Михаил Зарецкий - Двое Жвiроўскiх (на белорусском языке)

А з часам прыгледзеўся, - i мара зрабiлася думкай, настойным намерам.

Толькi баяўся, не важыўся сказаць аб ёй бацьку, хаваў яе ў самым глыбокiм кутку iстоты свае, бярог, як патаемную нейкую схову.

А ў Жвiроўскага-бацькi iначай было.

Жвiроўскi-бацька ўзгадаваў тую думку з болем, з шчымлiвым турботным страхам.

Жвiроўскi-бацька думаў часамi аб долi свайго сына, i яго старое счарсцвелае сэрца балюча знiбела трывогай. Трывога была чорная, поўная жудасцi, бо цёмна было ўсё, гублялiся думкi ў няясным, няведамым. Бо тое, што развiналася вакол, што абкружала новым, чужым, - толькi агульны тупы спалох наганяла, сцiскала колам варожым, у якiм не бачыў стары Жвiроўскi выйсця, не знаходзiў месца свайму слабенькаму сыну.

Знiбела сэрца чорнай трывогай, трывога пераходзiла ў страх. А страх звiнаўся ў пэўную думку, i гэта жорсткая думка душыла нутро сваёй цвердай, халоднай няўхiльнасцю.

Загiне сын. Напэўна загiне. Не хопiць сiлы ў яго, каб знайсцi сабе месца сярод сучаснага свету, у якiм поўна бязбожных жулiкаў, у якiм на кожным кроку натрапiш на злоснiкаў лютых.

Не знойдзе сын сабе месца, не... Загiне напэўна...

А мо будзе iначай... Мо пойдзе сын на нядобры шлях, сам такiм зробiцца, як усе тыя. Забудзецца i на бога i на бацьку, страцiць сумленнасць.

О, гэта будзе самае горшае. Пры думцы аб гэтым у бацькi старога загараюцца вочы цьмяным злосным агнём i трасецца, вiхляецца аброслы падстрыжанай шэрсцю твар. А вусны падцягваюцца, крывяцца дзiкай усмешкай-грымасай.

Хай лепш загiне, хай лепш памрэ.

Калi гняце старога Жвiроўскага страх, калi шчымiць у сэрцы трывога за сына, ён пачынае малiцца.

Ён доўга стаiць тады на каленях, корчыцца, хлiпае ў малельным экстазе, плача без слёз. Слёз няма - старасць высушыла. Толькi сударгай моршчыцца твар ды нейкi ком горла сцiскае.

Просiць Жвiроўскi ў бога, каб навучыў, надавумiў, што з сынам рабiць.

Муляць каленi худыя, ломiць сухая сярэдзiна, у вачах пачынае дрыжаць цьмяны Езусаў твар. I мяшаецца шчыры малельны настрой з бяссiльнай старчаскай злосцю. I плача ўжо, хлiпае не ад гарачай набожнай чуласцi, а ад гэтае злосцi, едкай, турботнай.

А трывога не гiне. Трывога гняце, труцiць сэрца. Быццам на сэрца капаюць нейкiя кроплi гаручыя i ўпiваюцца, колюць, атрутную пену ўздымаюць.

Потым, сустрэўшыся з сынам, бацька Жвiроўскi доўга i ўпарта ўглядаецца, сочыць за iм настарожаным вокам. Глядзiць, цi не ёсць у сыне змена якая, цi не прынёс з сабой сын чаго новага адтуль, ад таго чужога, варожага. I некаторы час здаецца няшчырым, падробленым цiхi слухмяны погляд сына, здаецца, што ёсць ужо нешта ўнутры ў яго, толькi хавае ён, тоiцца.

Знаў, адчуваў сваiм хваравiтым iнстынктам бацька Жвiроўскi, што калi-нiкалi, а ўсё роўна ўбачыць ён у сыне сваiм гэта страшнае, новае, чаго так баiцца ўбачыць. Знаў i дрыжаў, i нецярплiва, настойна шукаў якога выйсця, шукаў спосабу ратаваць свайго сына.

Адразу спалохаўся быў Жвiроўскi стары, як гэты спосаб мiнуў у думках ценем няясным. Хацеў адагнаць, знiшчыць зародак дзiкае думкi. Але мiмаволi стаў расцi, развiвацца гэты зародак, i вырасла думка - выразная, ясная.

З воўкам жыць - па-воўчаму выць.

Увесцi самому сына ў iх хеўру. Увесцi i навучыць, як "з воўкам жыць па-воўчаму выць". Цяпер, пакуль жыў ён яшчэ, пакуль ёсць яшчэ сiлы сякiя-такiя, ён здолее сына ўтрымаць у межах патрэбных, зможа прывучыць яго быць падвойным - у iх такiм, як яны, а тут такiм, якiм хоча бацька бачыць яго, якiм быў i астаўся сам бацька.

Няхай сабе будзе там несумленным бязбожкiкам - iначай месца не знойдзе ў iхнiм жыццi, iначай загiне. А тут, уцiшку, яны разам удвух будуць малiцца, будуць замальваць бога, каб прасцiў iм абодвум гэты мiжвольны грэх.

Вырасла думка i захапiла iстоту Жвiроўскага-бацькi. Спачатку страшэнная, дзiкая - з часам стала простай, звычайнай, стала настойным намерам.

Толькi баяўся казаць аб ёй сыну. Баяўся, каб не падумаў той часам, што здаўся бацька стары, каб не зразумеў сын iначай бацькаву думку.

I хаваў Жвiроўскi-бацька думку гэту ў самым глыбокiм кутку iстоты свае, бярог, як патаемную нейкую схову.

Быў у Жвiроўскiх адзiн такi момант, калi ўзгадаваная кожным з iх думка раптам, сама па сабе, выслiзнула наповерх i для абодвух стала простай, звычайнай. I звязала гэтая думка двух чалавек блiзкасцю шчырай, сагрэла цёплай сяброўскай лучнасцю.

Быў гэты момант прыгожы i шчасны.

Было гэта ўвечары. Жвiроўскi-сын згатаваў у аблезлым чайнiку чай. У запэцканай мухамi пушцы з надпiсам "какао Жорж-Борман" было два агрызкi цукру. Бацька i сын пiлi чай з цукрам.