Aleksandro Grin - La vojo nenien

— Hastu, tiu homo estas danĝere malsana.

— Ho! Ni kuracos lin, kaj mi esperas ricevi vian dankon, mia kara.

Malgraŭ la kaptinta lin timo, Van-Konet tre bone sciis, kion li faru. Saviĝi li povis nur per malespera paroksismo de pento antaŭ Felton, kiu tenis en siaj manoj la superan militan potencon de la regiono. Li ne pentis, sed povis tre lerte ŝajnigi sin freneziĝinta pro malespero kaj pento. Prokrasti li eĉ ne pensis, des pli li ne pensis trompi la edzinon, sciante, ke li estos malhonorigita por ĉiam, se li ne plenumos la kondiĉon, metitan al li. Dirinte: «Atendu. Mi komencas agi», — la filo de la gubernatoro ĵetis sin en sian kabineton kaj konektis la telefonon kun la prizono.

Jam eklumis la fenestroj de la loĝejo de la prizonestro, kaj ankaŭ de la kancelario.

— Ĉu tio estas vi, Topper? — kriis Van-Konet al la estro, aŭskultanta lin. Li konis lin per renkontiĝoj dum kartludo ĉe prokuroro Hern. — Van-Konet, maldormanta pro nedifinita kaŭzo. Ĉu vi hodiaŭ havas grandan tagon?!

— Jes, — diskrete respondis Topper, ne ŝatanta senĝenan tonon rilate de mortkondamnoj. — Mi konfesu, ke mi estas tre okupita. Kion vi deziris?

— Mi diable bedaŭras, ke mi ĝenas vin. Min interesas unu el la bando — Gravelot. Ĉu li same estas asignita por hodiaŭ?

— Apenaŭ, ĉar lia sano estas tre malbona. Li estas preskaŭ sen konscio, la kuracisto antaŭ duonhoro pririgardis lin, kaj, verŝajne, li mortos mem pro sangoveneniĝo. Lin ni lasas, kaj la ceteraj estos forveturigitaj je la kvara horo.

«Definitive, al mi fortunas», — pensis Van-Konet, revenante al la edzino, kun subita penso, tiom fia, ke eĉ lia spirado haltis, kiam li ekrigardis al la afero de ekstere. La tento venkis.

— Consuelita, — diris Van-Konet al la virino, iĝinta lia viktimo, — mi veturas al Felton. Mi ĵuras, ke mi plenumos vian deziron. Ĉu vi povos donaci al mi dek kvin mil pundojn?

— La ĉeko estos preta, tuj kiam vi sciigos min, — respondis Consuelo sen hezito, jam ne suferante pro tiu nova malnoblaĵo, sed tiel atente pririgardante la edzon, ke li iomete ruĝiĝis.

— Ho Dio! Mi estas tute sen mono, — diris Van-Konet. — Tio estas peto, ne ultimato. Vi estas grandanima, kaj mi ne deziras, ke vi opiniu min profitema. Ĉu mi trovos vin ĉi tie?

— Ne.

— Kien do vi iras?

— Tio estas mia afero. Kaj nun liberigu min de via ĉeesto.

— Babilu, kion vi deziras, — diris, forirante, Van-Konet, — tio estas nia lasta konversacio.

Generalo Felton, kun kiu devis paroli Van-Konet, loĝis en negranda unuetaĝa domo, staranta nemalproksime de la gastejo «San-Riolo». Felton ankoraŭ ne dormis, kiam oni raportis al li pri neatendita vizito de Van-Konet. Felton malofte sukcesadis enlitiĝi pli frue, ol je la kvina horo de mateno, pro multeco de gravaj militaj aferoj.

La generalo estis homo de meza alto, kiu tenadis sin tre rekte pro la malnature levita dekstra ŝultro, frakasita en la batalo ĉe Inhalt-Haus. La grizaj, glate kombitaj malantaŭen haroj de Felton estis artifike kaŝantaj la kalvaĵon. En la malbela, nervoza vizaĝo de la generalo lumis vasta, iom kaprica menso de favorato de la milito, travidanta plej etajn nuancojn de komplikaj skemoj, sed povanta erari en simpla multipliko.

— Ĉu ne eblas prokrasti lian viziton por morgaŭ? — diris Felton al la adjutanto.

La adjutanto eliris kaj baldaŭ revenis.

— Van-Konet petas tujan aŭdiencon pro senfine grava afero. Ĝi estas sekreta.

— Kion fari! Invitu lin.

Kiam aperis Van-Konet, neniu, krom la generalo, estis en la ĉambro. Mirigita de la ĉagrenita aspekto de la junulo, kiun li iomete konis, Felton bonanime etendis al li la manon, sed, malespere skuinte la kunmetitajn manojn, Van-Konet ĵetis sin antaŭ li sur la genuojn kaj, ploregante, ekkriis:

— Savu! Savu min, generalo! Mia vivo kaj morto estas en viaj manoj!

— Ekstaru, diablo prenu! — eligis Felton, impetante al li kaj per forto starigante lin. — Kion vi faris?

— Generalo, indulgu la vivon de la senkulpulo, pereigita de mi, — ekparolis Van-Konet kun sincera pasio de homo, despere aganta en danĝero, gvidata de kalkulo kaj timo. — Matene estos pendumita James Gravelot, akuzata pri armita rezisto al la borda gardistaro. Li ne estas kontrabandisto. Mi ordonis subĵeti al li, en lian gastejon sur la Taĥenbaka ŝoseo, falsan kontrabandon por ke per la aresto de Gravelot mi evitu duelon kaj venĝu lin pro la bato, kiun li faris al mi, kiam en tiu gastejo mi malnoble ofendis iun preterveturantan virinon.

— Nemalbone! — diris Felton, konfuziĝinte kaj ruĝiĝante pro tia konfeso.

Ŝokita de la malespero de la sentaŭgulo, li dum kelkaj momentoj estis silente pririgardanta Van-Konet-on, fermintan per la manoj la vizaĝon.

— Do kio... Ĉu ĉio ĉi estas vero?

— Jes, hontinda vero.

— Kiel vi povis tiel malalte fali?

— Mi ne scias... mi drinkis... drinkis multe... mi dronis en malĉasto, en kartludo... Mia volo malaperis. Mi ĵetis min al vi sub influo de mia edzino. Ŝi sukcesis sentigi al mi la teruron de mia konduto. Se Gravelot estos pendumita, mi ne eltenos tion. Mia testamento estas preta, kaj mi...

— Jes, tia eliro estus neevitebla, — interrompis Felton. — Nu, rakontu detale.

Trovante nepriskribeblan plezuron en prikraĉado de si mem, Van-Konet, bone memoranta la predikojn de Snogden pri superhoma intenskoloreco de «animaj nudiĝoj», tiel admirinde precize rakontis la fian historion kun Gravelot, ke Felton iĝis malgaja.

— Mi sincere diros al vi, — diris Felton, — ke mi neniom kompatas vin. Alia afero estas tiu Gravelot. Jen kio: se via pento estas sincera, se vi estas elturmentita de via malhonoro kaj pretas morti por savo de la senkulpulo, ĉu vi ĵuras al mi forlasi tiun vivmanieron, kiu venigis vin al la krimo?

— Jes, — diris Van-Konet, levante la kapon. — Sola tiu ĉi nokto transformis min. Kaŝu mian pekon. Ho, generalo, se mi povus malfermi al vi mian koron, vi skuiĝus pro kompato al la falinto!

— Mi penos kredi. Sed, mi devas konfesi, via aspekto por mi estas netolerebla. Pardonu tiun akrecon de la maljunulo, kiu kutimas esprimi mallonge. Trankviligu vian edzinon. La afero de Gravelot, kaj samokaze ankaŭ de ĉiuj ceteraj, estos reviziita. Mi liberigos Gravelot-on laŭ via persona garantio. Lin oni ne tre serĉos.

— Generalo! — ekkriis Van-Konet. — Per ajnaj suferoj mi pagos al vi pro tiu grandanimeco, donanta al mi rajton spiri!

— Aĥ, — diris Felton, iom mildigita per lia jubilo. — Ĉio ĉi ne konvenas. La vivo, se vi deziras, plenas de abomenaĵoj. Tenu la manojn puraj, kara mia.

Poste li adiaŭis la vizitanton kaj, trarigardinte la aferon de la kontrabandistoj, donis al la adjutanto respektivajn ordonojn, kiuj estis senprokraste telefonitaj al la prizono, al Hern kaj en la kancelarion de la milita tribunalo. Kiel preteksto de la revizio de la afero prezentiĝis la nova cirkonstanco, sciigita de Van-Konet: la partopreno de Wagner, kiun oni devis nun trovi.

Plenuminte ĉiujn formalaĵojn pri dono de garantio por Davenant, liberigata ĝis nova juĝo, Van-Konet venis hejmen kaj eksciis de servistoj, ke lia edzino jam forveturis, preninte unu valizon, kaj diris nenion pri tio, kien ŝi veturas. Tamen, sur la tablo en la kabineto de la forlasita edzo kuŝis sigelita koverto kun telefona numero sur ĝi. Malferminte la koverton, Van-Konet ekvidis ĉekon.

Lacigite suspirinte, li konektis la telefonon kun la loĝejo de Laŭra Muldwey. Ŝi estis dormanta kaj deklaris pri tio per tono de severa riproĉo.

— Ĉu gravas? — kontraŭdiris Van-Konet. — La smeralda braceleto estas via, kara mia, kaj vi morgaŭ ĝin ricevos. Consuelo ne plu estas ĉi tie. Ŝi forveturis por ĉiam.

— Ho! Gravaj novaĵoj. Kial do vi ne vekis min pli frue?