Іван Шамякін - Снежныя зімы

«Ён кахае яе», — гэта сказаў Будыка, калі Павел панура выйшаў.

«Каго?»

«Надзю».

«Надзю? Ты што? Сур’ёзна? Чаму ж ты не сказаў раней?»

«Я думаў, ты ведаеш».

«Ты за каго мяне лічыш? Гад ты! Я — чалавек. Я магу ўпасці. Магу спатыкнуцца. Ты стаў побач са мной, сам папрасіўся ў мае памочнікі. І ты абавязан паправіць мяне, падтрымаць, падставіць плячо. А ты ведаў і хіхікаў у кулак… Чакаў, калі браты сутыкнуцца лбамі? Інтрыган! Застрэліць цябе мала».

«Не гарачыся, Іван. Не гарачыся. Не забывай: цябе пакінула тут партыя. І за ўсё, што робіш, ты нясеш адказнасць перад партыяй».

Я не павінен быў адпускаць цябе, Павел. Я змаладушнічаў. Даруй мне, брат. І не вінаваць. Яе не вінаваць. Надзю. Безумоўна, вайна ёсць вайна. І я не ахоўваў цябе. Ты хадзіў на самыя адказныя аперацыі. І ўсё магло здарыцца і ў маім атрадзе, на маіх вачах. Кажуць — лёс. Я не веру ў лёс. Але я веру ў розум. Ён і на вайне можа ўратаваць, калі ўсё рабіць з развагай, з галавой. Але ж ты не кінуўся так пад кулі. Засада выпадковая. Шмат што рабілася выпадкова. І вось цябе няма. А ты мог бы жыць. Табе было дваццаць адзін. Ладзе і Васілю ў сакавіку будзе па дваццаць тры. А табе было ўсяго дваццаць адзін…

— Грэемся?

Іван Васільевіч павярнуўся. Міліцыянер, відаць, быў упэўнены, што гэта юнак — са спіны шчуплы, нізкі ростам. А ўбачыў пажылога чалавека — трохі сумеўся.

— А што?

— Нельга тут… так доўга.

— Хто вам сказаў? У вас ёсць такая інструкцыя?

— Не… Але… Тут, ведаеце, некаторыя з падшыванцаў рукі грэюць…

— У вас загінуў хто-небудзь на вайне?

— У мяне? Бацька не вярнуўся.

— Давайце, сержант, пастаімо хвілінку моўчкі.

Міліцыянер яшчэ больш разгубіўся.

Казырнуў.

— Прабачце. Служба.

Але, пакуль у нас служба, мы часам забываемся на самае святое ці не маем часу пастаяць вось так і падумаць.

Тады таксама ішоў снег. Але не такі ласкавы, ціхі. Гуляла завіруха. Выла. Свістала. Лес гудзеў і трашчаў. Нават там, у пушчы, у самым яловым гушчары, на нашай маленькай палянцы, трохі не збівала з ног. А што рабілася ў полі!

Але, яе прывезлі ў тую памятную завіруху. Не, здаецца, завіруха пачалася пазней, калі мы вярнуліся з рэйду. Так, калі Вася паехаў за Бумель, ноч была зорная. Ды хіба адна была такая завея? У пачатку тае зімы снег ішоў амаль кожны дзень. Да пачатку снежня намяло — не прайсці, не праехаць. І настрой у мяне быў сабачы. Часам хацелася завыць, як вылі тыя галодныя ваўкі, што падыходзілі ўначы да лагера. О, каб такі настрой быў у аднаго мяне — то паўбяды. Ён апанаваў многіх. Толькі здаецца, Вася Шугановіч, камісар мой, не паддаваўся роспачы.

Цяпер партызанскія камандзіры ўсе пішуць мемуары. І вынікае з гэтых кніжак, што ўсё было проста з пачатку да канца. Безумоўна, былі цяжкасці, нястачы, страты, але, маўляў, ніхто з іх, вялікіх стратэгаў, ні на хвіліну не сумняваўся ў моцы Чырвонай Арміі, у гераізме народу, у мудрасці партыі, а гэтая вера іх перадавалася кожнаму партызану.

Я — грэшны.

Я таксама верыў у партыю і ў народ. Але я бачыў адступленне арміі. Я слухаў радыё. У атрадзе было два прыёмнікі. І, на маю бяду, Валька Будыка ведаў нямецкую мову. Каб у тыя дні троху шырэй паведамлялі нашы, няхай сабе самыя цяжкія, навіны. Але Масква перадавала бадзёрую музыку і скупыя зводкі Саўінфармбюро аб жорсткіх ці мясцовых баях на кірунках тых гарадоў, якія даўно ўжо — гэта мы ведалі пэўна — засталіся ў тыле нямецкай арміі.

А ў пушчы выла завіруха. Замяло дарогі. Трашчалі марозы. Семдзесят чалавек хадзілі ў разведку ці сядзелі ў зямлянках, пракураных, цесных, адкуль гарачыню распаленай да чырвані «жалезкі» магло выдзьмуць ветрам за тры мінуты — толькі адчыні дзверы. Семдзесят чалавек. Нямала на той час. Але ўзброеныя хто чым, з малым боезапасам. Без вопытнага камандзіра. Адкуль у мяне, у загадчыка райсельгасаддзела, мог быць вайсковы вопыт? Добра, што ў верасні да нас далучыўся інжынер-кадравік Будыка з групай сапёраў.

Вы былі мудрыя, цяперашнія мемуарысты. А я нават не ведаў тады, якім чынам здабываць харч для сямідзесяці чалавек. Праблема гэтая і надалей, калі мы ўсё ведалі, у любы час маглі звязацца з партыйным цэнтрам і ўсё ўмелі, заставалася вострай у нашай партызанскай палітыцы, бо закранала адносіны з насельніцтвам. Сын селяніна, аграном, я думаў пра гэтую палітыку ў самым пачатку. Ведаў — ваяваць не адзін год. Не адну зіму сядзець у пушчы і думаць, дзе дастаць хлеб, патроны і жалезную бочку, з якой можна зрабіць печку замест той, што прагарэла. Каб ваяваць доўга, зацята, з такім бязлітасным ворагам, трэба захаваць людзей. Трэба накарміць іх і сагрэць. Цяпер я думаю: фашысцкія стратэгі разумнелі пасля таго, як атрымлівалі добрага выспятка ў самае балючае месца. Ніхто з іх не здагадваўся, у што можа вырасці невялікі атрад «лясных бандытаў», пра які яны ведалі, пісалі ў рэляцыях. Каб такія блакады, як у сорак трэцім, яны наладзілі тады, зімой сорак першага, нам прыйшлося б туга.