Владимир Федосеенко - Пасля смерчу

- О, разумніца, бачылі вы? Ужо разбіраецца: хто мне падыходзіць, а хто ёй. Дык што ён вас - разагнаў? - засмяялася Вера.

- Ай, не дуры ты галавы, мне трэба вучыць.

Вера замоўкла. Надзя чытала, а сама ўсё думала пра Рамана, і таму ў галаве нічога ад прачытанага не заставалася. Яна ўзяла другую кніжку - «Граф Монтэ-Крыста».

Вера і тут не прамінула заўважыць:

- О, гэта што трэба. Экзамен праваліш - стыпендыі не атрымаеш.

- Я ж не такая тупіца, як ты. Я на семінарскіх добра адказвала, і мне залік паставяць. - Надзя павярнулася, даючы сястры зразумець, што размова закончана.

Раптам у яе ўзнікла думка: «А што, калі Раман не прыйшоў на спатканне, проста не пажадаў? Я ж яго не бачыла. Каб ён быў, заўважыў бы. А можа, і бачыў, ды не падышоў? Хаця ён, відаць, адважны, не пабаяўся б падысці».

Спачатку Надзя нават не задумвалася, што Раман мог не прыйсці на спатканне. Цяпер жа гэтая думка пачала непакоіць яе. Яна не прачытала яшчэ ніводнай старонкі, а ўжо колькі часу глядзела ў кнігу. «Каб ведала, што ён цяпер думае. А можа, нічога? Кажуць жа, што хлопец думае зусім інакш, чым дзяўчына. Але ж кахаюць і яны, ды яшчэ і як! І ў кнігах пра гэта пішуць. Хіба толькі ў яго хто іншы ёсць?» І Надзя ўся аддалася летуценням.

Вось яна зноў у тым жа клубе воднікаў. Глядзіць крадком на Рамана, а ён стаіць з прыгожай дзяўчынай і смяецца. Ён не бачыць Надзю і, па ўсім відаць, не імкнецца ўбачыць яе. «Але ж з кім ён можа сустракацца, з кім? - задавала сабе пытанне Надзя і перабірала ў памяці ўсіх дзяўчат. - Ён жа, чорт, прыгожы. Нашы ўсе дзяўчаты казалі так. Вось дурніца я, прызналася сяброўкам, што танцавала з тым партызанам і нават спатканне назначылі. У панядзелак будуць дапытвацца, дзе я была з партызанам. Ой, сорам. Не прыйшоў. Калі сустрэнуся выпадкова, ну, можа, адкажу на прывітанне, а так размаўляць не стану». Яна ўявіла сабе, як яны з Раманам падыходзяць да іхняга даваеннага асабняка, за агароджай якога вялікі сад. Не, яна б не пасаромелася паказаць Раману, дзе жыве. Але і цяпер ён мог бы прыйсці. І хоць бацька ляжаў, разбіты паралічам, але ж там, у асабняку, ён ляжаў у асобным пакоі. А цяпер паспрабуй запрасі Рамана ў гэты катух. Вунь бацька ля парога ляжыць на тапчане. Божа мой, якое жыццё. І трэба ж, каб у апошні дзень адступлення нейкі фашыст падпаліў дом. Назаўтра ўжо былі ў горадзе нашы. Раман чамусьці і не запытаў, дзе яна жыве, калі спыніліся ля школы. Хіба ён мог здагадацца, што яна жыве ў школе ў нейкім пакойчыку? А бацька кажа: добра, што маці ўладкавалася прыбіральшчыцай у школе і ім далі гэты пакойчык.

- Пасунься крыху, я лягу, - сказала Вера. - Дык ты і не чытаеш? Штосьці ў цябе не тое. Не прыйшоў? Можа, ён яшчэ з кім назначыў спатканне? Не турбуйся, сустрэнешся зноў з лейтэнантам. Той сапраўдны...

- Не дуры ты мне галавы сваім лейтэнантам, - перабіла сястру Надзя. - Я яго ненавіджу. Ты мяне прымусіш з ім сустракацца, ці што? І сёння ўсё праз яго так атрымалася, учапіўся, як дзядук які ў валасы.

- Дык ты Рамана і не бачыла?

- Не.

- Чаму?

- Твой міліцыянер не даў сустрэцца.

- Значыць, у вас уся сувязь парвалася. І ён недзе перажывае...

Апошнія словы сястры асабліва кранулі Надзіну душу. Яна закрыла твар кніжкай і ўздыхнула.

«Вось што значыць - першы раз у жыцці спадабаўся хлопец», - падумала Вера, але сястры гэтага не сказала.

- Нічога, у наступную суботу ў нашым інстытуце будзе вечар, і ён прыйдзе, - сказала Вера.

- Адкуль жа ён будзе ведаць?

- А мы зробім так, што запросім хлопцаў з рачнога тэхнікума да нас. І ён абавязкова даведаецца. Я не думаю, што ў яго ёсць дзяўчына. Каб была, дык яна б танцавала з ім у той вечар. Трэба абавязкова паведаміць у іх тэхнікум і запрасіць хлопцаў на вечар.

- Ат, дурная, - адвярнулася Надзя.

А сама тым часам думала, што сястра дала добрую параду для іх сустрэчы. Тым больш што Раман не зразумее, чыя гэта задума запрасіць з іх тэхнікума хлопцаў у інстытут. Тут ужо, калі ён не прыйдзе, - значыць, усё кончана. Надзя больш не пойдзе да іх у клуб. Яна не хоча бачыць Рамана з некім іншым. Пастараецца не сустракацца з ім і забыцца, што ёсць такі. А хто ёй тады спадабаецца? Мабыць, ніхто...

- Я не ведала, якое гэта пакутлівае пачуццё - каханне. Мне неяк смешна было, калі ты гаварыла і гаварыла пра свайго маёра. А цяпер зразумела, што ніхто іншы, апроч Рамана, мне не падабаецца.

- Ай, дурненькая ты. Памятаеш Генку, я таксама думала, што нікога на свеце лепшага не сустрэну. А пасля ён пайшоў у паліцыю, і я спачатку разгубілася, шкадавала яго, а потым зненавідзела. І цяпер брыдка ўспамінаць.