Франсуа Мориак - Клубок гадзюк

Я супакоіў дачку:

— Муж твой — чалавек сапраўды асцярожны. Але асцярожнасць у камерцыі — рэч карысная: калі набліжаецца навальніца, трэба хутчэй апускаць ветразі. Будучыня за такімі, хто, як Альфрэд, бачыць далёка і не робіць вялікіх ставак. Сёння самы вялікі недахоп дзелавога чалавека — шырокі размах…»

Жэнеўева падумала, што я насміхаюся з яе, а я і праўда ў гэтым перакананы і недарэмна трымаю грошы пад замком, не давяраю нават ашчадным касам.

Мы вярталіся дамоў. Жэнеўева больш не адважвалася гаварыць. Я знарок ішоў збоку і не падтрымліваў яе за руку. Усе дамачадцы сядзелі на верандзе, глядзелі на нас і, вядома, гаварылі пра яўныя злавесныя прыкметы разладу паміж намі. Відаць, наш прыход спыніў спрэчку паміж сям'ёй Хюбэра і сям'ёй Жэнеўевы. Ох, якая бойка будзе вакол маёй спадчыны, як толькі я выпушчу яе з рук. Усе сядзелі. Стаяў адзін Філі. Вецер развяваў яго віхрастыя, непакорлівыя валасы. На ім была кашуля з расшпіленым каўняром і кароткімі рукавамі. Ненавіджу гэтых сучасных малайцоў, - яны падобныя да атлетычных дзевак. Яго круглыя дзіцячыя шчокі запунсавелі, калі на дурное пытанне Яніны: «Ну, як пасакрэтнічалі?» — я ласкава адказаў: «Мы пагаварылі пра старога кракадзіла…»

Яшчэ раз скажу: не за мянушку я яго неўзлюбіў, а за тое, што моладзь не разумее, што такое старасць. Не можа нават уявіць сабе пакут чалавека, які нічога не атрымаў ад жыцця і нічога ўжо не чакае ад смерці. Што будзе з намі на тым свеце? Дый ці ёсць ён — той свет? Не дадзена нам пры жыцці ведаць гэта… Але ж ты, Іза, ты не адпакутавала таго, што лёс адвёў мне на гэтым свеце. Дзеці не чакаюць тваёй смерці. Яны па-свойму любяць, шануюць цябе. Так сталася, што ты заваявала іх сэрцы. А я ж любіў іх… Жэнеўева — тоўстая саракагадовая жанчына, якая толькі што спрабавала вывудзіць у мяне чатырыста тысяч франкаў свайму гультаю зяцю, — а я ж помню яе маленькую ў сябе на каленях!.. А ты, бывала, як убачыш такое, адразу клічаш яе да сябе… Ды што ж гэта я! Так я ніколі не давяду да канца сваёй споведзі, калі буду блытаць цяперашняе з мінулым. Пастараюся быць больш паслядоўным.

Мне здаецца, Іза, што я ўзненавідзеў цябе не адразу пасля той злашчаснай ночы. Мая нянавісць нараджалася паступова, калі я ўсё больш і больш пераконваўся ў тваёй абыякавасці да мяне, бо нічога не існавала для цябе на свеце, акрамя гэтых плаксівых, прагных крыкуноў-дзетак. Ты нават не заўважыла, што ў трыццаць гадоў я стаў вядомым адвакатам па грамадзянскіх справах. У мяне была салідная кліентура, са мною раіліся, мяне цанілі ва ўсёй нашай акрузе. У нас працавалі самыя лепшыя адвакаты з усёй Францыі, і ўступалі мы толькі Парыжу. А пасля справы Вільнаў (1893 год) я праславіўся, акрамя таго, і як адвакат-крыміналіст (такое ў юрыдычнай практыцы здараецца надзвычай рэдка). І толькі ты адна не ведала, што мая прамова на гэтым працэсе атрымала сусветную вядомасць. І якраз у 1893 годзе наш разлад перайшоў у адкрытую вайну.

Гэтая справа Вільнаў праславіла мяне, але пасля яе мяне яшчэ мацней сціснулі ціскі, у якіх я і так задыхаўся. Дагэтуль я яшчэ верыў, спадзяваўся, чакаў, але мой трыумф канчаткова даказаў мне, што я для цябе не існую і ты нічога не хочаш ведаць пра мяне і мае клопаты.

Муж і жонка Вільнаў (я ўсё ж такі прыгадаю табе іх гісторыю) пражылі разам дваццаць гадоў і здолелі зберагчы такое чыстае каханне, што ім усе зайздросцілі і гаварылі: «Вось ужо дзе пара! Вадой не разальеш!» Жылі яны з пятнаццацігадовым сынам у сваім маёнтку ў Арноне. Гасцей амаль не прымалі, бо ім і адным было добра. «Такое каханне толькі ў кнігах бывае!» — дзівілася твая маці, якая заўсёды гаварыла збітымі фразамі (дарэчы, Жэнеўева дасканала авалодала гэтым бабуліным «мастацтвам»)…

Дык вось, аднойчы раніцай слуга прыбіраў пакоі на першым паверсе. Нечакана ўгары пачуўся стрэл і страшэнны крык. Слуга кінуўся на другі паверх. Спальня гаспадароў на замку. Да яго даносяцца прыглушаныя галасы, чуваць, як перасоўваюць мэблю, нехта пабег у ванную… Нарэшце дзверы адчыніліся. Месьё Вільнаў ляжыць на пасцелі, уся кашуля ў крыві. Над ім — перапалоханая, непрычасаная, у халаце мадам Вільнаў з рэвальверам у руцэ: «Я параніла майго мужа. Хутчэй прывязіце сюды доктара і камісара паліцыі. Я адгэтуль нікуды не пайду». Больш ад яе ніхто не мог нічога дабіцца. На ўсе пытанні быў адзін адказ: «Я параніла мужа». Гэта пацвердзіў і сам месьё Вільнаў, як толькі апрытомнеў і змог гаварыць. Даваць іншыя паказанні ён адмовіўся. Жонка таксама…