Aleksandro Grin - La vojo nenien

Consuelo dum momento pensis.

— Ĉio decidiĝos ĝis la tagiĝo, — diris ŝi kaj, kapadiaŭinte, donis al Grubbe sian adreson.

La ŝoforo devis atendi apud la gastejo ŝian aperon kaj veturigi ŝin reen al la butiko aŭ liveri sciigon de ŝi. Galeran akompanis per rigardo la aŭton kaj revenis en la ĉambron de Stomador.

— Do jen kio okazis, — diris Tergens, penseme mordante la lipharojn. — Ne vidos mia frato la novan tagon. Ne iros la edzino kontraŭ la edzo, tio ja estas certa.

Neniu havis fortojn respondi al li. Apenaŭ movante sin, Stomador alportis kelkajn botelojn da pipra vodko. Ne senkorkigante, debatinte la gorĝojn de la boteloj per batoj de unu botelo al la alia, ĉiu eltrinkis, kiom sufiĉis da spiro.

— Ekstaru, — diris Botredge. — Nun estas danĝere resti ĉi tie. Ni sidos kaj atendos trans la angulo de la korta muro. Se la subfosaĵo malkovriĝos — ni fuĝos.

La domo, aĉetita de Van-Konet en Poket, ankoraŭ estis fingarnata kaj finmeblata. La geedzoj estis okupantaj tri luksajn numerojn de la gastejo «San-Riolo», kunigitajn en unu ejon kun aparta elirejo.

Georgo Van-Konet revenis post privata negoca konsiliĝo ĉirkaŭ la unua horo post la noktomezo. Konfirmo de lia posteno de prezidanto de la Akcia societo devis okazi en proksimaj tagoj.

Servistoj diris al li, ke Consuelo ankoraŭ ne revenis hejmen. Pli interesita, ol maltrankviligita de tiom longa foresto de la edzino, oscedante kaj balbutante: «Ŝi jam devus trovi amoranton kaj deklari pri tio al mi», — Van-Konet eksidis en la gastoĉambro, estante tre kontenta pri la progreso de la afero kun la prezidanta posteno, komencis fumi kaj rememori Laŭra-n Muldwey, kiu diris hieraŭ, ke smeralda braceleto, kostanta kvin mil pundojn, ĉe juvelisto Garrick plaĉas al ŝi «ĝis frenezo».

La neglekta, ridetanta malvarmeco de tiu virino kun ĉiam hela vizaĝo incitadis kaj ĉarmadis Van-Konet-on, laciĝintan de la amo de la edzino, scianta nenion, krom fideleco, honesteco kaj sincereco.

Van-Konet sentis mankon de mono. La doto de Consuelo preskaŭ plene foriris por akiro de la akcioj, pago de la kartludaj ŝuldoj, donacoj al Laŭra, Snogden; ĝia solida parto kompensis malversaciojn de la patro, kaj ankaŭ elaĉeton de la hipotekita bieno.

Li enpensiĝis, enpensiĝis hele, trankvile, kiel dorlotato de la vivo, certa, ke la fortuno ne forlasos lin.

«Malaperis la edzino», — pensis, subridante, Van-Konet, kiam la horloĝo batis la duan horon de nokto.

Tiutempe trans la pordo de la duone prilumita najbara ĉambro aŭdiĝis malpezaj, rapidaj, — tiom rapidaj paŝoj, ke la edzo kun maltrankvilo ekrigardis en la direkto de la sonoj. Consuelo eniris kiel ŝi estis — en la nigra punto. Ŝia aspekto, laco, paleco, ŝia postplora, maldikiĝinta vizaĝo antaŭsignis malagrablaĵon aŭ sortobaton.

— Kio okazis al vi? — diris Van-Konet nevole pli signife, ol li deziris.

Li ekstaris. Eĉ pli klare li eksentis la venontan malagrablaĵon.

— Georgo, — mallaŭte respondis Consuelo, rigardante al li kun timo, subpremante suspiron per la mano, almetita al la koro, kaj tuta tremante pro doloro, — iru, savu la homon, en tio estas ankaŭ via saviĝo.

— Kio okazis? De kie vi venis? Kie vi estis?

— Ĉiu minuto valoras. Respondu: ĉu antaŭ monato gastejo «Sekaĵo kaj maro» per nenio restis en via memoro?

Van-Konet ĵetis timigitan rigardon al la edzino, movis la brovon kaj ĵetiĝis en la fotelon, pririgardante siajn fingropintojn, proksime alportitajn al la okuloj.

— Mi ne vizitas tavernojn, — diris li. — Antaŭ ol mi ekscios la kaŭzon de via konduto, mi devas klarigi al vi, ke mia edzino ne devas malaperadi, kiel servistino, sen veturilo, per maskerada maniero.

— Ne skoldu min. Vi scias, kiel mi ĉagreniĝis hodiaŭ pro viaj kruelaj vortoj. Mi estis en koncerto, por gajiĝi. Kaj jen kio atendis min: okazis renkontiĝo, post kiu mi jam ne povas vivi kun vi. Savu vin mem, Georgo. Savu antaŭ ĉio vian viktimon. Matene estas ekzekutota la homo, kies nomo estas James Gravelot... Do kio... Ja mi vidas vian vizaĝon. Do ĉio ĉi estas vero, ĉu?

— Kio estas vero? — kriis ekkolerinta Van-Konet. — Ĉu tio, ke mi faris dentofrapon al la tavernisto? Jes, mi faris ĝin. Kion ankoraŭ vi alportis el la koncerto?

— Nu, jen kiel mi diros, — respondis Consuelo, al kiu jam restis neniuj duboj. — Mi ne disputos kaj ne krios. En tiu tago, kiam vi estis ĉe mi tia malserena, kiam mi vin tiel forte amis kaj kompatis, vi evidentiĝis malnoblulo kaj krimulo. Mi ne plu estas edzino por vi.

— Ĉu vi bone agis, ludante la rolon de detektivo? Pripensu, kiel vi kondutis! Kiel vi eksciis?

— Mi neniam diros. Mi metas kondiĉon: se vi ne iros senprokraste al generalo Felton, de kiu dependas abolo de la verdikto, kaj ne konfesos ĉion, se necesos, petegante lin sur la genuoj pri indulgo, — morgaŭ la tutaj Poket kaj Gerton scios, kial mi forlasis vin. Al vi oni kraĉados en la vizaĝon.

Van-Konet salte ekstaris, levinte la kunpremitajn pugnojn. Liaj kruroj doloris pro timo.

— Ne pli poste, ol je la kvara horo, — diris Consuelo, ridetante al li kun mortinta vizaĝo.

Van-Konet mallevis la manojn, fermis la okulojn kaj rigidiĝis. Bone konante la edzinon, li ne dubis, ke ŝi faros tiel, kiel diras. Nenion alian, krom renkontiĝon de Consuelo kun iu homo, kiu ĉion rakontis al ŝi, Van-Konet povis elpensi, kaj pro tio oni ne rajtas akuzi lin pri idioteco, ĉar diveni pri komunikado kun la prizono tra la subfosaĵo povus nur klarvidulo.

— Ne vane mi atendis de vi ion tiaspecan, — diris Van-Konet, rigardante al la edzino kun tia malamo, ke ŝi forturnis sin. — Mi ĉiam atendis.

— Kial?

— En vi ĉiam estis malagrabla nuanco de sentakta vigleco, klarigebla per via deveno de la ne tre nobla familio.

— Ĉu per la malnobla deveno?! Mi estis via edzino. Ne ekzistas pli proksima parenceco, ol tiu. Ĉu la amo ne egaligas ĉiujn? Malaltan animon havas tiu, kiu parolas tiel, kiel vi. Min ne eblas ofendi per deveno, mi estas homo, virino, mi povas ami kaj morti pro amo. Sed vi estas nulo. Vi estas profitema malkuraĝulo, turmentanto kaj murdanto. Vi estas unuagrada kanajlo. Mi hontas, ke mi brakumadis vin!

Van-Konet konsterniĝis. Lia interna rezisto al la kolero kaj malfeliĉo de la edzino estis rompita per tiu tiel arde ĵetita vero pri li, al kio povas kontraŭstari neniu. Li ekstaris antaŭ ŝi kaj kaptis ŝiajn manojn.

— Consuelo! Rekonsciiĝu! Ja vi amis min!

— Jes, mi vin amis, — diris la juna virino, deprenante la manojn. — Vi tion scias. Tamen tuj post la nupto vi iĝis malvarma, malpacienca kun mi, kaj mi ofte afliktiĝadis, sidante sola ĉe mi. Vi prenis la tonon de patroneco kaj devigita pacienco. Jen! Mi ne ŝatas patronecon. Sciu: estas facile paroli en kolero, sed restas pezo en la koro, kiam la amo estas elŝirita tiel terure. La amo, mortinta, kuŝas en sango kaj koto ĉe viaj piedoj. Mi aĝis dudek jarojn, kaj nun aĝas tridek. Konfesu ĉion. Havu kuraĝon diri la veron.

— Se vi deziras, — jes, ĉio ĉi estas vero.

— Nu, jen... Mi ne scias, de kie mi ankoraŭ prenas la fortojn por paroli kun vi.

— Ĉar ni divorcas, — daŭrigis Van-Konet, blindigita de soifo de venĝo pro la ofendoj kaj deziranta fini ĉion tuj, — mi povas fari al vi la ceterajn konfesojn. Mi neniam amis vin. Mi daŭrigas la rilatojn kun Laŭra Muldwey, kaj mi ĝojas, ke mi liberiĝas de vi tiel baldaŭ. Ĉu vi estas kontenta?

— Ĉu kontenta?... Ho, sufiĉas! Eĉ ne vorton plu!

— Mi povas ankaŭ...

— Ne, mi petas vin! Kio do okazas al mi? Verŝajne, mi estas tre peka. Do iru. Mi ne indulgos vin.

— Jes. Mi estas devigita, — diris Van-Konet. — Mi savos min. Atendu min.