Барбара Росек: Byłam Schizofreniczką

kolejnego cierpienia. Stało się to także dzięki Panu, Doktorze. Walczyłam z samobójstwem i

każda książka miała być ostatnia. Tu rozkwita we mnie talent pomimo choroby, kiedy kontaktuję...

Kiedy Pan mnie przytuli rodzą się nowe pomysły.

I oto w tym wszystkim chodzi... Przy Panu czuję się bezpieczniej.

Przepraszam za wieszanie się na oddziale, za trucia, to tylko mój lęk, z którym sobie nie

radzę. Jestem dziwnym dzieckiem dla moich rodziców, prędzej rozumie mnie ksiądz na spowiedzi, i przyjmuję Chrystusa, i staje się światło w mojej duszy.

Zawsze zdąży mnie Pan uratować.

Pokochałam Pana czystą, platoniczną miłością. Wiem, że ma Pan setki takich pacjentów

ale to mi nie przeszkadza.

Drogi Czytelniku, powtarzam, z psychozy schizofrenicznej nie ma ucieczki. Można jedynie

łagodzić objawy lekami i miłością.

Pogodziłam się już z tym. Potrzebuję opieki drugiego człowieka. Nie wiem co to będzie,

kiedy rodziców zabraknie. To Mama powstrzymuje mnie od wyjścia nago na ulicę, to Ona

słucha moich urojeń i zagubień.

Jestem córką szatana. I bronię się przed przepaścią.

W chorobie wiele osób mnie opuściło. Tadeusz Kobierzycki wyciągnął ode mnie wszystko

i mnie znienawidził. Wlał swój jad Annie Marczak, z którą byłyśmy jak siostry, a teraz ona

mnie nienawidzi i nie potrafi ani wydorośleć ani przebaczać.

Za to zyskałam wielu nowych przyjaciół, którzy akceptują mnie taką jaka jestem. Pokochałam, myślałam, że już nigdy mi się to nie uda, wybaczyłam.

Postawa dr Marka Sternalskiego dodaje mi sił. Jest Kasia Niedźwiedź, moja powierniczka,

jest Marzena Bratek z mamą, Jest Dorota z Arkiem, i wielu innych, którzy wierzą we mnie.

Żyję. Już nie targnę się na swoje życie. Jest dobra wróżka Anna.

Mój brat odwrócił się ode mnie, powiedział, że po śmierci rodziców nie będzie się mną

opiekował. Bratowa powiedziała mi, że jestem wyrachowana od dziecka.

Mogę liczyć na rodziców, Danuśkę, Jagódkę, której syna Michała jestem matką chrzestną.

A tak naprawdę żyję w ogromnej samotności. I w cierpieniu.

To trwa ponad 20 lat.

Doktorze, Marku Sternalski. Wierzę, że zawsze zdąży mnie Pan uratować.