Франсуа Мориак - Клубок гадзюк

Затое малады Філі, муж маёй унучкі Яніны, так ужо ўвіхаўся каля мяне! Ну а сама Яніна месца сабе не знаходзіла і ўсё клапацілася пра маё здароўе:

— Дзядуля, даражэнькі, нашто вы паліце? Гэта ж так шкодна! А вы ўпэўнены, што ў гэтай каве сапраўды няма кафеіну?

Дрэнная з яе актрыса: фальш у кожным слове, нават тэмбр голасу выдае яе з галавой. Ты сама ў маладосці прытваралася і фальшывіла, але пасля першых родаў перастала крыўляцца і зрабілася самой сабой. А вось Яніна да канца жыцця застанецца дурненькай дамачкай, якая стараецца гнацца за модай, паўтарае чужыя словы, думкі, бо сваіх не мае і нічога на свеце не разумее. І як гэта Філі, такі заядлы гуляка, можа ўжыцца з гэтай дурніцай і крыўлякай? Зрэшты, не ўсё ў ёй фальшывае — яна шчыра кахае прыгажуна Філі. Яніна таму і іграе сваю ролю няўдала, што для яе нічога на свеце не існуе, акрамя яе кахання.

Пасля снедання мы выйшлі на веранду. Філі і Яніна ўмольна ўпіваліся позіркамі ў Жэнеўеву, а тая ў сваю чаргу не адводзіла вачэй ад мяне і ўсё парывалася нешта сказаць. Ты, Іза, амаль незаўважна падала знак: тут не пачынай. Тады Жэнеўева падышла да мяне і прапанавала:

— Тата, давай прагуляемся трохі! Такі цудоўны дзень!..

Няўжо я стаў для ўсіх вас такім страшным? Спачатку я вырашыў, што і з месца адсюль не крануся, але стала шкада дачкі, і я ўзяў яе пад руку. Мы выйшлі ў сад. З веранды ўся сямейка пільна назірала за кожным нашым крокам. Жэнеўева адразу ж і пачала:

— Тата, я хацела пагаварыць з табой пра Філі…

Яна дрыжала. Паверце: гэта страшна, калі родныя дзеці цябе цураюцца… Але ж хіба можна ў шэсцьдзесят восем гадоў адным махам зняць з твару выраз жорсткасці і няўмольнасці, які фарміраваўся гадамі, дзесяцігоддзямі?.. У такім узросце гэтага нельга зрабіць. А душа баліць ад крыўды, што яна схавана пад такой маскай… Жэнеўева паспешліва выказала сваю просьбу. Кожнае яе слова было папярэдне добра ўзважана. Як я і чакаў, гаворка ішла пра пазыку і будучую дзейнасць Філі на біржы. Жэнеўева гаварыла складна, пераканаўча і ўсё ж зрабіла вялікую прамашку: яна націскала якраз на тыя довады, якія мяне толькі раздражнялі. Яе паслухаць, дык атрымлівалася, што гультайства Філі наробіць бяды маладой сям'і. Філі, бачыце, і так ужо пачаў псавацца… Я адказаў, што такому валацугу, як Філі, занятак на біржы будзе толькі зручнай шырмай, і лепшага прыкрыцця для любоўных авантур яму і не трэба. Жэнеўева стала яго бараніць… Ну што ты зробіш: усе любяць гэтага Філі… «Навошта, татачка, судзіць яго стражэй, чым Яніна?..»

Я сказаў, што нават і не збіраюся судзіць і выносіць свой прысуд гэтаму маладому жарэбчыку, і ўвогуле яго любоўныя справы мяне зусім не цікавяць.

— А хіба ён цікавіцца мной? Яму ж ніякай справы да мяне няма. Дык з якой гэта ласкі я буду пра яго думаць?

— Ён цябе вельмі паважае…

Гэтая бессаромная хлусня прымусіла мяне трохі «супакоіць» Жэнеўеву:

— О, вядома, толькі з пачуцця вялікай павагі твой зяцёк і ахрысціў мяне «старым кракадзілам». Прашу, не пярэч мне. Я сам не раз чуў, як ён за маёй спіной так мяне называў… Што ж, сварыцца з ім я не збіраюся; кракадзіл дык кракадзіл, кракадзілам і застануся. А чаго можна чакаць ад старога кракадзіла? Толькі ягонай смерці. Але пачакайце! Глядзіце, каб гэты нябожчык не ўцяў вас і з таго свету! (Вельмі шкадую, што сказаў гэта, — цяпер яны пачнуць трывожыцца, рабіць здагадкі.)

Жэнеўева спалохана апраўдвалася, больш за ўсё на свеце баючыся, што я пакрыўдзіўся на гэтую мянушку «кракадзіл». Ды што мянушка… Абражала мяне не мянушка, а маладосць Філі. Няўжо гэты малакасос ніяк не ўцяміць сабе, што я і не магу да яго ставіцца інакш. Я пражыў свой век і нічога, акрамя нянавісці да сябе, не бачыў, а ён з маладых гадоў купаецца ў такой раскошы, якая мне ніколі і не снілася. Ненавіджу такіх… Ну, а гэтага Філі не магу пераносіць. Як блудны кот ціха скача ў чужое акно, знюхаўшы смачненькае, так і ён мяккай хадою пракраўся ў мой дом, пачуўшы прынадны пах багацця. Пасаг у маёй унучкі быў невялікі, затое ў яе былі ашаламляльныя «надзеі». Чорт бы іх пабраў, гэтыя надзеі нашых дзетак! Каб здзейсніць іх, дзеткі рады пераступіць і цераз наш труп.

Жэнеўева расплакалася, усхліпвала, выцірала слёзы, і тут я прашаптаў ёй:

— Паслухай, у рэшце рэшт у цябе ёсць муж. Твой Альфрэд камерсант — гандлюе ромам. Няўжо ён не можа ўладкаваць да сябе Філі і памагчы яму? Чаму я павінен быць велікадушным больш, чым вы?

І тут пайшла зусім іншая размова. Жэнеўева загаварыла пра бедалагу Альфрэда. Ды з такой агідай, з такой грэблівасцю! «Ды гэта ж баязлівец, поўная нікчэмнасць! Які з яго камерсант?! Справы не ведае, прыбытку ніякага!.. Была калісьці фірма, а цяпер!.. Там аднаму ўжо няма чаго рабіць, не тое што дваім…»