Уладзімір Някляеў - Лабух

Зіначка сказала: “Лідзія Паўлаўна, вы ўгаварылі б Рамана Канстанцінавіча, пакуль ён вольны, ажаніцца са мной”.

“Тады ўжо са мной, — уздыхнула Лідзія Паўлаўна. — Лепш яму чакаць, пакуль я памру...”

Алік пачаў таксіста торгаць, машыну спыняць, Зіначка ў шчаку яго чмокнула: “Ды сядзі ты...”

У двары Амеда ўсё было парушана: флігель спалены, басейн аббіты, дах над ім разламаны... Друз, шкло і кафля, кавалкамі дроту і арматуры ляжалі ў на дне.

Фікусы стаялі пажухлыя.

Дартаньян падбег да самага аблезлага, падняў нагу... Лідзія Паўлаўна адразу свой пазнала і зашкадавала:

— Так я і думала...

— Таня! — гукнуў Амед. — Хіба гэты іхні?..

— Любы выбірайце, — выйшла і стала накрываць стол у альтанцы, якая ўцалела, жонка Амеда. — Ці два, ці тры, ці ўсе... Нам тыдзень далі, каб духу нашага тут не было.

Зразумела было, што тут адбылося — і хоць ты прабачэння ў Амеда прасі: усялякае ж пра яго думалася... “Вы заяўлялі куда-небудзь?” — спытаў я ў Тані. Яна прамаўчала, Амед рукой махнуў: “Каму і на каго?.. Я ўчастковага нашага прыкармліваў, дык і той сказаў: не будзеш са шпіёнамі знацца, чурка”.

— І куды ты?

— Да радні ў Кіеў. Калі даеду... Дзяцей адправіў, даехалі.

— А работнікі твае?

— У галандцаў падрабляюць... Цяпер толькі галандскія ружы ў Мінску будуць, — наліў віна Амед. — Але вып’ем!.. Дом не парушаны, калі ў ім госці. І даруй, Раман, калі што не так...

— Што не так?

— Ну, з Лі-Лі... з Феліксам... я хацеў неяк... ды і ён збіраўся табе сказаць, трываць не мог, а Лі-Лі наадрэз, катэгарычна: “Гэта маё, я ўсё сама”.

Чамусьці Таня папрасіла: “Не трэба, Амед...” — а Лідзія Паўлаўна спытала з нападам, нібы кепскае нешта пра Лі-Лі пачула: “Чаму?” — і Таня патупілася.

— Лі-Лі — гэта самаахвярнасць, — паднялася з бакалам і патэтычна, як і тады, калі ўтраіх мы з Лі-Лі сядзелі, калі я апошні раз бачыў Лі-Лі — і па шчацэ ёй паперамі! — прамовіла Лідзія Паўлаўна. — Высокая самаахвярнасць, разумееце?.. Яна ўсіх гатовая ратаваць, я не сустракала больш самаахвярнага чалавека, чым Лі-Лі. І больш вольнага духам...

Усе апошнія дні я сіліўся разабрацца, што ж у мяне з Лі-Лі адбылося, у Лідзіі Паўлаўны пытаўся, і Лідзія Паўлаўна сказала, што Лі-Лі — гэта новая мараль. Не новая мадэль маралі, як новая мадэль машыны, а новая мараль зусім іншай якасці, такой, да якой мне далёка. Не толькі мне, але ўсім, таму з’яўленне Лі-Лі ў нашым часе — для Лі-Лі трагічнае. І пакуль я не зразумею гэтага, датуль ні ў чым не разбяруся.

Я спрабую зразумець, але думаю, што, як у нашым часе кажуць, Лідзія Паўлаўна проста запала на Лі-Лі. Бо ў нечым Лі-Лі такая, якой Лідзіі Паўлаўне некалі самой быць хацелася.

А Зіначцы не хацелася і чуць пра Лі-Лі:

— Можна мне пакупацца?

Лідзія Паўлаўна паспрабавала яе спыніць.

— Ты глянь, што там на дне... Лі-Лі б праплыла, а ты паранішся.

Не спыніла, а падбухторыла... Не пад руку ёй Зіначка, бо за яе Алік трымаецца і не ўсынаўляецца, а Лідзія Паўлаўна Аліка палюбіла.

Трохкутнік...

Зіначка скінула нязменные свае чорную спаднічку і чырвоны світарчык — трэба было б Стэфе грошы даць, каб адзежы ёй прыкупіла... Стала ў купальніку, паказалася — такая лялька, такая лялька... Але не Лі-Лі.

Ніхто не Лі-Лі.

Лялька ступіла на край басейна, нырнула ў яго, паплыла і паранілася аб дрот. Знутры прадрапаўшы сцягно ад каленца да самага лабка.

Алік ускочыў: “Вы ведзьма, Лідзія Паўлаўна!..” І Лідзія Паўлаўна, адпіўшы віна, сказала скрушна: “Я старая ведзьма, Алік”.

Таня прыбегла з бінтам і ёдам, Зіначка папрасіла: “Перавяжыце вы, Раман Канстанцінавіч. Я ж вас перавязвала...”

Яна не перавязвала мяне, а калола, ды якая розніца... Алік падхапіўся і кінуўся за вароты, нагой ударыўшы каля іх дабіты Амедаў пікапчык.

— Давайце даганяць!.. — узнервавалася Лідзія Паўлаўна. — Каб не ўтварыў чаго...

Амед паківаў галавой і пайшоў да пікапчыка:

— Які фікус грузіць?

Лідзія Паўлаўна выбрала свой.

Дартаньян скочыў у кузаў пад фікус, які выпіраў даўжэй, чым тады, калі сюды везлі, вырас — хіба фікусы растуць так хутка?.. Лідзія Паўлаўна ледзьве здолела Дартаньяна, гэтак ён упіраўся, у кабіну перацягнуць — і яны паехалі.

Зіначка капрызнічала:

— Шчыпле! І я крыві баюся...

— Якая ж ты медсястра?..

— Яе пакласці трэба, зручней будзе, — дапамагала мне Таня, і мы паднялі Зіначку на мансарду, паклалі на ложак, у якім начаваў я з Лі-Лі без Лі-Лі. Толькі аднойчы мы гэтак начавалі, каб разам — і не адно ў адным: так не магло быць, але было.