Илдус Гыйләҗев - Ихлас тойгылар / Искренние чувства

Мин әйткәннәр сиңа килеп бара:
Ялгышасың, дидем – ялгыштың.
Нәтиҗәсен әнә күреп торам:
Күзләреңнән ага сагыш-моң.
Барма, дигәндә дә тыңламадың,
Күрәчәгең тартты – ашкындың.
Бер йомычка булдың уртасында
Үкенечләр тулы ташкынның.
Кире кайт, дип, күпме үгетләдем,
Колак салмый үттең – тискәре.
Ә үзеңне тормыш чоңгыллары
Алып кереп китте эчкәре.
Кисәттем бит юкса, ә бит үзем
Күрәзәче булып тумаган.
…Мәхәббәттән качып бәхет тапкан
Кеше әле җирдә булмаган…

Ертык болыт аша карый да ай,
Бакчагызны нурга тутыра.
Кура җиләкләре арасында
Песи кебек посып утырам.
Үтеп чыга алмас киңлек миңа
Коймаң белән өең арасы.
Бурыч гади – ятак тәрәзәңнең
Бер өлгесен барып кагасы.
Чыккан булыр идең ишетүгә,
Ният булса, хәйлә туачак.
Абыең бит өйдә… ул сизенсә,
Эт өстереп, арттан куачак.
Күтәрелгән килеш калды кулым.
Язмыш куды, читкә кителде.
Бүген барсам, усал абыеңнан
Курыкмас та идем шикелле.
Бакчагызда калды зары, моңы
Без җырлыйсы сөю көенең.
…Гомрем буе чиртәм тәрәзәсен
Барып җиталмаган өеңнең…

Тынычландыр әле мине,
Чәчләремә кагыл тагын.
Искә төшер гомеремнең
Гөлләргә тиң матур чагын.
Зиһенемне томалап куй
Назлы, татлы сүзләр белән.
Йоклап яткан тойгыларым
Уянсыннар берәм-берәм.
Күбәләккә әйләнсеннәр,
Уйнасыннар… үзем тыныйм.
Өр-яңа бер кеше итеп
Сафландырыр җылы тының.

Сезме соң бу, яшьлегемдә
Төн йокымны алган гүзәл?
Бу күзләргә ул елларда
Багышладым күпме газәл,
Һәр карашы хисләремне
Үтә иде чагып, өтеп.
Куырылып йомылсам да,
Ала идем теләп, көтеп.
Очраштык та… ник тырышып
Күзегездән эзлим юкны?
Очкын сүнгән… карый бары
Миннән сезгә күчкән йокы.

Юлларыңа бүтән чыкмам инде,
Сорауларым белән борчымам.
Аңлаешлы итеп әйттең бүген:
– Килмә, – дидең, – бүтән каршыма.
Җимерелеп төште күктән болыт,
Күчәреннән җирем ычкынды.
Ишетмәдең генә, күңелемнән:
– Ялгышасың! – диеп кычкырдым.
Син үзеңне күптән күндергәнсең,
Мин нишләрмен тынгы тапмасам?
…Шунда гына сине онытырмын –
Тибүеннән йөрәк туктаса…

Күкрәк аша пуля тишеп үткән,
Бабай исән, хәйран калырлык.
Йөрәк читен ертып узалмаган –
Ара калган кәгазь калынлык.
Сугыш арты еллар искә төшә,
Сирәк тиде татлы кабымлык.
Әй ул ипекәйнең тәмлелеге,
Ак май яксаң кәгазь калынлык…
Язмышларны шул да хәл итә шул,
Яшьлек узды, әйдә, кагылмыйк:
Бербөтен үк була алмадык ич –
Ара калды кәгазь калынлык…

Көзләр җитсә, кыр казлары
Җылы якка кузгалалар,
Йорт казлары карап кала,
Каңгылдашып сызланалар.
Ерак юллар тартадырмы –
Канат кагып талпыналар.
Калдырмагыз, дигән кебек,
Күккә таба омтылалар.
Тимерчыбык өзгәләнә,
Баганага бәреләләр.
Очу дәрте биләп алгач,
Хыялыйга әйләнәләр.
Ирекле тормыш шаукымы
Саклангандыр каннарында.
Онытылган киек чаклар
Уянадыр җаннарында.
Мәхәббәт – яз күбәләге –
Канат какса көзебездә,
Очалмаган йорт казлары
Охшап куя үзебезгә…

Һәрбер кеше шәхес, кабатланмас,
Тик үзенчә сөя, ярата.
Чагыштыра күрмә, ялгышырсың,
Шәфкатьле бул миңа карата.
Омтылышым, бәлки, күпкә кимдер,
Ә кем белә, бәлки, артык та.
Башкаларга мин бик охшамаган,
Битәрләргә берүк ашыкма.
Үземә бертөсле холык миндә,
Аңламассың бераз түзмичә.
Яшәргә тырышам кеше төсле,
Яратырга, ләкин үземчә.

Урталык юк минем өчен,
Аумакайны җенем сөйми.
Телемә дә гел үпкәм юк,
Ни уйласам, шуны сөйли.
Кыска әйтсәк, йөрәгемне
Урталайга һич бүлалмыйм.
Ике йөзем булмаган күк,
Йә яратам, йә күралмыйм.

Син качарга миннән тиеш идең,
Ялкынга бит кердең күрәләтә.
Охшап калдың уттан киталмаган,
Канатлары көйгән күбәләккә.
Мин дә сүндем сине кызганудан,
Очрашырга безгә ярамаган.
Син күбәләк булдың очалмаган,
Мин – бер учак, дөрләп яналмаган.

Сөю кайчан көчле булган?
Элеккерәк замандамы?
Әллә гел бер хәлдә тора,
Шул көенчә һаман дамы?

Алай дисәң, мәгъшуканың
Очраса да маһирлары,
Табып булмый инде хәзер
Зөһрәләрне, Таһирларны.