Андрэй Пакроўскі: Як я перастаў верыць у Дзеда Мароза

На платформе станцыі метро “Аўтазаводская” нікога не было, апроч мяне і самотнага бамжа, што ляжаў на лаве і паліў. Раптам з тунэля вылецеў цягнік з трыма ліхтарамі, падобнымі да сонцаў, але ён не спыніўся, а ўсё ехаў, ехаў і ехаў. Вагоны праносіліся міма мяне з неверагоднай хуткасцю, пачыналіся яны недзе ў Нідзе і цягнуліся да Канца Света. Я не ведаю, адкуль узяўся цягнік і куды ён падзеўся, але я хачу пажадаць вам, каб вашае каханне было такім жа бясконцым, каб яно, калі вы аптыміст, доўжылася ўсё жыццё, ці хаця б да труны, калі вы песіміст.

Сёння мяне злавіў кантралёр, прычым двойчы, прычым адзін і той жа, прычым на працягу пяці хвілінаў. Справа ў тым, што я рашуча адмовіўся выплочваць штраф, ці хаця б набыць квіток, ці хаця б скласці пратакол, таму кантралёр проста прагнаў мяне з аўтобуса. Я сеў у другі аўтобус, што ехаў за аўтобусам, у які сеў кантралёр, але на наступным прыпынку кантралёр выйшаў з першага аўтобуса, з якога толькі што вышпурнуў мяне, і зайшоў у аўтобус, на які я перасеў. Мне яшчэ раз давялося тлумачыць, што грошай у мяне ўсё адно няма, ані на штраф, ані на талончык, што дакументаў няма і што мяне ўвогуле самога няма, што я толькі пахмельная галюцынацыя, а ён, канчэдал хуеў, стаіць тут і размаўляе з кампосцерам, патрабуе ў яго нейкі штраф. Не ведаю, ці паверыў мне кантралёр, бо тут якраз падаспеў мой прыпынак, але, калі б я застаўся, думаю, я б на ўласным досведзе ўпэўніўся, што ягоны слоўнікавы запас не горшы, а месцамі нават багацейшы за шавецкі ці там будаўнікоўскі.

Учора ездзіў у госці па ільготным талончыку, а вяртаўся па жэтоне за поўны кошт. Прычым у метро я зайшоў у 0:03. За гэта да канца свайго жыцця я буду помсціць крываваму рэжыму – больш ніколі своечасова не аплачу праезд і напішу сотню апавяданняў пра адмену ільготаў.

Калі я фарбую батарэі, мне заўсёды робіцца весела. Не толькі таму, што фарба ўтрымлівае ўсялякія смешныя наркатычныя рэчывы, але яшчэ і таму, што рознакаляровыя батарэі – гэта вельмі прыгожа. Вось паглядзіш на такую ружовую храновіну – і адразу згадваюцца мяхі акардэона і нейкая французская песня Яна Цірсана, і на душы робіцца цёпла і чыста, як у іншай, але ўжо ўкраінскай песні.

Калі я фарбую батарэі на лесвічнай пляцоўцы, гэта адразу ж ператвараецца ў спевы і танцы на нашым паверсе – не толькі таму, што фарба ўтрымлівае ўсялякія смешныя наркатычныя рэчывы, але яшчэ і таму, што гэта ж прыгожа. “А-ёй, – кажа мая суседка па лесвічнай пляцоўцы, калі я заканчваю працу, – проста як у метро”.

Апошні раз я пафарбаваў батарэі ў колер майткоў маёй любай дзяўчыны: у чырвоны з маленькімі белымі кветачкамі. І калі мне сумна, я гляджу на гэтую батарэю і мне робіцца хораша, але справа тут ужо не ў французскіх песнях і не ў смешных рэчывах у фарбе.

Каля крамы сядзела бабулька і прадавала семкі. Я хацеў набыць сабе трошкі, але яна заснула. Таму, каб не турбаваць лішнім разам бабулю, я сам узяў сабе семак. Калі я зайшоў у памяшканне, семкі запікалі. Напэўна, яны былі намагнічаныя. Бабулька прачнулася і залямантавала. Мяне адразу забралі ў міліцыю, дзе я прапрацаваў чатыры гады, за якія паспеў злавіць 321 аднаго злачынцу, канфіскаваць 640 бутэлек гарэлкі, 231 – партвейну, 900 пачак цыгарэтаў і разагнаць дзесяць мітынгаў апазіцыі. Я атрымаў дзяржаўную ўзнагароду, медаль за адвагу імя Марыі Юдэйскай і з пачуццём выкананага перад грамадствам абавязку сышоў з міліцыі, каб набыць у краме піва і семак.

Я сядзеў у парку і чытаў кнігу, калі раптам да мяне падышоў бомж, ад якога моцна несла друкарскаю фарбаю. Ён нёс велічэзны заплечнік і два пакеты. Пэўна, ён цягаў іх за сабою, каб яго не знесла ветрам, бо быў надзвычай худы і кволы. Здавалася, у любую хвіліну ён можа разваліцца на вялікую колькасць дробных кавалкаў, з якіх потым першакласнікі будуць складаць непрыстойныя словы.

– Прабачце, а пакіньце, калі ласка, дачытаць, – прамовіў бомж, папраўляючы свае акуляры і не выпускаючы пакетаў з рук.

– Але ж у мяне яшчэ больш за палову. Пачакайце троху, я хутка сыду і пакіну кнігу на лаве, – адказаў я.

– Лепей вы мне патэлефануйце, – сказаў бомж і працягнуў сваю зробленую з кніжнай старонкі візітоўку, на якой былі два нумары: адзін вэлкомаўскі, а другі эмтээсэсаўскі.

– Добра, – адказаў я, – а як увогуле жыццё, чаго сёння назбіралі?

– Ат... з большага папсня: Усцінава, Данцова, Нязнанскі, Хадановіч, Даніэла Сціл, Марыніна... Ну, я пайду, не забудзьце патэлефанаваць.