Михаил Катюшенко - Сустрэча пасля развітання

Я глядзеў на цябе. У цябе быў сумны і страшэнна стомлены выгляд.

— Ты задаволены? — спытаў я.

— Чым?

— Ды не работай жа, вядома. Сам бачу, робіш усё, як аўтамат. Я пра жыццё пытаю.

Ты махнуў рукой, і я пачуў фразу: «Галоўнае — растварыцца ў рабоце», хоць ты і не прамовіў яе.

Ты працягваў гнаць радкі — і ў доктарскую дысертацыю. і ў сцэнарыі, і ў газетныя артыкулы. Дзіўна, цябе быццам ніколі не было ў рэдакцыі. З’явіліся іншыя людзі, задзірыстыя, бойкія, якія лезлі наперад са сваімі прынцыпамі і публікацыямі. Я неяк сказаў табе пра гэта. Ты ўсміхнуўся і адказаў:

— Пачакай, і яны дасыта аб’ядуцца гэтай кашай.

Але выгляд у цябе быў невясёлы.

Мне здаецца, што я скамянеў. Мышцы вялыя, нежывыя. Я не магу паварушыцца, мне спакойна і зручна знаходзіцца ў такім дзіўным стане за сваім пісьмовым сталом. У мяне баліць шыя, ные спіна, але мне не хочацца ўставаць. Усё, што павінна адбыцца ў самым бдіжэйшым будучым — праз гадзіну-дзве,— палохае мяне. Я чую ціхі, спакойны голас за спіной:

— Ужо ранак. Табе пара.

Так, мне пара. Спачатку ў рэдакцыю, потым да цябе.

Я выводжу апошнюю фразу: «Памяць аб ім назаўсёды...»