Барбара Росек - Byłam Schizofreniczką

Tadeuszu, jak mogę uczynić dla siebie gest pozytywny, jeżeli czuje do siebie

OBRZYDZENIE.

Silni ludzie nie popełniają samobójstwa. A może właśnie tacy, którym paranoja podszeptuje,

że mają boską moc.

Chodzę i wymyślam różne rzeczy, w tramwaju, przy jedzeniu, w łóżku, słuchając. „The

Wall”. Inie wiem, co jest fantazją, a co realnym odczuciem. Na pewno jestem w stanie szoku, udręki, obsesji, początku rozpadu pewnej struktury.

Czy gówno można z siebie zmyć?

Już nie krwawię, zastygam w obłędzie.

Jesteś absolutnie niepoczytalna, Rosiek.

Tadeuszu, co jeszcze mogę uczynić? Uratować się.

Tak, tylko ja mogę tego dokonać.

Nadal traktuję siebie jako pacjentkę. Chcę uciec w psychozę, bo nie potrafię stanąć przed

lustrem, wypowiedzieć prawdę i zacząć nowe życie.

Z tak zafajdanym sumieniem?

Czuję się jak zbrodniarz.

Pieprzone obsesje. Wyhamować rozpad, pęd do samozniszczenia, obrzydzenie do siebie.

Pozytywny gest, Tadeuszu, dla siebie, powiadasz. Nie potrafię teraz dostrzec dla siebie takiej

możliwości. Może się jeszcze dobrze nie rozejrzałam, by go ujrzeć, porażona obsesjami,

nie mogę go w sobie odszukać. Gdziekolwiek dotknę, to jest fajno, smród.

Nie ratowałam układu między rodzicami, ten układ mnie nie interesował, fakt, chciałam

oszczędzić matkę, fingując wypadek, by mogła po mojej śmierci mieć mniej żalu do świata czy do siebie, by przetrzymała moje gwałtowne odejście. To nie ja ratowałam rodziców, zawsze chciałam, by to małżeństwo się rozpadło, kiedy jeszcze ojciec był alkoholikiem, to matka osaczała mnie miłością i nie pozwalała się dobić.

Wiem, że wyczułeś od razu, co we mnie siedzi. Kiedy mówiłeś Ance, o mnie, takie tam drobiazgi, byłam zazdrosna, że jej wszystko pokazujesz, a nawet czułam się przez was osaczona, że mnie analizujecie, a ja jestem z tego wyłączona. To z Anką, a nie ze mną mówiłeś o mnie. A ja ją wypytywałam i to we mnie rosło. I wizyta Czarka w Katowicach, a ja znowu poza tym, wyłączona. Mogę jedynie się domyślać, po co byty teraz przekazywane jej informacje, jest blisko, mogłaby mi pomóc, aleja nie chcę, by to była Anka.

Mogę dalej być pacjentem, wejść w chroniczną psychozę, i to dopiero będzie gest zamykający sprawę. Jak już wiesz, mogę wejść i w taką rolę.

1 lutego

Jak to jest, że ludzie, w których życiu chcemy coś znaczyć, przechodzą obok, wymykają się,

odchodzą?

Tadeusz traktował mnie jak Zbuntowane Dziecko, któremu nic się nie mówi, nie rozmawia

o istotnych sprawach, jedynie wciska się, że wszystko jest OK.

Moje obsesje powracają i trwają, trwają. Kotłują się. Jak można żyć w poniżeniu, poczuciu

winy.

Utrata człowieczeństwa? Nakaz moralny. Czy mogę się z tego wyzwolić? Zostałam

skrzywdzona, a to ja, ja czuję się winna.

2 lutego

Bóg nie karze samobójców.

Czy mogłabym komuś wszystko opowiedzieć, gdyby mi zapewnił całkowite poczucie bezpieczeństwa i nigdy nie wykorzystał przeciwko mnie? Czy byłabym w stanie to uczynić, nawet gdyby była taka osoba?

Jak długo boli ból?

Boże, dlaczego mnie nie zabrałeś, tutaj już nic po mnie.

Boże, daj mi siłę.

Jestem wściekła na Tadeusza, że przekazał informacje o mnie Ance.

A jednak, Tadeuszu, zabrakło mi boskiej mocy tamtego dnia, by z sobą skończyć, i wcześniej, kilka lat wcześniej, kiedy już dawno powinnam odejść.

Kurwa, pomyliłam się o 10 tabletek.

A może nie utraciłam człowieczeństwa, może jedynie straciłam boską moc i stałam się

człowiekiem, słabym i marnym, lecz człowiekiem z szansą.

Boże, czy kiedyś w to uwierzę?

Dlaczego nie chcę pomocy Anki?

jak silne może być pragnienie śmierci.

Popadam w chorobę sierocą. Nie mam rodziców, ani kochanka, ani przyjaciela? Ani siebie

nie mam. Mój świat nie istnieje.

3 lutego

Kolejny dzień udręki. Nie udało mi się uniknąć żadnego cierpienia.

W kogo był skierowany cios?

Ojciec, który jest niczym, i brak, który jest niczym. Nie wybaczyłam nigdy gwałtu.

Jest gorzej niż źle, tragicznie. Nie ma nic i jest wszystko, co jest rozpaczą.

Pytanie. Jak to PRZETRZYMAĆ?

I to jest prawda. Obudziłam się, by dojść do prawdy. A szloch, płacz oznaczają, że jeszcze

do reszty nie skamieniałam. Musiałam się aż zabić, by się narodzić. Teraz już potrafię płakać.

Teraz płacz jest płaczem, a rozpacz rozpaczą.

Codziennie pisany dziennik, zapisane strony rozpaczy, które wysyłałam w listach do Tadeusza.

Zachorowałam na grypę, co było zbawienne w skutkach, mogłam spokojnie leżeć i przysłuchiwać

się sobie i snom, mogłam podjąć autoanalizę.

Miałam tylko jedną świadomość, że gdzieś w Warszawie jest człowiek, który czeka na

moje listy, na moje odkrywanie siebie, i że mogę mu do końca zaufać. To wiedziałam na

pewno, że Tadeusz przyjmie każdą prawdę o mnie, nawet najbardziej niesamowitą i zaskakującą.

Wierzyłam, że ma wielką siłę wewnętrzną, że to potrafi przyjąć i unieść. Wybrałam

go po latach całkowitego milczenia, wybrałam go, bo prawdziwie mu zależało na tym bym

wygrała swoje życie.

4 lutego

Przez trzy dni leżałam w łóżku i doszłam do prawdziwej rozpaczy, do granic prawdy. Teraz

muszę dla siebie to opisać – napisać autobiografię po raz pierwszy w życiu.

Lekarz, kolega z pracy, wpisał mi we wniosku rentowym, że jestem niepoczytalna.

Tadeuszu, opowiadam sobie swoje życie od momentu, kiedy matka nie chciała moich narodzin, do momentu aktu samobójczego. Czy to wytrzymam, nie wiem. Czy to kiedyś komuś opowiem, nie wiem.

Nowa świadomość przytłaczała. Nie ułatwiała mi zdrowienia, byłam ostatecznie pogrążona

we wniosku rentowym i moje szanse na powrót do społeczeństwa malały. Był to prawdziwy

nóż w plecy, jeżeli kiedykolwiek chciałabym powrócić do zawodu psychologa. Mój szef i

kilku kolegów z pracy nie byli w stanie przyjąć mnie z powrotem, nie byli gotowi na dalszą

pracę ze mną. Byłam skażona psychozą, chorobą przewlekłą i jeszcze nie wiem czym w ich

wyobrażeniach. Nie zgodziłam się na dołączenie zaświadczenia od psychiatry, nie pomogłam

im docisnąć noża.

6 lutego doznałam pierwszego olśnienia i odtąd rozpoczęłam właściwą pracę nad sobą. To,

co wcześniej pisałam, było jedynie obrzeżami świadomości. Mimo że wiedziałam tak wiele,

nie potrafiłam sobie tego do końca uświadomić, nie przyjmowałam prawdy, którą znałam, jak nie przyjmuje wody nasycona gąbka. Broniłam się wypieraniem, zaprzeczaniem, racjonalizacją, ale choroba była nieubłagana. Sytuacja wymagała natychmiastowego rozwiązania, inaczej mogło dojść do eksplozji.

Wyładowałam całą agresję we śnie. Ale się napracowałam, zabijałam i dobijałam.

Żyję. I jest to fakt oczywisty.

Próbuję siebie ratować, bo rozpoczęłam analizę swego stanu.

Rosiek, szalone dziecko, pacjentka. Są momenty, że nieruchomieję i świat zewnętrzny, który