Андрэй Пакроўскі: Як я перастаў верыць у Дзеда Мароза

Не быў у Горадні паўгода. Тут шмат чаго змянілася, перафарбавалася і паперакрылася. Зачынілі Стары мост, ад чаго транспарт ходзіць нейкімі дзіўнымі, нязвыклымі для мяне маршрутамі. Дабудавалася Савецкая, там павесілі клёвыя ліхтары, адчынілі “Связной-З”, а забухаць там, апроч “Чабурэчнай”, так і няма дзе. Але нічога, прыйдзем мы яшчэ да ўлады, будзе ў нас Савецкая з бардэлямі і шлюхамі ў нацыянальных касцюмах.

А ў нашым пад’ездзе, у шматкватэрным доме, які ўжо і не надта на ўскраіне, бо Гародня жарэ вёску за вёскай, на пляцоўцы між чацвёртым і пятым паверхам валяюцца яшчэ летнія недапалкі, якія мы з Віялетай недапалілі паўгода таму.

На прыпынку, дзе я чакаў аўтобус, якім заўсёды езджу, у якім мяне ўжо ведаюць усе кантралёры і таму дазваляюць не купляць білет, я сустрэў люмпена, якога, як было бачна здалёк, жыццё добра пацягала за яйцы. У яго быў ліхтар пад вокам і пабітая губа. Спачатку ён папрасіў у мяне цыгарэту, а потым прапанаваў скінуцца на віно. Але я адмовіўся, сказаў, што еду ва ўнівер, бо не хачу стаць такім канчадалам, як ён, і таму мне патрэбна вучыцца, дый увогуле мама не дазваляе бухаць з незнаёмымі чарніла за 2400. Люмпен адказаў, што таксама некалі вучыўся ў каледжы, універы і акадэміі, але яму гэта не надта дапамагло. Потым ён падумаў трошкі, дадаў, маўляў, так, ён верыць, што ў мяне ўсё ў жыцці ўдасца, і заскочыў у апошнія дзверы тралейбуса, куды, калі верыць маёй маме, заўсёды садзяцца розныя п'янтосы і іншыя асацыяльныя элементы. Няўжо ў нашай краіне столькі асацыяльных элементаў, думаў я ў дзяцінстве, калі заходзіў у сярэднія дзверы, бо ў пярэдніх пхаліся інваліды і пасажыры з дзецьмі. Калі я паступіў ва ўнівер, то звязаўся з дурной кампаніяй і цяпер сам сядаю выключна ў апошнія дзверы, як той люмпен, якога я сустрэў на прыпынку.

Калі наводзіў парадкі ў кватэры, выкідваў непатрэбныя раздрукоўкі, што назбіраліся ў мяне за чацверты курс і ўсё такое, знайшоў вельмі цікавую кніжку Міхаліны Віслоцкай пад назовам SZTUKA KOCHANIA, якую я аднойчы набыў у букіністычнай краме. Адкуль узяўся “Букініст” у такім быдла-пралетарскім раёне як Аўтазавод, мне невядома. Таксама незразумела, як у гэтай краме сярод пакрытых пылам фаліянтаў Данцовай, Марынінай, Нязнанскага, Хадановіча апынулася кніжка на польскай мове, якая насамрэч прысвечаная справе даволі бруднай, хаця і значна цікавейшай за каханне.

Нягледзячы на тое, што кніга напісаная польскай мовай, якой шмат хто не ведае, яна (кніга) была б даволі цікавай і карыснай шырокаму колу чытачоў, бо там багата малюнкаў, якія, напэўна, у свой час зрабілі з зацюканых і занядбаных палякаў, што нават з групы на чэмпіянаце Еўропы выйсці не могуць, сапраўдныя сэкс-машыны. Але істотная недакладнасць гэтых малюнкаў не змагла схавацца ад майго пільнага і натрэніраванага вока. У месцах, дзе прыведзеныя пазіцыі, у якіх можна займацца сэксам, мужчына, носьбіт светлага і добрага пачатку, намаляваны чорным, а жанчына, поўная яго супрацьлегласць – белым, але на гэта можна ў прынцыпе не звяртаць увагі. Яшчэ канечне можна было б паразважаць пра праблему расавай чысціні, але ну яго ў сраку гэты агалцелы расізм.

1. Я не ўмею спяваць ці граць на музычным інструменце.

Некалі я ўмеў граць на акардэоне, выступаў нават сольна на канцэрце, прысвечаным змяненню канстытуцыі ў 1996, аблажаўся і болей сольна не выступаў. Потым я граў у ансамблі. Недзе ў старых фотаальбомах ёсць фоткі, дзе я рву мяхі ў блакітным нацыянальным касцюме, саламяным капелюшы і чырвоных кедах. Але гэта было вельмі даўно. Я не браў у рукі інструмент гадоў сем.

Са спевамі ў мяне ўвогуле бяда. Спачатку мяне выгналі з хору і адправілі ў зводны хор, дзе былі адны лузеры-няўмекі, але і сярод іх я не прыжыўся. Карацей, мядзведзь, пэўна, не проста наступіў мне на вуха, а зрабіў са мною нешта нашмат горшае, тое, пра што яшчэ няма нават аніводнай порнастужкі. Але калі я трошкі вып'ю (шмат піць я проста не ўмею, але не буду рабіць з гэтага асобны пункт), то забываю пра той страшны выпадак з мядзведзем і зноў пераношуся ў дзяцінства, у эпоху зводнага хору.

2. Я не ўмею рабіць гелікоптэр у ніжнім брэйку, дый з верхнім брэйк-дансам у мяне праблемы. Кажучы шчыра, я зусім не ўмею танчыць. Гэта ўсё праз той выпадак з мядзведзем. З рытмікі ў пачатковай школе мяне, дарэчы, таксама заўсёды выганялі. І справа тут была нават не ў тым, што ў мяне не было чэшак. Калі б я ўмеў танчыць, маё жыццё склалася б зусім інакш, а палавое жыццё пачалося б нашмат раней, але ў прынцыпе я ні пра што не шкадую.