Charles Dickens - La postlasitaj aferoj de la Klubo Pikvika

“Benatu mia animo!” diris sinjoro Pikviko, kiam ili staris sur la pavimo dum la surtutoj estis enmetataj. “Benatu mia animo! Kiu veturigos? Pri tio mi ne pensis”.

“Ho, kompreneble vi”, diris sinjoro Tupmano.

“Kompreneble”, diris sinjoro Snodgraso.

“Ĉu mi?” ekkriis sinjoro Pikviko.

“Nenio plej ete timinda, sinjoro”, enmetis la ĉevalzorgisto. “Garantias ĝin kvieta, sinjoro; bebo sur brakoj povus veturigi ĝin”.

“Ĝi ne saltas flanken, ĉu?” demandis sinjoro Pikviko.

“Ĉu saltas flanken, sinjoro?.. Ĝi ne saltus flanken, se ĝi renkontus furgonon plenan da simioj kun forbruligitaj vostoj”.

Tiu lasta rekomendo estis nedisputebla. Sinjoro Tupmano kaj sinjoro Snodgraso eniris la vinbotelujon, sinjoro Pikviko supreniris al sia sidloko, kaj metis siajn piedojn sur tolkovritan breton sube konstruitan tiucele.

“Nu, brila Vilhelmo”, diris la hotela grumo al sia helpanto, “donu al la sinjoro la kondukilojn”.

“Brila Vilhelmo” — verŝajne nomita tiel pro siaj glataj haroj kaj oleeca trajtaro — metis la kondukilojn en la maldekstran manon de sinjoro Pikviko, kaj la grumo puŝis vipon en lian dekstran.

“Tpr!” ekkriis sinjoro Pikviko, kiam la alta kvarpiedulo evidentigis firman emon retroiri tra la kafoĉambra fenestro.

“Sto-op!” eĥis sinjoro Vinklo kaj sinjoro Snodgraso el la vinbotelujo.

“Nur ĝia ludemo, sinjoroj”, diris la ĉefgrumo kuraĝige. “Nur tenu ĝin, Vilhelmo”.

La vicgrumo malhelpis la impetemon de la besto, kaj la ĉefgrumo kuris por helpi sinjoron Vinklo surseliĝi.

“Aliflanke, sinjoro, mi petas”.

“Forblovu min, se la sinjoro ne intencis supreniri malĝustaflanke”, flustris rikana postiljono al la neesprimeble kontenta kelnero.

Sinjoro Vinklo, tiel instruite, surseliĝis proksimume tiel malfacile, kiel se li grimpus la flankon de unuaranga militŝipo.

“Ĉu bone?” demandis sinjoro Pikviko kun interna antaŭsento, ke estis malbone.

“Bone”, respondis sinjoro Vinklo mallaŭte.

“Forlasu ilin”, kriis la ĉefzorgisto. “Retenu ĝin, sinjoro”.

Kaj ekiris la ĉaro kaj la rajdĉevalo: kun sinjoro Pikviko sur la gvidbenko de unu kaj sinjoro Vinklo sur la dorso de l’ alia, ĝojigante kaj kontentigante la tutan hotelkorton.

“Pro kio ĝi iras flanken?” diris sinjoro Snodgraso en la vinbotelujo al sinjoro Vinklo sur la selo.

“Mi tute ne scias”, respondis sinjoro Vinklo.

Lia ĉevalo drivis laŭ la strato plej mistermaniere: flankantaŭe, dum la kapo frontis unu vojflankon kaj la vosto — la alian.

Al sinjoro Pikviko mankis okazo observi ĉu tiun aŭ alian detalon, ĉar ĉiuj liaj kapabloj koncentriĝis al regado de la besto jungita al la ĉaro, kiu evidentigis diversajn karakterizojn, tre interesajn por preterpasantoj, sed tute ne egale amuzajn por iu ajn sidanta malantaŭ ĝi. Krom konstanta suprenĵeto de la kapo laŭ maniero tre malagrabla kaj malkomforta, kaj trenado de la kondukiloj ĝis grado, kiu ege malfaciligis al sinjoro Pikviko la tenadon, ĝi havis unikan tendencon de tempo al tempo subite ekkuri al la kontraŭa flanko de la vojo, poste abrupte halti, kaj poste kuradi antaŭen dum kelkaj minutoj, je rapideco kiun tute neeblis regi.

“Kion do ĝi celas, tion farante?” diris sinjoro Snodgraso, kiam la ĉevalo la dudekan fojon plenumis tiun manovron.

“Mi ne scias”, respondis sinjoro Tupmano. “Tio vere aspektas kiel flankensaltado, ĉu ne?”

Sinjoro Snodgraso estis respondonta, sed lin interrompis krio de sinjoro Pikviko.

“Tpr!” diris tiu sinjoro. “Mi faligis mian vipon”.

“Vinklo”, diris sinjoro Snodgraso, kiam la rajdanto altrotis sur la alta ĉevalo kun sia ĉapelo sur la oreloj kaj komplete skuiĝanta, kvazaŭ li skuiĝus diseriĝe pro la perforta ekzercado. “Estu bonulo kaj levu la vipon”.

Sinjoro Vinklo tiris la bridon de la alta ĉevalo ĝis lia vizaĝo nigriĝis, kaj finfine haltiginte ĝin li surteriĝis, redonis la vipon al sinjoro Pikviko kaj, kaptinte la gvidrimenon, pretiĝis resurseliĝi.

Ĉu la alta ĉevalo nur pro la natura ludemo de ĝia karaktero deziris iom da senkulpa ludado kun sinjoro Vinklo, aŭ ĉu venis al ĝi en la kapon, ke la vojaĝon ĝi povus plenumi tiom kontentige al si sen rajdanto kiom kun rajdanto — estas punktoj, pri kiuj ni kompreneble ne povas nepre kaj definitive decidiĝi. Kia ajn estis la kialo, estas certe, ke apenaŭ sinjoro Vinklo tuŝis la bridon jen ĝi transkapigis ĝin kaj retrokuris tra ties plena longo.

“Povrulo”, diris sinjoro Vinklo trankvilige, “povrulo… bona ĉevalĉjo”.

Sed la “povrulo” rifuzis flatadon: ju pli sinjoro Vinklo provis proksimiĝi al ĝi, des pli ĝi foriĝis flanken; kaj malgraŭ ĉiaspeca kaĵolado sinjoro Vinklo kaj la ĉevalo ĉirkaŭiris unu alian dum dek minutoj, fine de kiuj ĉiu el ili tiel same distancis unu de l’ alia kiel en la komenco — afero nekontentiga en ĉiuj cirkonstancoj, sed precipe sur soleca vojo, kie neniu helpo estas havebla.

“Kion mi faru?” kriis sinjoro Vinklo, kiam la evitado daŭris dum konsiderinda tempo. “Kion mi faru? Mi ne povas surseliĝi”.

“Prefere konduku ĝin ĝis ni alvenos vojbarieron”, respondis sinjoro Pikviko el la ĉaro.

“Sed ĝi rifuzas veni!” kriegis sinjoro Vinklo. “Bonvolu veni kaj teni ĝin”.

Sinjoro Pikviko estis personigo mem de bonkora afableco: li ĵetis la kondukilojn sur la dorson de l’ ĉevalo, kaj subeniĝinte de sia sidloko, zorge apudigis la ĉaron al la heĝo, por la okazo, ke io venos sur la vojo, kaj forpaŝis helpe al sia ĝenata kunulo, lasante sinjoron Tupmano kaj sinjoron Snodgraso en la veturilo.

Tuj kiam la ĉevalo vidis sinjoron Pikviko alvenanta al ĝi kun la ĉara vipo en la mano, ĝi ŝanĝis la rondiran moviĝon, kiun ĝi antaŭe utiligis, al retroira progreso tiom impete, ke ĝi ektrenis sinjoron Vinklo, kiu daŭre troviĝis je la ekstremo de la brido, laŭ grado de rapideco iom pli ol hasta marŝo al la direkto, tra kiu ili ĵus trapasis. Sinjoro Pikviko kuris por helpi, sed ju pli rapide sinjoro Pikviko kuris antaŭen, des pli rapide la ĉevalo kuris malantaŭen. Okazis granda skrapado de piedoj kaj agitado de polvo; kaj finfine sinjoro Vinklo, kies brakoj estis preskaŭ elartikigitaj, komplete rezignis la tenadon. La ĉevalo paŭzis, gapis, skuis la kapon, turnis sin kaj kviete trotis hejmen al Roĉestero, lasante sinjoron Vinklo kaj sinjoron Pikviko al reciproka konsterna sinrigardado. Kraka bruo iom fore altiris ilian atenton. Ili suprenrigardis.

“Benatu mia animo!” kriis la turmentata sinjoro Pikviko. “Jen forkuras la alia ĉevalo!”

Estis ja tro vere. La beston timigis la bruo, kaj la kondukiloj estis sur ĝia dorso. La rezulto estas divenebla. Ĝi forkuris kun la kvarrada ĉaro malantaŭe kaj kun sinjoro Tupmano kaj sinjoro Snodgraso en la kvarrada ĉaro. La distanco estis mallonga. Sinjoro Tupmano ĵetis sin en la heĝon, sinjoro Snodgraso imitis lian ekzemplon, la ĉevalo frakasis la kvarradan ĉaron kontraŭ ligna ponto, disigis la radojn disde la ĉaro kaj la vinbotelujon disde la breto: kaj fine ekstaris tute senmove rigardante la ruinon, kiun ĝi kaŭzis.

La unua zorgo de la du neelĵetitaj amikoj estis eligi siajn misfortunajn kunulojn el ties krataga bedo — procedo, kiu havigis al ili la nedireblan kontenton malkovri, ke ili ricevis neniun vundon krom pluraj ŝiraĵoj en la vestoj kaj diversaj gratoj pro la dornoj. La posta farendaĵo estis maljungo de la ĉevalo. Kiam tiu komplika procedo estis realigita, la grupo marŝis malrapide antaŭen, kondukante inter si la ĉevalon kaj lasinte la ĉaron al ties sorto.

Unuhora marŝado venigis la vojaĝantojn al eta apudvoja trinkejo kun du ulmoj, trogo por ĉevaloj, kaj vojsigno antaŭe; unu-du deformitaj fojnostakoj malantaŭe, legomĝardeno flanke, kaj kadukaj budoj kaj ŝimaj barakoj konfuzite dismetitaj ĉirkaŭe. Ruĝhara viro laboris en la ĝardeno; kaj al li sinjoro Pikviko vigle vokis: