Михаил Зарецкий - У Саўках (на белорусском языке)

Мiхась Зарэцкi

У Саўках

Апавяданне

1

У Саўках чорная, густая, што дзёгаць, ноч распаўзлася па хмызняку. Заляпiла ўсе шчылiнкi, усё ў адну цемру злiла. Равы патулiлiся, схавалiся ў воўне арэшнiку. Нешта ў сабе затаiлi - таемнае, страшнае - i ждуць-падсцерагаюць, гатовыя праглынуць у сваё чорна-аксамiтавае нутро. Маўчаць... Ды i ўсё навакол маўчыць у нейкiм чакаючым напружаннi. Быццам во-во нешта здарыцца - дзiкае, страшэннае...

Далёка-далёка, на колькi вёрст цягнуцца бяздонныя прорвы-равы. Папарэзалi яны туды i сюды шырокае ўзгор'е. Быццам волат-асiлак праехаў з сахой велiзарнай i глыбокiя раны парабiў у целе зямлi. Раны зараслi хмызняком-поўсцю, але такiмi ж глыбокiмi засталiся...

Страшна ноччу ў Саўках. Узгоркi, абрывы жывымi становяцца, сочаць вачыма чорнымi... Быццам з пагрозай гавораць: "Ану-тка, увайдзi!.." I мала хто адважыцца ў нетры пайсцi, як цяжка заляжа ў равы хмурная ноч...

Цiха ў Саўках... Але зыкi чуваць... Цiхiя зыкi-шэпты. Саўкi шэпчуць скрыдламi птушак-начнiц, цiкуючым хрустам сухiх ветак пад лапамi дзiкiх звяроў...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

У самай глушы, там, куды вока людское не загляне нiколi, сумна-дрыготны бляск прашчупвае цёмныя веткi. Вогнiшча... Людзi навакол... На тварах iх вогнiшча грае дрыжачымi плямамi. Воддаль, афарбаваныя ў жоўта-чырвонае, галiны схiлiлi галоўкi i слухаюць... А за iмi - цемра-жудасць...

Iх пяцёра... Адцятых ад усяго свету. Уцяклi, вырвалiся з кiпучага мора жыцця. Ад iх адраклося жыццё, - i яны ад яго адраклiся. У Саўках знайшлi сабе схову.

Дзецi зямлi. Ад свае вёскi таксама адарвалiся. Перш была сувязь: хлопцы прыходзiлi, нават дзяўчаты часамi заблуджвалi. Апавядалi, што дзеецца там. Есцi насiлi даволi. Саломы на будку, таго-сяго.

А потым усё слабей ды слабей сувязь трымалася. Нешта расло памiж тымi i гэтымi... Нейкая сцяна. Асаблiва як маладыя пайшлi. Тыя сюды схавацца не адважылiся, пайшлi ваяваць. I цяпер - як адвярнула ўсю вёску...

Ужо з тыдзень, як не было нiкагутка. Два днi ўжо, як есцi няма чаго. Пяклi грыбы, ягады збiралi, але ўсё ў жываце нешта ссе, нешта цягне...

Цяпер - хто ляжыць, хто сядзiць вакол вогнiшча, i кожны думае сваю думку асобную. Маўчаць, а ў кожнага з вачэй глядзiць пытанне, рашуча паўстаўшае:

- Што далей?..

Грышка маўчанку парушыў...

- Ну што, хлопцы, прызаўнылi? Га?.. Дрэнна, кажаце? Што, Смоўж, нос павесiў?..

Смоўж, або Змiтра Кандратаў, павярнуў ад свету ў цень свой твар. Не сказаў нiчога.

- Во што, хлопцы! Трэба думаць. Цi тое, цi другое. Не здыхаць жа...

Сцёпка ўзняў галаву...

- Жраць хочацца. Здаецца, вала б з'еў... Вунь Смоўж, халера на яго, яўляцца ўжо надумаў... Га, Смоўж?..

Невядома, хто з iх падумаў аб гэтым: цi Сцёпка, цi Смоўж. Мусiць, у абодвух думка гэта лунала.

Смоўж i не зварухнуўся - быццам i не да яго казалася. А Грышка-завадатай пачуў хiстанне сярод сябрукоў. Каб знiштожыць яго, гукнуў бадзёра-пагрозна:

- Я яго гэтак яўлюся, што не пазнае!

Аднак усе маўчалi. Грышка змянiў тон...

- Аб тым, што яўляцца, i гаварыць не варта. Нашто б тады i ўцякаць было! Не ўжо, як на мяне, дык калi зрабiў што - не вярнi назад. Ды што там? Бачыш ты: не паелi дзень, гора якое... А там што, пiрагамi б цябе кармiлi? Чулi, якое жыццё там...

- Ды гэта глупства... Яўляцца, яўляцца... Хто гэта захоча яўляцца? Турмы не бачылi? Вось жраць няма чаго. З вёскi не нясуць, баяцца, мусiць.

- Не баяцца, а што iм за ахвота дармаедаў кармiць? Пайшлi во маладыя, думаюць - i гэтыя могуць служыць, нечага лайдачыць.

- Ну, дык iдзi, чаго ты...

- Ды я не аб тое...

Грышка рашуча прамовiў:

- Во што, братцы! Бацькi кармiць не хочуць - пражывём i без iх. На работу станем!

- На якую?

- На якую?.. А на такую, на якой за раз можна зарабiць столькi, колькi на iншай за год не заробiш...

Зразумелi хлопцы... Быццам засаромелiся, пахiлiлi галовы. Адзiн на аднаго не глядзелi...

- Што замаўчалi? Спалохалiся? Страшна?

Зноў маўчалi... Потым азваўся адзiн:

- Чорт яго... Каб было з чым... Голымi рукамi...

- Чаго? Адна ёсць стрэльба... Сцёпка да сваiх дабярэцца, двухстволку возьме.

Грышка з чаканнем углядаўся ў твары хлапцоў. Сцёпка ўдарыў Смаўжа па спiне.

- Як, Смоўж, га? Пойдзем на паляванне?

- Усё роўна...

Сказаў, а ў самога нутро халадзела. Бегчы адсюль, уцячы захацелася. Нялюбай, страшэннай здалася кампанiя хлапцоў. Жудасць душу ахiнула. Эх, i нашто ён прыйшоў сюды? Нашто паддаўся спакусе?

А хлопцы памалу разварушылiся. Iх захапiлi новыя планы. Вочы жвава блiшчэлi, як гаварылi, згаварвалiся... Пасталi вакол вогнiшча, асвятлёныя чырвоным дрыжачым бляскам. Як зданi якiя...