Іван Шамякін - Снежныя зімы

«Не такі страшны чорт, як яго малююць!»

Мне таксама хацелася смяяцца. Гледзячы на гэтага заваёўніка, на гэтага «пераможцу», я быццам адтаваў, быццам раптоўна і дзівосна вылечваўся ад цяжкай хваробы, хоць нічога пра тое, галоўнае, пра што я так прагнуў даведацца, палонны не сказаў.

Атупелы смаркач. Не помніў нават гарады, праз якія прайшоў. З пунктаў Падмаскоўя, знаёмых Будыку і мне, назваў адну Істру. Істра недалёка, але і не так блізка ад Масквы, каб вы маглі ўбачыць Крэмль. Колькі кіламетраў да Масквы ад таго месца, дзе ён абмарозіўся? Не ведаў. Абяцалі яму маскоўскую цёплую кватэру? Раней, калі было яшчэ цёпла, абяцалі. Колькі забітых, раненых? Абмарожаных? Пасля аднаго бою тыдні два назад засталося ў страі менш палавіны салдат. А потым — завіруха, мароз. Ён абмарозіўся ў начным пераходзе. «О, гэта была страшная ноч!»

Дапытвалі доўга, увесь вечар. Дапытвалі з прыемнасцю. А пасля весела вячэралі. На гэты раз па ініцыятыве Будыкі. Разгуляўся інжынер. Здаецца, той адзіны выпадак, калі я добра разумеў Будыку — весялосць яго, узбуджанасць.

Раніцой Шугановіч спытаў, што рабіць з немцам.

«Пакажы яго партызанам. Пастаў перад строем. Пасля будзем судзіць. Назначаю трыбунал. Пяцёрку. Ты, я, Рошча, Краўчанка, дзед Міхей».

У дзеда, які прыгнаў нам у лес рэшту калгасных коней — іх хацелі прысвоіць паліцаі,— спалілі хату, закатавалі нявестку і ўнука.

Першая падала голас Люба Рошча. Самыя бязлітасныя мсціўцы — жанчыны, у гэтым я пераконваўся не раз.

«Чаго тут доўга разводзіць анцімоніі! Расстраляць!»

Панура сядзеў Краўчанка, звесіўшы свае сівыя будзёнаўскія вусы. Скура на твары, што ў старога слана, такая цвёрдая на выгляд і з такімі глыбокімі маршчынамі. Яго слова чакалі доўга. «Палонны ёсць палонны. Але куды нам дзець яго?»

Вася Шугановіч, усхваляваны, расчырванелы, як бы спяшаўся адказаць на пытанне будзёнаўца:

«Сын аптэкара. Дробны буржуа. З такіх Гітлер набіраў свае штурмавыя атрады. А гэты не стаў эсэсаўцам, гестапаўцам. Звычайны салдат. Можа паспрабаваць прасвятліць яму мазгі? Калі ўбачым, што фашыст, гад, тады ўжо…»

«Добранькі ты, камісар. Каб я карміла немчуру, ваўка, які будзе ўвесь час глядзець у лес!.. — абурылася Люба. — Што табе скажуць партызаны?»

Вася разгубіўся. Ён не гатовы быў выбіраць адно з двух магчымых рашэнняў, па сутнасці сваёй зусім супрацьлеглых — расстраляць ці адпусціць да сваіх.

Я ведаў з самага пачатку, што трэцяга рашэння не магло быць. Але ці гатовы быў я сам выбіраць? Учора я расстраляў бы яго без размоў. Ад роспачы. Ад адчування свайго бяссілля перад іх магутнасцю: яны разглядаюць у біноклі Маскву. Нарэшце, помсцячы за хлопцаў. Сёння ўсё змянілася. Я — камандзір, я ажыццяўляю Савецкую ўладу ў захопленым ворагам раёне. Ваеныя законы суровыя. Барацьба насмерць. Але і ў гэтых законах павінны быць увасоблены найвышэйшая мудрасць, гуманнасць і справядлівасць майго народа. У чым яны? Што табе скажуць партызаны? Можа варта запытаць у атрада? Але дзе многа людзей — там часам бушуе стыхія. А тут трэба спакой і роздум.

«Міхей Селівонавіч, тваё слова».

Уздыхнуў дзед.

«Адпусціце яго, дзеткі, з богам. Мы — не яны. Доктар кажа: пальцы яго трэба адразаць. Калека. Больш ваяваць не пойдзе».

Люба сказала:

«Ну, дзед, здзівіў ты мяне!»

Я доўга не мог нічога сказаць. Слухаў, як адтавала ў сэрцы нешта, што застыла, замерзла, зачарсцвела ў апошнія дні і што магло ператварыць сэрца ў камень. Дзякуй табе, дзед. Ты — наша сумленне.

Пішы, камісар. Трыбунал атрада «Смерць фашызму» пастанаўляе: радавога нямецкай арміі… як яго?.. узятага ў палон, адпусціць. Раненых не расстрэльваем!

Я сам завёз яго на чыгунку. Развязаў вочы. Ідзі. Да станцыі каламетраў дзесяць. Дойдзеш — тваё шчасце. У цябе, здаецца, пачынаецца гарачка. Магчыма, гангрэна. Ідзі, але не забывай, што смерць чакае цябе ўсюды на нашай зямлі! І другім пра гэта скажы!

У найлепшым настроі да вечара аглядаў я дальнія дазоры. Заехаў у Прыгары да нашага старасты. Падумалі з ім, як намалоць мукі,— збожжа ў нас было закопана. На млын трэба завезці не дзесяць пудоў, а дзве-тры тоны. Каб хапіла атраду на зіму. Каму малоць? Пад чыёй маркай? Каб не ўзнікла падазрэнняў. А то і хлеб страціш і людзей.

Вярнуўся — Будыка за вячэрай ухмыляецца на ўсю морду:

«А ты хоць ведаеш, што мы не аднаго „языка“ прывезлі?»

«А каго яшчэ?»

«О, не ведаеш? Дзіва! Мадону. Ды яшчэ, здаецца, з младзенцам».

«Якую мадону? Што вярзеш?»

«Праўда. Настаўніцу. Начавалі ў нейкім сяле. Яна прыйшла, на калені перад Паўлам упала. Яны знаёмыя. Або, кажа, вазьміце з сабой, або забіце. Не магу больш. У яе муж у паліцыі. Лепш, кажа, памерці, чым быць жонкай здрадніка».