Андрэй Пакроўскі: Як я перастаў верыць у Дзеда Мароза

Калі ты п'яны спяваеш любімыя песні, то абавязкова нарываешся на нейкіх мудакоў. Ты што, панк, запытаюць яны цябе. Ну які з мяне панк, панкі хіба носяць акуляры... Я, канешне, разумею, што спяваць не ўмею і нават песні “Бумбокса” ў маім выканні могуць падацца панк-рокам, але акуляры, акуляры, чувакі. Панкі не носяць акуляраў. Панкі ядуць гаўно і тусуюцца на памойках, а мы, тыпу, у цэнтры горада, які, праўда, па сваёй сутнасці тая яшчэ памойка. Ты панк, запытаюць цябе, ну, што я магу адказаць на гэтае пытанне?.. Можа, гэтыя рабяты – панкі і ненавідзяць усіх, апроч панкаў? А можа і наадварот, яны няпанкі і б'юць толькі панкаў, хто іх разбярэ ў цемры?

Я хацеў забіць двух зайцоў адным стрэлам і сказаў, што нягледзячы на тое, што я не панк, я прызнаю тую вялізарную кантрыбуцыю, якую панк-рок унёс у скарбонку сусветнай культуры. Насамрэч такі адказ не выратаваў бы мяне, нават калі б гэтыя рабяты выявіліся панкамі, але яны выявіліся нейкімі гоп-фашыстамі ў трэцім пакаленні. Аднаго з іх звалі чэрап, астатнія проста так стаялі. Чэрап запытаў мяне, ну што, напіўся, панк, я не чакаў ад яго такога сафісцкага выкруту. Я неяк разгубіўся і адказаў, што так, маючы на ўвазе, што я бессаромна напіўся, а зусім не тое, што я панк. А што піў, запытаў мяне чэрап, давай дыхні, панк. Я канечне мог патлумачыць яму, маўляў, нягледзячы на тое, што я не панк, што след панк-року і ўсё такое, але мне было неяк у падлу. Можа, мне хацелася нарвацца на непрыемнасці, хоць нейкая разнастайнасць у гэтым маркотна-лайновым свеце, таму я проста дыхнуў. Фу, сказаў чэрап, чарніла. Пэўна, тады ён ужо дакладна вырашыў, што я панк, нават калі я яму зараз пачну нешта тлумачыць пра акуляры, пра след панк-культуры і ўсё такое, ён мне не паверыць. Хіба я вінаваты, што настойка “белавежская” разам з пярцоўкай “бульбаш”, бальзамам “беларускім”, півам “аліварыя” і паловай пачка сіняга “пал-мала” пахнуць, як чарніла. Ты ганьбіш нацыю, сказаў мне чэрап і адвесіў аплявуху, ведаеце, такую ў стылі “чысціце шпагу, атос, толькі дуэля можа вырашыць наш канфлікт”, я ўжо чакаў, што вось зараз ён здыме з мазолістай працоўнай рукі пальчатку і шпульне яе мне ў твар, але пальчатак у яго не было. Ты нейкі дзіўны, ты што, нярускі, запытаў мяне чэрап. Не зусім, кажу я, а адкуль, пытаецца ён, з Горадні, кажу. О, я таксама з Горадні, падаў голас спадарожнік чэрапа. Чэрап паглядзеў на свайго спадарожніка, потым на мяне і кажа: прасці, чувак, мы проста падумалі, што ты панк, а ты з Горадні, ну, мы пойдзем тады... панкаў пашукаем, а ты адпачывай, гуляй. Пакуль.

На развітанне ўсе гоп-фашысты паціснулі мне руку і зніклі ў невядомым кірунку, мы нават не абмяняліся і-мэйламі, я так і не даведаўся, як ставяцца да цябе людзі ў гэтым маркотна-гавёным свеце, калі бачаць, што твар твой разбіты.

Калі чытаеш кнігу, надпісы ў зносцы раптам ператвараюцца ў бягучы радок, які рэкламуе найлепшыя ў свеце гранітныя помнікі. Калі за год на лесвічнай пляцоўцы памірае ўжо другі чалавек ва ўзросце да пяцідзесяці, калі боты прамакаюць, маланка на куртцы зламалася і не зашпільваецца і ты мерзнеш так, нібы на вуліцы жахлівыя маразы, тады да цябе прыходзіць апатыя, млявасць і абыякавасць да жыцця. Хочацца зрабіць сабе харакіры, але ты нешта ніяк не можаш адшукаць самурайскі меч, бо не прыбіраўся ўжо тыдні тры – а таму што ўжо зробіш, неяк жывеш, чакаеш лета.

Надзвычай файна прачынацца ад таго, што яркае сонейка, няхай сабе халоднае і зімовае, свеціць табе скрозь бруднае акно ў вочы. Гэта нашмат лепей, чым калі ты прачынаешся ад пякельнага болю ў галаве, ці ад таго, што нехта правёў у тваім роце меліярацыю. Гэта куды лепш, чым абуджацца праз нос, забіты соплямі, ці горла, у якім заселі нажы, а ўлічваючы тое, што да ўсяго іншага пазваночнік і астатнія косткі, відаць, вось-вось разваляцца, ты баішся падняцца, каб адплявацца і адсмаркацца. Прачынацца ад сонейка куды лепш, чым ад холаду. Гэта лепей, чым прачнуцца ад таго, што зваліўся з верхняй паліцы ў цягніку, ці ад таго, што правадніца за гадзіну да канцавога пункта, а шостай раніцы, трасе цябе за плячо і крычыць ў вуха нешта пра гарбату і пасцельную бялізну. І ўжо дакладна гэта нашмат лепей, чым прачынацца ад гуку будзільніка, з якім немагчыма дамовіцца, ці ад таго, што бацькі, як заўсёды, сварацца перад тым, як сысці на працу.

Пэўна, толькі тады, калі ты прачынаешся ад пацалунка ў вуха, гэта лепей за сонейка, нават летняе і цёплае, што свеціць табе ў вочы праз бруднае аконнае шкло.