабухі, усіх прапусцілі і пайшлі ўпяцёх у самым канцы — з музыкай, з пахавальнам маршам...

Выглядала яно ўрэшце лепш, чым уяўлялася: гаспадарлівыя людзі загадзя пра смерць думаюць. Праваслаўныя і каталіцкія могілкі ляжалі на двух схілах аднаго пагорка, адны ў бок касцёла, другія ў бок царквы — раздзеленыя акуратна-невысокай агароджай, каля якой, на даўжыню магілы разгароджанай, і пахавалася маці. Побач з ёй, на каталіцкім баку, была выкапаная адна свежая магіла, і гэтаксама побач, на баку праваслаўным — другая.

“Хоць на два метры разгарадзілі...” — сказаў Казімір.

Поп, асвянчаючы магілу сына, пырснуў употай ад сябе самога і на магілу бацькі...

Бог адзін.

Паклалі вечка на труну Аліка, пачалі плакаць... На сельскіх могілках, дзякуй Богу, не кажуць развітальных прамоў. Толькі той жа Казімір прамовіў: “Хаваем вас, можа быць, адных з апошніх беларусаў, бывайце...”

Лі-Лі не плакала дагэтуль, я ва ўсякім разе не бачыў, а тут усхліпнула, калі поп сказаў, каб развітваліся, і, як толькі накрылі Аліка вечкам, павярнулася і пайшла. Уніз з магільнага пагорка, не азіраючыся, адна.

Я ўзяў трубу.

Дзень быў гожы, ясны, сонечны — і далёка відаць было: да небасхілу і нават далей. Але як бы неабсяжна ні кацілася з пагорка на пагорак і зноў на пагорак ва ўсе бакі далеч — вышыня над пагоркамі была большай: бясконцай. І я ўскінуў у яе пранізлівы гук чыстай трубы.

Я даўно не граў на трубе — і міжволі скасіўся на лабухаў: можа, лажа? — я б не хацеў сыграць для Аліка лажова, каб ён не падумаў, што ўсё яму Зіначка наманіла, і ніякі я не музыкант, але Чэсік, трубач і цёзка Чэсіка Пілевіча, з якім мы некалі ў адной рок-групе гралі і які з-за кахання павесіўся, вялікі палец узняў і кіўнуў: не лажа, — і тады я зліўся з трубой, сам-адзін з адным гукам, бо лабух ён і ёсць — толькі гук.

Я, ты ведаеш, Альгерд, лабух... хоць ёсць, як Муля кажа, нюансы... і ты, выбачай, ты для мяне Алік, бо нязвыкла — Альгерд, замінае гуку... Альгердам я бацьку твайго буду зваць і для яго граць буду таксама, бо я не поп, а лабух, мне няма чаго і каго дзяліць, і я рэдка, амаль ніколі не задумаўся над тым, што падзеленае, пра што апошнімі днямі думаю: айчына, зямля, людзі, мне не да таго было — ды й паўсюль жа ў свеце нейкія, падзеленыя, айчыны, землі, народы, да саміх сябе так прывязаныя, што не даюць самім сабе ўзляцець, сцягі розныя, транспаранты цягаючы, кожны сам сваё, а музыка — над усім, не падзеленая і не прывязаная... і я толькі адно і паспяваў, што лавіць яе, лятучую, і яшчэ кахаць... можа быць, грэшны, не так чыста, як чыстая труба пяе, але гэтак жа пранізліва, бо каханне і музыка — адно і тое, без кахання не чуваць музыкі, але пра яго пазней, ты пачуеш, тэма ягоная хутка ўзнікне, Лі-Лі недалёка адыйсці паспее...