Николай Лупсеков - Пераправа (на белорусском языке)

Плешчавеня толькi варочаў галавой, прыглядаючыся i прыслухоўваючыся. За некалькi кiламетраў адсюль над ракою загаралiся i тухлi ракеты i трасiры ўвесь час праразалi цемень. Тут жа панавала ранейшая цiшыня.

Маёр паклаў перад сабою аўтамат i загадаў адпiхвацца ад берага. Нiхто не падняўся на плыце. Нават тыя, што трымалi ў руках даўгiя шасты, працавалi iмi седзячы. Плыт марудна павярнуўся, выплыў на чыстае месца. Яшчэ некалькi метраў - i вось ужо наперадзе толькi рака. Не больш за сто пяцьдзесят метраў. Маёр падлiчыў, што прыкладна праз чатыры хвiлiны немцы выпускаюць па ракеце. Плыт крануўся якраз тады, калi ў небе патухла апошняя ракета. Пакуль ён выходзiў з завадзi, прайшла хвiлiна. Цяпер за якiя тры хвiлiны трэба было праплысцi аж сто пяцьдзесят метраў. А што будзе, як ворагi асвецяць раку раней? I Плешчавеня шэптам прахроп:

- Хутчэй, хутчэй!

Гэтага i гаварыць не трэба было. Байцы з шастамi працавалi ўмела i шпарка. Вось плыт ужо вынесла на сярэдзiну ракi, вось ужо зачарнеўся наперадзе лазняк, а за iм i ўзгорак. Цяпер усё залежала ад лiчаных секунд. Плешчавеня нервова ўглядаўся ў лазнякi, што ўвесь час наблiжалiся. Блiзка булькатала плынь, варушылася спiна салдата, што напружана працаваў шастом.

Плыт з шумам урэзаўся ў лазовыя кусты, што танулi яшчэ ў вадзе. Без нiводнага стрэлу, без крыку - пры поўнай цiшынi!

- За мной! - прашаптаў ён, але так, каб усе чулi, i скочыў, як яму здалося, на зямлю, але ў сапраўднасцi па каленi ў ваду.

Успыхнула ракета над галавою - i супрацьлеглы бераг, рака, плыт i ўвесь яго батальён сталi адразу ясна вiдаць. Нехта спалохана крыкнуў наперадзе па-нямецку, нейкi момант Плешчавеня нават чуў кароткi бег, што аддаляўся, i адразу ж за гэтым крыкi, стрэлы i ўзрывы гранат скаланулi паветра.

Бераг быў абрывiсты, у ямiнах - зусiм не такi, якiм ён здаваўся, калi на яго пазiралi праз бiноклi, i Плешчавеня, а ўслед за iм i байцы ўжо неяк зусiм iнстынктыўна знаходзiлi вузкiя сцяжынкi да нямецкiх акопаў. I наперадзе ў маёра, у святле ракет i выбухаў, увесь час матлялася цыбатая, сухарлявая i сутулая постаць, якая здавалася вельмi добра знаёмай, нечым нават вельмi блiзкай, але хто гэта быў, маёр, змораны бяссоннымi начамi, нiяк не мог адгадаць. Аднак яны абодва, як заварожаныя, беглi да таго месца, дзе ў цеменi вельмi таропка i часта ўспыхвалi сiнiя агеньчыкi кулямёта. Цяпер маёр зразумеў, што не адзiн ён нацэльваўся з таго боку на гэты кулямёт, а i во гэты, хоць нечым i вельмi блiзкi, аднак няўлоўны для памяцi чалавек. Аўтамат у яго руках, як i аўтамат Плешчавенi, увесь час успыхваў то справа, то злева. Нарэшце баец прыпынiўся, шпарка ўзмахнуў рукою i гэтак жа ўпаў, а ўслед за iм, зразумеўшы ўсё, упаў i Плешчавеня. Бабахнуў узрыў, прасвiсталi асколкi, наперадзе нешта глуха звалiлася, i кулямёт зацiх. Баец, як i сам Плешчавеня, таропка мяняў у гэты час аўтаматны дыск.

Потым яны разам ускочылi ў акоп i пабеглi адзiн управа, а другi ўлева па акопе, i тут Плешчавеня зразумеў, што яго напарнiкам, гэтым блiзкiм i вельмi дарагiм чалавекам, быў камсорг Забiла. Мiжволi прыгадалася, як зусiм нядаўна стаяў ён пад кулямi з бездапаможна выцягнутымi рукамi i як яго твар усё больш бляднеў, а пасля - як лоўка выбраў ён момант узабрацца на плыт. Можа, iменна гэтым i ўвайшоў ён у душу маёра?

Ззаду беглi байцы i не сцiхалi аўтаматы. Пад кулямi ўскрыквалi i падалi фашысты. Пасля трэцяй траншэi Плешчавеня выпусцiў ракету i ўбачыў перад сабою лагчыну, па якой, спатыкаючыся, беглi адступаючыя. Далей iсцi нельга было. На гэтым узгорку трэба было спынiцца i чакаць падмацавання. Стрэлы вакол зацiхалi.

Тады Плешчавеня выпусцiў яшчэ дзве зялёныя ракеты - умоўны знак, што батальён паспяхова выканаў заданне. Пасля гэтага ён таропка пачаў абходзiць траншэi, у цеменi пазнаючы байцоў, расстаўляючы iх на выпадак контратакi.

II

Ён ведаў, што ўслед за iм павiнен адразу ж пераправiцца наступны батальён з артылерыяй i што там для гэтага падрыхтаваны такiя ж плыты, але батальён чамусьцi не перапраўляўся, хоць Плешчавеня i яшчэ раз выпусцiў у цемень дзве зялёныя ракеты. Раптам над галавою загулi самалёты, павiслi на парашутах ракеты, i ўсё закружылася ў цяжкiх выбухах, енках i стогнах.

Пачыналася ранiца. Барвовела неба на ўсходзе, расступаўся змрок, агаляючы абпалены i ўзрыты варонкамi высокi прырэчны бераг. На тым месцы, адкуль ноччу бiў варожы кулямёт, валялiся толькi нейкiя анучы, тырчала станiна ды блiшчалi пераблытаныя кулямётныя стужкi. Траншэi былi завалены трупамi - найбольш варожымi. Плешчавеня пералiчыў байцоў i спахмурнеў. Пасля бамбёжкi iх асталося дваццаць пяць. З дваццаць пятым, старшыной, ён сутыкнуўся ў самым кутку траншэi - той сядзеў, трымаючы мiж каленяў аўтамат, i перавязваў акрываўлены палец на левай руцэ.