Андрэй Пакроўскі - Як я перастаў верыць у Дзеда Мароза

Я ехаў у тралейбусе ва ўнівер па веды. Ну, пакінуў учора трошкі на падваконні ў сталоўцы, трэба забраць. Спадзяюся, ніхто іх не прысабечыў. Вось калі б я знайшоў нечыя веды, то ў той жа момант здаў бы іх на вахту ці павесіў бы аб'яву дзе-небудзь ля раскладу з залікамі і ўсё такое, але сёння людзі ўжо не тыя, сцягнуць усё, што дрэнна ляжыць, і не пачырванеюць, а потым будуць думаць: нафіга, нафіга нам гэтыя эйчціэмэль коды і алгарытмы малявання кельцкіх узораў у Corel Draw X3, але я нешта адступіў ад тэмы. Я не пра тое хацеў расказаць.

Карацей, ехаў я ў тралейбусе, чытаў кніжку, боўтаў нагамі і нават не заўважыў, як у тралейбус зайшлі кантралёры. Гэты іхні новы дызайн вопраткі мне зусім не падабаецца, у ім яны зліваюцца з шэрым менскім, дакладней, мінскім наваколлем. Мне чамусьці зрабілася боязна, ну, думаю, зараз пачнецца, скажуць, прывітанне, як справы, куды едзеш, чаму толькі на другую пару, што чытаеш, а дзе купіў, колькі каштавала, а дасі потым пачытаць, мы вернем, ты не бойся, не бойся, Андрэю, усё будзе добра, надвор'е наладзіцца, праца знойдзецца, сесія здасца, потым дыплом, а там ужо рукой падаць да шчаслівай і бесклапотнай пенсіі, да Стыкса і Леты… карацей, як заўсёды, не люблю я гэтых кантралёраў, любяць яны мазгі кампасіраваць. Вырашыў зрабіць выгляд, што мяне няма, можа, абыдзецца. Я заплюшчыў вочы, уявіў, што знаходжуся ў ледзяной пячоры, а там пінгвіны вараць юшку, водзяць карагоды вакол елкі, чакаюць, пакуль загарыцца калядная зорка. Яны ўсміхаюцца, клічуць мяне да сябе, а я кажу: не, даруйце, сябры-пінгвіны, справы, неяк іншым разам.

Калі я расплюшчыў вочы, кантралёраў ужо не было, можна было зноў рабіць выгляд, што я ёсць.

У панядзелак я прачнуўся п'яны, у вачах дваілася, галава кружылася, але настрой усё адно быў добры, хацелася спяваць, танчыць, размаўляць па душах, але побач нікога не было. Тады я вырашыў патэлефанаваць Кірылу. Гэта, здаецца, ён прыпёрся да мяне ў сон, напаіў каньяком і некуды знік.

Алё, сказаў я ў слухаўку і пачуў ахрыплы мужчынскі голас. Ты што, ужо з раніцы п'яны, запытаў я сябра і гучна ікнуў. Не паверыш, прамовіў Кірыл, сёння ў сне не памятаю з кім так нафігачыўся каньяку, што дагэтуль п'яны. Ледзь на нагах стаю. Баюся, у метро не пусцяць, давядзецца на ровары на працу піліць. Кірыл хацеў яшчэ нешта сказаць, але я ўжо паклаў слухаўку.

У аўторак прачнуўся з поўным носам сопляў. У сне ў мяне была свіданка з Вольгай. Мы хадзілі ў тэатр, потым у рэстаран, затым гулялі басанож пад дажджом. І, можа, усё было б добра, калі б не кастрычнік… Калі патэлефанаваў Вользе, мне адказаў ахрыплы мужчынскі голас. Кірыл, здзівіўся я. Вольга, адказаў голас, я захварэла.

У сераду прачнуўся стомленым, але задаволеным, адзенне было раскіданае па падлозе, уся шыя ў засосах, спіна раздрапаная. Ля кампутара – кампакт дыск, на ім чорным маркерам напісана: “Шчаслівы Канец”. Я ўсунуў дыск у сідзіром. Там, што ў прынцыпе было прадказальна, апынулася парнуха, ды не проста парнуха, а са мною у галоўнай ролі. Я пачаў паволі згадваць апошні сон.

У чацвер прачнуўся без рукі, але ніяк не мог згадаць, што сніў. Можа, я быў удзельнікам Вялікай Айчыннай вайны, можа, жорсткім гераіншчыкам, а можа, проста персанажам п'есы Хармса.

На наступны дзень я не прачнуўся, бо прысніў, што памёр у сне.

Вось у аўторак я зусім не піў, вечарам лёг спаць і хутка заснуў. У сон прыйшлі мае сябры з “кантакта”, і мы напіліся. Так, што нават галава ўранку балела, а ў роце пякельна сушыла. Потым я зноў заснуў і бачыў ужо іншы сон, пра тое, як тата прывёз мне з Масквы гранату.

– А яна сапраўдная? – запытаў я і вырваў чаку.

– А хрэн яе ведае, – адказаў тата.

І тут я зразумеў, што сапраўдная і што мне піздзец. Я пабег у прыбіральню, кінуў гранату ва ўнітаз, змыў. Абышлося, падумаў я. Праз некаторы час да мяне прыйшлі сварыцца суседзі знізу. У аднаго не было рук, другі трымаў іх. Я вырашыў, што лепей прачнуцца, пакуль мне не надавалі дзюлей адарванымі гранатным выбухам рукамі.

Зайшоў я неяк ва ўніверсітэт, стаў каля акна і задумаўся. Раптам на процілеглым баку калідора загарэлася нейкае чырвонае святло, маска смерці, падумаў я, яна хутка набліжалася, а калі была ўжо зусім блізка, я пазнаў у ёй твар загадчыка кафедры. Параўняўшыся са мною, ён спыніўся на імгненне, навёў на мяне палец і грозна прамовіў: ДЗЯРЖРАЗМЕРКАВАННЕ!, а потым гэтак жа шпарка рушыў далей, спачатку я хацеў дагнаць яго, запытаць, як справы, што-небудзь пра заяўкі, вольны дыплом ці лепей проста адваліць яму падсрачніка, але ён быў вельмі шпаркі, напэўна, таму яго загадчыкам кафедры і ўзялі.