Я кінуў універсітэт, асабліва не шкадуючы пра гэта, бо зусім нядаўна здаў дзяржіспыт і быў пераведзены на пяты курс. Наступнай восенню я проста не з'явіўся на заняткі, а пайшоў у ваенкамат і запісаўся ў марскія коцікі, але праз недарэчную памылку замест коцікаў трапіў у свінкі, куды мяне з радасцю ўзялі, бо ім якраз былі неабходныя спецыялісты ў вобласці лінгвістыкі і перакладу эканамічных і грамадска-палітычных тэкстаў. Ва ўніверсітэце ж думалі, што я прадаў радзіму і з'ехаў мыць амерыканскі посуд, фарбаваць амерыканскія платы, атрымліваць амерыканскія тыпсы, красці амерыканскія шмоткі з амерыканскіх супермаркетаў і маркетаў паменей.
Пасля прысягі нас павялі рабіць ганаровыя наколкі, і тут мяне ледзь не папалілі, бо знайшлі на маёй спіне велічэзную выяву “пагоні”. Яе мне зрабілі бывалыя апазіцыянеры з беларускамоўнага сёмага “Э”, калі я вучыўся ў шостым класе.
– Што гэта за хуйня на кані? – запытаў ў мяне сяржант.
– Гэта Будзёны, – адказаў я, каб не выкрыць сябе, і зрабіў хвалісты рух лапаткамі, а “Будзёны” на маёй спіне памахаў мячом у адказ.
– Добра, тады запішам цябе ў кавалерыю. Вас навучаць змагацца з няўзброеным ворагам у гарадскіх умовах.
Мая служба прайшла як адзін дзень, і праз 18 месяцаў я вярнуўся дадому ў блакітным берэце са сланечнікам. Пасля арміі я без цяжкасцяў здаў уступныя іспыты (стральбу, падцягванне і гісторыю Беларусі) ў акадэмію МУС, дзе з мяне павіны былі зрабіць дыпламаванага мусара. Пасля заканчэння акадэміі мяне размеркавалі ў КДБ, бо я вельмі добра страляў і падцягваўся.
На сёмы дзень маёй працы да нас дайшла інфармацыя, што апазіцыя мае нейкія новыя значкі і налепкі, якіх яшчэ няма ў нашым музеі. Акрамя гэтага Сяргей Міхалок, што жыве цяпер на Гандурасе, са спецслужбамі якога мы, на жаль, не маем дамоўленасцяў, нейкім неверагодным чынам закінуў у нашу краіну стос кружэлак з нейкімі надзвычай абразлівымі песнямі, што сёння актыўна развучвае апазіцыя. Мы атрымалі заданне канфіскаваць некалькі экзэмпляраў новых значкаў і налепак для музея, знішчыць кампакт-дыскі з песнямі Міхалка, а за кампанію самога спевака і ўсіх, хто паспеў развучыць ягоныя песні. Каб справакаваць апазіцыю на актыўныя дзеянні, мы вырашылі зладзіць Дзень горада.
Святкаванне ішло як заўсёды, мы запусцілі ў неба колькі чырвона-зялёных дырыжабляў, паветраных шароў і змеяў. У паветра паднялася сельскагаспадарчая авіяцыя і пачала паліваць горад чырвоным і зялёным дажджом пестыцыдаў. Па галоўным праспекце, якому нарэшце вярнулі аўтэнтычны назоў Гаўпштрассэ, на ружовых камбайнах ехалі трансвестыты, а на блакітных трактарах гомасэксуалісты везлі лесбіянак, што падкідвалі ўгору чырвоныя і зялёныя ружы. З гарадскіх фантанаў замест вады лілося піва “бобров”. Ансамбль “сябры” ладзіў свой традыцыйны open-air ля Палаца рэспублікі. Усім было весела, акрамя яе. Яна ішла па Новамашэраўскім праспекце, пераступаючы цераз п'янтосаў, што з апошніх сіл павыпаўзалі з фантанаў, і ўхілялася ад чырвона-зялёных блазнаў, што прапаноўвалі сцяжкі і “савецкую беларусію”. Яна ішла з боку Новамашэраўскага праспекта і неяк хісталася. Яна спрабавала перакрычаць шматтысячны натоўп і музыку з вялізарных рэпрадуктараў, яна нешта спявала. Я падышоў бліжэй і зразумеў, што гэта песні з новага альбома Міхалка. Памылкі быць не магло – бэнээфаўка.
Я акружыў яе з усіх бакоў, але, пабачыўшы твар, анямеў. Гэта была яна, Алена... Апошні раз я бачыў яе на той злашчаснай карпапартыйнай вечарыне, калі мяне выключалі з партыі. Я яе некалі вельмі кахаў, але ж партыю я кахаў болей. Божухна, Божа, я зусім забыўся пра тое жыццё, я зусім забыўся, дзеля чаго вучыўся ў акадэміі МУС і пайшоў працаваць у КДБ. Зараз... зараз я ёй усё раскажу, яна зразумее, яна дапаможа, яна... яна...
– Але.. – хацеў пачаць я размову, але... але... але атрымаў ад Алены нажом у сэрца, ля якога я некалі насіў значак “за свабоду”, праз які маё жыццё радыкальна змянілася, праз які я тут вось ляжу... у крыві... у чырвонай крыві і зялёных штанах. “Будто кто-то мне в кабацкой драке саданул под сердце финский нож...” – гэта быў яе любімы верш. Яна часцяком чытала яго мне, калі мы заставаліся адныя і ніхто не мог пачуць, як мы размаўляем па-расейску...
Праз некалькі хвілінаў да Алены падышлі людзі ў цывільным, хутка сарвалі з яе ўсе ейныя значкі і нават джынсавую стужку і ўцяклі ў невядомым кірунку. Алена не вытрымала гэткай ганьбы, хутка нанесла сабе два ўдары: ад дыяфрагмы да пупка першы і ад правай да левай рабрыны другі. Яна ляжала ў некалькіх кроках ад мяне... у крыві... у чырвонай крыві і белай сукенцы.
Читать дальше