Віктар Марціновіч - Сцюдзёны вырай

— Нічога няма ў Гюстэпа!

Плошча, на якую мне прыйшлося скокнуць з таксоўкі з неспакойным страўнікам ды слабымі нагамі, была такой маленькай і такой няплошчай, што неяк адразу стала відавочна: ніякага Chagall я тут не знайду. Я намацаў у кішэні запрашальнік — глянцавая расчырванелая паперка з неверагодным шагалаўскім букетам — і пачаў чапляцца да людзей, памятаючы пра тое, што мой guidebook назваў раёны далёка ад цэнтра Стамбулу месцамі, дзе рыхтуюць тэрарыстаў, а белы чалавек можа быць спрытна захоплены ў закладнікі.

Жанчыны, да якіх я падскокваў, працягваючы выратавальны запрашальнік, не адказывалі наогул нічога, шарахаючыся ў бакі маўклівымі чорнымі ценямі, мужчыны спыняліся, выслухоўвалі маё пытанне «дзе тут выстава Шагала?!!?» ды вельмі ветліва казалі, нават з нейкім оксвардзкім пранонсам: «Не, дзякуй». Першая ідэя — спыніць таксоўку ды ірваць адсюль куды-небудзь на Султанахмед — апынулася невыканальнай: таксовак тут не было наогул. Толькі аднолькавыя будынкі, аднатыпнасць якіх кампенсавала занадта вялікую (нерацыянальна вялікую, немагчыма вялікую) колькасць насельніцтва гэтага клятага горада. У Сусвета не было дастаткова адрозненняў, каб запаланіць імі гэтую частку Стамбула, і таму ўсё тут, як на задворках нейкай глабальнай сцэны, як у RPG з вялікай колькасцю NPC, было аднолькавым, нават ветлівыя незнаёмцы, нават жанчыны ў аднатыпных чорных страшных бурках.

З неба ліло, трэба было ўспароць мой утульненькі заплечнік, які не ведаў прыгод большых, чым на дзве гадзіны адкладзены рэйс Бостан-Стамбул, ды знайсці ў ім парасон… Але ж як гэта зрабіць? Калі ў галаве ўсё блытаецца. Чаму той, у чорным, як мазут, шчацінні, спыніўся і вылупіўся на мяне? Аблічча, як у прусака. Пра што кажа дзіця таму дзядзьку? «Ці не паскубці нам тую вунь мокрую малпу»? Чаму ўсе абмінаюць мяне, як праклятага? Якія чароўныя ласункі ў той краме, вось бы пакаштаваць пахлаву…

І раптам, ужо на самае вяршыні гістэрыкі, калі хацелася бегчы — бегчы, куды заўгодна, абы не стаяць на месцы маўклівай зданню, ценем ахвяры, закатаванай ў чаканні выкупу — у момант унутранай цішыні, калі час спыніў свой бег, а сэрца сур’ёзна ўзважвала, ці варта працягваць біцца ў грудзях такога небаракі — я пабачыў дзяўчыну. Нават не так: я пабачыў не яе твар, не яе постаць, нават не хуткую ды энергічную хаду, а тое, што яна трымала ў руках. Пунсовы запрашальнік з раскошай кветак, напісаных так, быццам бы яны былі анталагічна больш важнымі за тую аголеную самку, што прысутнічала на кампазіцыі ў другаснай ролі (нібы ў ролі вазы, для якой кветкі прызначаліся). Неасэнсавана ды ненаўмысна я раскрыў тут сакрэт магіі гэтай шагалаўскай карціны, якая звяла нас разам: канечне, сэнс быў у гульні вобразаў, у тым, што кветкі сапраўды могуць быць больш важнымі за жанчыну, якой яны прызначаныя, жанчыну, што стаіць побач з імі аголеная. І гэта не пагарда да жанчыны. Гэта адзіная натуральная сітуацыя для таго, хто ўжо кахае кагосьці і таму не бачыць чужых цыцак, выключна чужыя ружы. І калі побач апынаюцца прыгажуня (не твая) ды букет (букет прыгажуні), дык цікавіць цябе толькі тое, як гэтае хараство (букет) зрабіць здабыткам той, хто для цябе — сэнс ды выратаванне. А факт належнасці аднаго хараства (букета) другому хараству (прыгажуне) для цябе не больш відавочны, чым прыналежнасць кветак вазону, у якім яны захоўваюцца.

Не, усё гэта — пурга, бо перада мной стаяла, нагадаю, дзяўчына, а ў руцэ ў гэтай дзяўчыны быў буклет, буклет з букетам з аголенай, той буклет, з-за якога я панікаваў тут пад дажджом, уяуляючы сабе ўласны лёс у пячорах сярод закладнікаў дзе-небудзь у Іярданіі (якое недакладнае беларускае слоўца! Гучыць амаль як Данія! Не тое, што нашае пагрозлівае Jordan, якое клацае ў вуха як засаўка АКМ-47, а ў сямейцы ўласных сэнсаў мае спасылку на хатні жоран для перамолвання кавы, якім так проста параніцца да крыві…). Калі я здолеў адляпіць погляд ад гэтага буклета ды хутка вывучыць тую, што яго несла, першым кінуўся ў вочы яе неверагодны спакой. Яна паводзіла сябе так, як быццам бы заблыталася на рагу 58-й ды 35-й вуліцаў ды разважала: варта звярнуцца да паліцэйскага ці лепей пачытаць шыльды на дамах і зрахавацца з мапай.

Я кінуўся да яе, кінуўся праз плошчу, па якой колам ішлі машыны — забыўшыся на ўсё, акрамя палаючага буклета з букетам. Зараўлі клаксоны, шмарганулі шыны па вільгаці асфальта, я ледзьве не загінуў, аднак Космас неяк так вывернуўся вакол уласнай восі, што абмінула.

— Прабачце, — гарлапаніў я здалёк, жэстыкулюючы ўсімі канечнасцямі, што апынуліся на маім целе дзякуючы ласцы Божай.