Уладзімір Някляеў - Лабух

Зіначка падрапалася, як я ў піянерскім лагеры... Адно што яйчыкі не параніла.

Там, тады, даўно і далёка сядзеў я з голымі яйчыкамі на белай тумбачцы, а фея Таццяна Савельеўна ў белым халаце завіхалася перада мной на зэдліку — і зверху ў выразе халата відаць была за гурбамі грудзей карычнева-кучаравая шчотачка на крайку зэдліка...

— Без Лі-Лі ў вас нікога ўжо, апроч мяне, няма. Нікога... — лежачы на месцы Лі-Лі, ціха, амаль шэптам сказала Зіначка, і Таня зазбіралася: “Вада ў мяне на агні, вы тут справіцеся...” — але не сыходзіла, чакала, што я скажу, і Зіначка глядзела, чакаючы, і ўсхліпнула, нібы ёй балела, калі я Тані ёд аддаў: “Ты лепей справішся, я пайду агонь патушу”.

У доме сапраўды кіпела вада на пліце, Таня штосьці варыць збіралася, але вада магла кіпець яшчэ доўга, а ў вакно на другі бок дома я ўбачыў, як за парушаным парніком хаваецца Алік і глядзіць на мансарду...

Каля вакна вялізны фотаздымак вісеў: Амед, Таня, іхнія дзеці і яшчэ безліч татараў — усе ўсмешліва-шчаслівыя.

Я адліў вару, згатаваў і выпіў каву. Выйшаў, калі Таня і Зіначка ўжо спусціліся ў альтанку, дзе Таня закурыла.

— Ты хіба курыш?

— Закурыш тут... Я таксама крыві баюся.

Зіначка, пачуваючы сябе няёмка перад Таняй, якая нешта такое пра яе на мансардзе падумала, на мяне ўскрыўдавала:

— Ну і што было б, калі б вы засталіся?..

Калі б так, як Зіначка, падрапалася Лі-Лі, я б падумаў, што яна зрабіла гэта наўмысна — і Лі-Лі магла такое зрабіць... Але Зіначцы пра яйчыкі, пафарбаваныя ёдам, пра фею Таццяну Савельеўну я не расказваў. Я нават не казаў ёй, што тут ёсць басейн, а вось яна пра ўсё ўгадала — і прыехала ў купальніку, каб мне паказацца і для мяне падрапацца...

Каб я пафейнічаў...

...каб падняўся з Зіначкай на мансарду, дзе ноч начаваў з Лі-Лі без Лі-Лі, фарбаваў ёдам вышэй і вышэй, бліжэй і бліжэй да лабка яе параненую, кругленькую з кругленькім каленцам, ножку, кранаючы ўсё часцей, прарэльефленыя тугім купальнікам, падлабковыя пухлінкі, губкі... і датыкаючыся вось тут, дзе прытаіўся яшчэ неразбуджаны вулканчык... ад чаго Зіначка, як і я некалі ад дотыкаў феі, уздрыгвала... і выгіналася ў таліі, прыпадымаючы попку, а я ўбок, да другой ножкі адцягваў вузенькі перашыяк купальніка, адставіўшы ёд, злізваючы крывінкі і думаючы: Божа, як жа ўсё, апроч самога кахання, падобна, ва ўсіх аднолькава ў жыцці — ці кароткім, ці доўгім, але гэтак сцягнутым ад драпіны да драпіны, нібы больш у ім і не было нічога. Аднак Зіначка пра гэта не ведае, і ўсё адбываецца толькі з ёй, толькі ў ёй... так, ужо ў ёй, у ёй... балюча?.. не... я з самім сабой справіцца ў сабе не здольны, калі гэтак нахлынае... ад жанчыны... ад дзяўчынкі, якая хоча быць жанчынай... не балюча? не, не... ой!.. балюча?.. не, я хачу!.. я так хачу!.. што ж, няхай так і будзе, як ва ўсіх і як толькі ў яе... толькі ў ёй... надрываецца плевачка, гэтая ўнутраная, незразумела для чаго прыродай прыдуманая, тоненькая скурачка, якая і не патрэбная зусім, ад якой шаманы ў плямёнах цэнтральнай Афрыкі дзяўчынак пры нараджэнні вызваляць, вышчыкваюць, каб не было праблем, а ў нас нямашака шаманаў, таму столькі драм, столькі трагедый... і Зіначка падаецца да мяне ўся... і раптам адпіхваецца, адкідваецца, нечакана ўся з-пад мяне вырываецца... не хачу! не хачу!.. не хачу!.. ды ўжо сталася тое, чаго яна хацела і дзеля чаго, сама таго не ведаючы, падрапалася — і гэта ўсяго некалькі лішніх кропелек крыві...

Калі я спусціўся, Таня сядзела ў альтанцы і курыла.

— Ты хіба курыш?

— Закурыш тут... Амед вам не сказаў: яго пасадзяць, калі ўсё не прададзім і не заплацім, каб адпусцілі. А ніхто не купляе, баяцца... Як там у турме?

— Так сабе.

Яна затушыла цыгарэту.

— Хлапчук тут быў... З таго боку дома. Цяпер сапраўды збег, дзяўчынка ўскрыквала моцна...

Я не чуў.

— Я б Амеда забіла...

— За што?

— За гэта, — кіўнула яна на мансарду. — Але кажуць, што вы секс-сімвал...

— І што яшчэ кажуць?

Яна зніякавела, пацепнула плячыма.

— Не ведаю... Больш нічога.

“...і калі я ўночы чакала цябе, ад прэзідэнта вырваўшыся, ад брыды ўсёй, якая наліпла, ледзь жывая, а ты прыйшоў, гідліва ўзраўнаваў і пайшоў, я зразумела, што няма ў табе сілы, волі на маю волю, і ўспомніла, як ужо ў чатыры гады я цябе ненавідзела. Мне лягчэй стала паміж табой і Феліксам, калі ты прыйшоў і пайшоў, ведаючы, што Фелікс — з-за сілы сваёй — у турме”.

З турмы мяне выпусцілі не праз дзве гадзіны, а праз два дні. Сярод ночы. То нешта ўсё вырашалі — ніяк вырашыць не маглі, а тут вывелі на вуліцу і кінулі: ідзі, куды хочаш... Я ў начніку гарэлкі купіў, сеў на лаўку ў скверыку, дзе яшчэ адзін жалезны Фелікс стаяў, і пад ягоным бюстам бронзавым выпіў. Бо не ведаў ні таго, што самому рабіць, ні таго, што са мной зробяць... Цяпер я быў ім ні для чаго, і са мной — адны праблемы.