Charles Dickens - La postlasitaj aferoj de la Klubo Pikvika

“Saluton, homo!”

La ruĝharulo rektigis sian korpon, ombrumis permane la okulojn kaj rigardis longe kaj senpasie sinjoron Pikviko kaj ties kunulojn.

“Saluton, homo!” ripetis sinjoro Pikviko.

“Saluton!” estis la respondo de la ruĝharulo.

“Kioma distanco ĝis Dingledelo?”

“Pli ol sepmejla”.

“Ĉu temas pri vojo bona?”

“Ne, tia ĝi ne estas”.

Eliginte tiun kurtan respondon, kaj verŝajne kontentiginte sin per ankoraŭ unu videsploro, la ruĝharulo daŭrigis sian laboron.

“Ni deziras enstaligi ĉi tie jenan ĉevalon”, diris sinjoro Pikviko. “Supozeble tio eblas, ĉu ne?”

“Deziras enstaligi jenan ĉevalon, ĉu?” ripetis la ruĝharulo, apogante sin per sia fosilo.

“Kompreneble”, respondis sinjoro Pikviko, kiu jam antaŭeniris kune kun la ĉevalo ĝis la ĝardena barilo.

“S’jorino!” kriegis la ruĝharulo, elirante el la ĝardeno kaj intense rigardante la ĉevalon. “S’jorino!”

Alta osteca virino — senkurba tra la tuta korpo — en kruda blua pelerino kun talio unu-du colojn sub la akseloj reagis al la alvoko.

“Ĉu ni povas enstaligi la ĉevalon ĉi tie, bonulino?” diris sinjoro Tupmano antaŭenirante kaj parolante laŭeble persvade.

La virino tre firme rigardis la tutan grupon, kaj la ruĝharulo flustris ion al ŝia orelo.

“Ne”, respondis la virino post iom da pripensado. “Tio timigas min”.

“Timigas!” ekkriis sinjoro Pikviko. “Kion la virino timas?”

“Tio kaŭzis al ni problemojn la pasintan fojon”, diris la virino turnante sin en la domon. “Nenion mi volas diri al ili”.

“Plej eksterordinara afero en mia vivo”, diris la mirigita sinjoro Pikviko.

“Mi… mi… vere opinias”, flustris sinjoro Vinklo, dum liaj amikoj ariĝis ĉirkaŭ li, “ke ili pensas, ke ni akiris ĉi tiun ĉevalon iel malhoneste”.

“Kio?” ekkriis sinjoro Pikviko en ŝtorma indigniĝo.

Sinjoro Vinklo modeste ripetis sian opinion.

“Hej, ulo!” diris la kolera sinjoro Pikviko. “Ĉu vi opinias, ke ni ŝtelis ĉi tiun ĉevalon?”

“Mi certas pri tio”, respondis la ruĝharulo kun rikano, kiu agitis lian vizaĝon de unu aŭskultilo ĝis la alia. Dirinte tion li turnis sin en la domon kaj batfermis la pordon post si.

“Tio ĉi similas sonĝon”, elsputis sinjoro Pikviko, “hidan sonĝon. Imagu, ke oni promenadas la tutan tagon kun aĉa ĉevalo, de kiu li ne povas liberiĝi!”

La deprimitaj pikvikanoj forturnis sin mishumore, dum la alta kvarpiedulo, kiun ili ĉiuj senlime abomenis, sekvis malrapide iliajn paŝojn.

Estis malfrue en la posttagmezo, kiam la kvar amikoj kaj ilia kvarpieda kunulo eniris la vojeton kondukantan al Manora Bieno: kaj eĉ kiam ili tiel proksimis al sia celo, la plezuro kiun ili spertus en aliaj cirkonstancoj estis grave dampita, kiam ili pripensis la absurdon de sia aspekto kaj la ridindecon de sia situacio. Ĉifitaj vestaĵoj, gratitaj vizaĝoj, polvokovritaj ŝuoj, elĉerpitaj mienoj, kaj, antaŭ ĉio, la ĉevalo. Ho, kiom sinjoro Pikviko malbenis tiun ĉevalon: li de tempo al tempo rigardis la noblan beston kun mieno esprimanta malamon kaj venĝemon. Pli ol unufoje li kalkulis la probablan kvanton da elspezo ŝuldota se li tranĉus al ĝi la gorĝon; kaj nun la tento detrui ĝin, aŭ lasi ĝin senmastre en la mondon, inundis lian menson dekoble forte. Lin vekis el meditado pri tiuj teruraj fantazioj la subita apero de du figuroj ĉe vojturniĝo. Tiuj estis sinjoro Vardlo kaj lia fidela servanto — la grasa knabo.

“Nu, kie vi estis efektive?” diris la gastama maljuna sinjoro. “Mi atendis vin la tutan tagon. Nu, vi ja aspektas lacaj. Kio! Ĉu gratoj! Ne doloras, espereble, ĉu?.. Nu, mi vere ĝojas aŭdi tion. Tre. Do vi renversiĝis, ĉu? Ne ĉagreniĝu. Ofta akcidento ĉi-regione. Joĉjo… Denove li dormas!.. Joĉjo, akceptu tiun ĉevalon de la sinjoro kaj konduku ĝin en la stalaron”.

La grasa knabo peze paŝis malantaŭ ili kun la besto, kaj la maljuna sinjoro, kondolencante per hejmecaj frazoj la gastojn pri tiom el la tagaj aventuroj, kiom ili trovis konvene komuniki, gvidis ilin en la kuirejon.

“Ĉi tie ni ordigos vin”, diris la maljuna sinjoro, “kaj poste mi prezentos vin al la homoj en la salono. Emma, alportu la ĉerizan brandon; jam, Janjo, kudrilon kaj fadenon ĉi tien; viŝtukojn kaj akvon, Maria. Ek, knabinoj, vigliĝu”.

Tri aŭ kvar belformulinoj rapide diskuris serĉante la diversajn aferojn menditajn, dum paro da grandkapaj rondvizaĝaj viroj stariĝis de sur siaj seĝoj apudfajrujaj (ĉar kvankam temis pri maja vespero, ilia ligateco al la fajrujo ŝajnis tiom kora, kiom se estus Kristnasko), kaj plonĝis en iujn obskurajn alkovojn, el kiuj ili senprokraste elprenis botelon da ciro kaj eble seson da brosoj.

“Vigliĝu!” diris la maljuna sinjoro denove, sed la admono estis tute ne necesa, ĉar unu el la knabinoj verŝis la ĉerizan brandon, kaj alia enportis la viŝtukojn, kaj unu el la viroj, kaptinte kruron de sinjoro Pikviko je preskaŭa minaco renversi lin, frotadis lian boton ĝis liaj kaloj ruĝardis, dum la alia purigis sinjoron Vinklo per peza vestbroso, permesante al si eligi dum la plenumado tiun siblan sonon, kiun grumoj kutime eligas striglante ĉevalon.

Sinjoro Snodgraso, fininte sian ordiĝon, ĉirkaŭrigardis en la ĉambro, dum li staris dorse al la fajro kaj sorbetis sian ĉerizan brandon kun kora kontentiĝo. Li priskribis ĝin kiel ĉambregon kun ruĝbrika planko kaj vasta kameno; la plafonon ornamis ŝinkoj, lardoj kaj ŝnuroj cepaj. La murojn dekoris pluraj ĉasistaj vipoj, du-tri bridoj, selo kaj malnova rustinta blunderbuzo kun etikedo sub ĝi, indikanta ke ĝi estas “ŝargita”, kia ĝi estis laŭ la sama aŭtoritato dum almenaŭ duonjarcento. Malnova oktaga horloĝo, solenaspekta kaj malfrivola, tiktakis seriozece en angulo; kaj arĝenta poŝhorloĝo, egale antikva, pendis de unu el la multaj hokoj kiuj ornamis la servicoŝrankon.

“Ĉu prete?” diris la maljuna sinjoro enkete, kiam la gastoj estis lavitaj, flikitaj, brositaj kaj branditaj.

“Tute”, respondis sinjoro Pikviko.

“Venu do!”

La grupo, trairinte plurajn malhelajn koridorojn kaj kunveninte kun sinjoro Tupmano, kiu postrestis por ŝteli kison de Emma, pro kio li estis prave premiita per diversaj puŝoj kaj gratoj, alvenis la salonan pordon.

“Bonvenon”, diris ilia afabla gastiganto, ĵetmalfermante ĝin kaj antaŭenpaŝante por anonci ilin. “Bonvenon, sinjoroj, al Manora Bieno”.

Pluraj gastoj jam kunvenintaj en la malnova salono stariĝis por saluti sinjoron Pikviko kaj ties amikojn, kiam ili envenis; kaj dum plenumado de la enkonduka ceremonio sinjoro Pikviko disponis tempon observi la aspektojn kaj mediti pri la karakteroj kaj okupiĝoj de la personoj ĉirkaŭantaj lin — kutimo, kiun li samkiel multaj aliaj grandiozuloj ŝatis dorloti.

Sinjorino tre maljuna en alta ĉapo kaj fadinta silka robo — neniu malpli grava ol la patrino de sinjoro Vardlo — okupis la honoran lokon dekstrangule de la kameno; kaj diversaj atestiloj pri tio, ke ŝi estis konvene edukita dum la junaĝo, kaj ke ŝi ne deviis de tio dum la maljunaĝo, ornamis la murojn en formo de brodaĵoj antikvadataj, fadendrapaj pejzaĝoj samaĝaj, kaj karmezinaj teniloj por teujoj el periodo pli moderna. La onklino, la du junaj fraŭlinoj, kaj sinjoro Vardlo, kiuj konkurencis unu kontraŭ alia en zelota kaj senintermita servado al la maljunulino, dense ĉirkaŭis ŝian fotelon, unu tenanta ŝian oreltrumpeton, alia oranĝon, kaj tria flarbotelon, dum kvara vigle okupiĝis frapante kaj pugnobatante la kusenojn aranĝitajn por ŝia apogo. Ĉe la kontraŭa flanko sidis kalva maljunulo, kun vizaĝo bonhumora kaj bonfarema — la pastro de Dingledelo; kaj apud li sidis lia edzino, iom dika floranta maljuna damo, kiu aspektis tre lerta, ne nur pri la arto kaj mistero prepari hejmajn trinkaĵojn kontentige al aliaj personoj, sed ankaŭ pri okaza gustumado de ili ege kontentige al ŝi mem. Eta prudenta pomvizaĝulo interparolis kun grasa maljuna sinjoro en unu angulo, kaj du-tri pliaj maljunaj sinjoroj kaj du-tri pliaj maljunaj damoj sidis rektadorse kaj senmove sur siaj seĝoj, tre firme rigardante al sinjoro Pikviko kaj ties kunvojaĝantoj.