Илдус Гыйләҗев - Ихлас тойгылар / Искренние чувства

Агып киткән чагым иде
Хәсрәтле су-ташуда.
Бәлки, беткән булыр идем
Бәрелеп яр ташына.
Буйдак йөргән чор иде шул,
Алып калдың, коткардың.
Ә нигә соң әл-хәл кергәч,
Ут эченә аткардың?
Су кипте бит, янам хәзер,
Ялкынланам тиктомал.
…Уттан суга салган чакта
Исән калу ихтимал.

Дәгъвам юк ла минем сиңа,
Теләгәнчә яшә, тимим.
Мин сине сагынган кадәр
Сагын гына, шуны телим.
Ике арадагы бушлык
Яңа мәгънә белән тулсын.
Күркәм чагы бергә иде,
Сагышы да уртак булсын!

Уйнаш кызлар кояш нурын
Күрмичә гомер итә:
Төнлә фонарь яктысында,
Көндезен мәрткә китә.
…Соңыннан ләгънәт көтә!

Берәр йомыш куш син миңа,
Әйтү белән йөгерермен.
Ут кичәрмен, тау үтәрмен,
Вакытына өлгерермен.
Йә мыскылла теләгәнчә,
Боерык бир тезләнергә.
Гарьләнсәм дә, син сизмәссең,
Шатлык торыр күзләремдә.
Җәзаларга фатиха бир,
Чеметсеннәр, тунасыннар.
Читкә генә куа күрмә…
Күз алдында кыйнасыннар.
Буйсынырга сиңа телим!
Тоясыңмы максатымны?
Мондый халәт сирәк була,
Ычкындырма форсатыңны…

Пыскып яткан учак идем,
Коры утын киттең салып.
Ялкынланып, дөрләп янам
Сине күргән көннән алып.
Качып китимме соң әллә,
Мөлкәтемне, илне ташлап?
Ни акыллы, ни җүләр мин
Сине күргән көннән башлап.
Иртә картайганны күреп,
Әллә Тәңре юри бирде?
Яңабаштан егет ич мин
Сине күргән көннән бирле…

Менә тагын узып китеп барам,
Уңда кала сезгә борылыш.
Теләсәм дә барып күрә алмыйм,
Мәрхәмәтсез икән бу тормыш.
Очып каршы чыгар идең, беләм,
Якты йөзең, чәең буласын.
Нинди көчләр соң ул бер-берсеннән
Читкә куа адәм баласын?
Бергә булсак, олы яратуның
Белер идек тә бит кадерен.
Чит берәүгә чыккан жирәбәнең
Чабып йөрим түләп әҗерен.
Менә тагын туры китеп бардым,
Артта калды сезнең борылыш.
…Язмыш дигән юлның юнәлешен
Боза алмый икән бу тормыш…

Таныш чалымнар күреп сискәндем,
Ваемсыз гына барган чагымда.
Син идең ич ул, моңсу карашлы,
Басып торучы юллар чатында.
Күпме чордашның кисеп өметен,
Сез бит икәүләп киткән идегез.
Гафу италмам ялгыз калдырса,
Нигә берүзең, кая берегез?
Туктап сорарга көчем җитмәде.
Тын гына карыйм синең ягыңа.
Күңел түрендә синең урынны
Алган яр иде минем янымда…

– Миңа атап шигырь язмыйсың, – дип
Әйткәнең бар ничә мәртәбә.
И гүзәлем, бөтен кызларга да
Тәтеми шул андый мәртәбә.
Шигырь язу – хисләр көрәше ул,
Серне ачам, телмә бәгырьне:
Шигырь туар, үзең горур калып
Тезләндерә алсаң шагыйрьне…

Алып китим әле сине
Карурман якка табан.
Шау-шу тулы дөньясыннан
Алҗыдым, ардым тәмам.
Аулак җирдә кала алсак
Икәүдән-икәү генә,
Бер ял итеп алыр идем,
Баш куеп итәгеңә.
Күбәләкләр канат җилпеп
Куанып йөрер иде.
Син күбәләк кызы булып,
Төшемә керер идең.
Җиңеләеп калырмын күк,
Җиденче күккә җитеп.
…Авыраеп басып торам,
Синең җавапны көтеп.
Әйдә, алып китим әле
Карурман якка табан –
Бәхетле якка табан…

Мавыгу да түгел, саташу да,
Мин яраттым сине чын-чынлап.
Дога ятлап барган дәрвиш сыман,
Исемеңне йөрим пышылдап.
Яшерепләр калып булыр микән?
Инде чынлап шүрли башладым.
…Кеше барда ялгыш, онытылып,
Кемлегеңне әйтеп ташлармын…

Яшем чыкмый, әмма үзем
Юл буена кайтам елап.
Бергә булган мизгелләрнең
Бөртегенә кадәр уйлап.
Нинди назлар кичергәнбез? –
Ул чакларда тойдык микән?
Юктыр, юктыр: сөю – сукыр,
Күп нәрсәне күрми икән.
Күрә белсә, безне болай
Бичаралар итмәс иде.
Сине – миннән, мине синнән
Читкә алып китмәс иде.
Үзебез дә саташканбыз,
Ике күзле була торып.
Бәхет даулап маташабыз,
Ике аерым дөнья корып.
Сине күрдем… мохитеңнән
Ала гына алмыйм йолып.
Озаккарак калсын нурың,
Күзләремне барам йомып…

Бозыклыкка керми лә ул
Минем сиңа тартылу.
Татлы җылы тоеп яшим
Чакырымнар аркылы.
Нигә шуны белә торып,
Сирәк килә хәбәрең?
Талы сынган сандугач күк
Була кайчак хәлләрем.
Куначасыз күңел китек,
Җыр башлауда кызык юк.
Яраттырып, һаваландың…
Менә шул чын бозыклык.