Aleksandro Grin - La vojo nenien

En la momento de ŝia apero Davenant jam forgesis, kiu povas veni. Lia senliga parolo, tuŝinte la patron, la fuĝon, Van-Konet-on, la strangan taktikon de la advokato, estis iĝanta malfacila. Kiam li eksilentadis, Galeran paroladis kun li, refortigante lin, kiom li povis, per konsideroj pri ebleco de prokrasto de la plenumo de la verdikto. Jam li intencis adiaŭi kaj foriri, ne kredante pri la serĉoj de Stomador kaj konsciante, ke la danĝero kreskas, kiam Davenant diris:

— Fordonu la arĝentan cervon al Rohena kaj Elly Futroz. Mi ne scias, kiam tio estis — ĉu nun aŭ en la pasinta nokto, ŝajnis al mi, ke mi vidis sur la tablo kandelon, brulantan tage. En la fenestron penetris vento, sed la flamo de la kandelo ne moviĝis, ne estingiĝis, nur tre rapide degelis tiu kandelo...

Fakreged malfermis la pordon, enlasinte Stomador-on kaj la junan virinon, kiu kun teruro ekrigardis al la sterniĝinta homo. Lia elturmentita kaj hela vizaĝo ankoraŭ ne perdis sian, foran de ĉio, esprimon. Lecan, kiun Stomador konsternis ĉe la eniro per deklaro: «Tio estas nevino de la prizonestro!» — forte trenis nun la manikon de Fakreged, por ricevi klarigon de la okazantaĵo kaj peti permeson fuĝi. Ili foriris.

— Tio estis mi... tio estis mi, — ripetadis Stomador. — Mi trovis tiun ĉi feinon... sed ne Botredge... tiun diaĵon, tiun konsolon, tiun kavaliron-knabinon. Ŝi estas knabino. Mi, eble, tridek fojojn haltigadis ĉiajn konvenajn personojn!

La antaŭe falinta humoro de Galeran leviĝis ĝis nevidita alto. En tiu ĉi nokto ĉio plej bona de la homaj koroj estis malkovriĝanta antaŭ li kaj neeblaĵo iĝadis simpla.

— Vi submetiĝas al grandega danĝero, — diris Galeran al la juna virino, konjektante ŝian vivan staton per unu rigardo al ŝi. — Se nin ĉiujn oni malkovros, ni ne evitos batalon, kaj, kvankam ni ne permesos tuŝi vin, la risko tamen estas grandega.

— Por mi tio estas ne tiom timinda, — respondis Consuelo, kun fiera aspekto de homo, konanta sin mem. — Povas okazi nur malagrablaĵoj, sed mi decidis mem.

«Kiu do ŝi estas?» — pensis ĉiuj, sentante, ke Consuelo ne ŝajnigas, sed diras veron. En la kamero ekblovis malklara espero. Davenant profunde suspiris. La malhela akvo provizore foriris el lia konscio, kaj, senmezure feliĉa pri tio plej alta, kion donis al li la sorto inter turmentoj kaj timo, li vigliĝis.

— Mia konscio klariĝis, — ekparolis Davenant. — Mia deliro kondukis vin ĉi tien; tio estis ne tute deliro, — aldonis li, jam kompatante la estaĵon, portantan tiel multan ĝojon nur per sono de sia voĉo, ion tiel veran — ĝuste tian, tiel mirindan kaj belan, kvazaŭ li mem elpensis ĝin. — Ho, — diris Davenant, — mi estas trankvila, mi egalas nun al la plej vivaj inter la vivuloj. Foriru! Pardonu kaj foriru.

— Sed atendu. Mi ankoraŭ ne rekonsciiĝis, kaj vi jam forpelas min. Ĉu vi estas kondamnita al morto, malfeliĉulo?

— Vidante vin, mi dezirus diri, ke mi estas kondamnita al vivo.

Kortuŝita per la nobla tono de tiu malgaja ŝerco, Consuelo devigis sin forgesi pri la propra sufero kaj, ekstarinte ĉe la lito, kliniĝis, metinte la manon sur la bruston de Tirrey.

— En tiu ĉi momento mi estas ne tute fremda homo por vi. Vi vivos. Ĉu estas vera ĉio, kion rakontis al mi mia kondukinto pri via kolizio kun Van-Konet?

— Jes, — diris Davenant, admirigita kaj mirigita de ŝia decidema kaj ĉarma vizaĝo. — Sed ĉiu agus same, kiel agis mi. En ĉeesto de sia amoratino, de siaj amikoj, traveturante post drinka diboĉo al la fianĉino, nenion suspektanta pri liaj aventuroj, pri kio li fanfaronis, publike ofendante ŝin, tuj ĉe la tablo tiu homo ekdeziris ofendi kaj krude ofendis unu preterveturantan virinon. Nemalmulton ricevis de li ankaŭ mi. Mi batis lin en la nomo de la amo.

Consuelo svingis la manojn kaj fermis la vizaĝon. Ne reteninte larmojn, ŝi mallevis la kapon, plorante laŭte kaj amare, kiel batita infano.

— Ne bedaŭru, ne suferu tiel forte! — diris Davenant. — Por kio mi rakontis al vi ĉion ĉi?

— Tiel necesis, — suspiris la malfeliĉulino, leviĝante de sur la tabureto, sur kiun ŝi eksidis, kiam Davenant komencis paroli kun ŝi. — Sed mi nenion sciis! Mi estas Consuelo Van-Konet, la edzino de Georgo Van-Konet, kaj mi savos vin. Mi foriras. Kredu min. Rapide konduku min.

Pro ŝiaj vortoj estiĝis silento, kaj ĉiuj rigidiĝis. Okazis tiu tumulto de silento, kiam la perplekso de la evento superas per sia forto la kapablon tuj respondi al ĝi per racia vorto. Davenant laŭte diris:

— Mi estas savita. Sed vi? Per kio mi vin konsolu? Ne malbenu min!

Ĉio malklara, kaŭzita de la konduto de Consuelo, ekstaris sur sian lokon, kaj Stomador ektimis.

— Pardonu... — balbutis li, — mi petegas, malkovru al neniu, ke tiel okazis, ne pereigu nin ĉiujn!

Consuelo nur ridetis al li. Ĵetinte al la kondamnito varman rigardon, ŝi haste eliris, akompanata de Stomador kaj de panika rigardo de Lecan. Davenant ne plu povis ion diri al la virino, tiel peze submetinta sin al la bato. Galeran eltiris el sub lia kuseno la revolveron kaj svingis al li sian manon, flustrinte:

— Atendu, kaj post duonhoro postulu kuraciston.

La kamero malpleniĝis.

Ekstreme ĝojigita Lecan balbutadis:

— Rapide, rapide!

Kaj, tuj kiam la tri homoj, unu post la alia, malaperis en la subfosaĵo, li flustris post la dorso de Stomador:

— Keston... Du kestojn, almetu al tiu ĉi truo, ni superŝutos ĝin.

La vortojn de Lecan aŭdis Tergens. Kompreninte la tutan signifon de tia propono, li, kiam la pasejo malpleniĝis, altrenis du kestojn kaj starigis ilin unu sur la alian tiel, ke la tabulo de la supra ŝirmis la aperturon demalsupre.

— Kio do okazas? — diris Botredge al Tergens.

— Silentu. Okazas tio, pri kio oni fojfoje pensas nokte, se ne dormas. Tiam ĉio ŝanĝiĝas.

— Ĉu ci deliras? — diris Botredge malgaje.

— Ho ne. Ni eliru. Ĉiuj estas tie, en la butiko.

Kun furiozo, kaŭzita de la sento de la preskaŭ forpasinta danĝero, Fakreged kaj Lecan superŝutis la truon per grundo el la florbedoj kaj pritretis ĝin. Matene okazis granda pluvo, pro kio tiu ĉi loko inter du arbustoj ricevis naturan aspekton.

Senfortiĝinta Fakreged eniris en la kameron de Davenant, kiu longe rigardis al li, kaj poste ridetis.

— Mi estas savita, — mallaŭte prononcis li.

— Kio? Ĉu tiu virino savos vin?

— Ne. Mi ne scias. Mi estas savita tiel, kiel vi komprenas, sed ne deziras diri.

Li eksilentis kaj komencis deliri. Fakreged lavis la manojn, ŝlosis Tirrey-on, skrupule balais la koridoron kaj ĵetis rigardon al la horloĝo. Ĝi montris la duan kaj kvaronon.

— Kvazaŭ tuta vivo pasis, — balbutis Fakreged.

Dum la du kontrabandistoj estis aranĝantaj la barilon el la kestoj, kaj la provosoj estis maskantaj la aperturon, Galeran, Consuelo kaj Stomador kunvenis en la malantaŭa ĉambro de la butiko.

— Savu lin, — diris Galeran al la larmokovrita juna virino. — Mankas tempo enprofundiĝi en la okazintaĵon. Eksidu en mian aŭton.

— Komprenu, kion mi sentas, señora ! — eldiris Stomador. — Mi estas tiel afekciita, ke jam ne povas iĝi tia vigla, kiam mi renkontis vin.

Silente preminte lian manon, Consuelo enskribis la adreson de Galeran, kaj li kondukis ŝin al la dezerto, kie Grubbe jam elturmentiĝis, atendante la finon.

— Grubbe, — diris Galeran, — la danĝero por mi forpasis, sed ĝi ne forpasis por Davenant. Memoru, ke nun ci veturigos lian savon.

— Kiu li estas? — demandis Consuelo, eksidante en la aŭton.

— Vi ĉion scios, — diris Galeran, — dume mi nur diros al vi lian nomon: Tirrey Davenant. Unu el la plej bonaj homoj. Mi petas, sciigu min.