Сергей Пясецкий - Ніхто дабром не дасць збаўлення...

— Я не дазволю, каб гэткі боўдзіла з цябе здзекаваўся! Ты мая каханка! А можа, станеш жонкай, — ён ведаў ейны слабы пункт.

Яны зноў апынуліся ў Сьледчым аддзеле. Агент пакінуў Паўлінку чакаць на калідоры, а сам пайшоў да кіраўніка. Ясна выклаў таму справу. Кіраўнік зацікавіўся. Паклікаў Паўлінку. Прывітаўся з ёю, папрасіў сесці і ў прысутнасці Семянцова падрабязна яе распытаў. Потым сказаў:

— Вы павінны ведаць, што гэта небяспечны злодзей і бандыт. Дзіўна, што да гэтай пары ён не зрабіў вам сур’ёзнай крыўды. Добра, што вы пра яго паведамілі. Інакш вам бы пагражала суровае пакаранне.

— Я не ведала… Думала, што ён шавец… А як пабачыла, што ў яго зброя, то сама прыйшла…

— Добра. Разумею. Але вы мусіце нам дапамагчы схапіць яго. Тады сапраўды засведчыце, што вы невінаватая, а нават заслужыце падзяку ад нас і пахвалу. Няма чаго яго шкадаваць!

— Я яго зусім не шкадую, ні каліва!

— Тады добра…

І кіраўнік Следчага аддзела наказаў, каб Паўця была ў той дзень асабліва мілай да Барана. Уночы яна мела выцягнуць у яго з-пад падушкі пісталет, а пазней а пятай раніцы ціха адчыніць дзверы і зноў легчы ў ложак.

Паўлінка згадзілася. Адчувала гонар, што размаўляла з самім кіраўніком, які ставіўся да яе як да вялікай дамы. Нават правёў яе да выйсця на калідор. А Косцю ён адпусціў да вечара і загадаў яму з’явіцца потым, каб арганізаваць лоўлю Барана і Яся.

Косцік павёў сваю дзяўчыну на абед. Потым яны разам пайшлі на шпацыр. Ён даваў ёй падрабязныя інструкцыі. Некалькі разоў паўтарыў. Нарэшце, упэўніўшыся, што Паўлінка зробіць усё як мае быць, развітаўся з ёю. Паўлінка вярнулася ў краму. Закончыўшы гандаль, пайшла ў знаёмую трушчобу і купіла літр спірту. Мусіла, згодна з атрыманымі ўказаннямі, напаіць Барана моцным алкаголем.

Алік, ужо добра наступіўшы на корак, сядзеў на маліне ў Казіка. Сказаў калегу, што пойдзе а сёмай развітацца з Паўлінкай. А восьмай меўся вярнуцца. Хацеў апошні раз пабачыць каханую.

— Ай, не ідзі, — адгаворваў Казік. — Табе будзе толькі горш пазней. Сэрца не будзе пускаць. Не ідзі, братка. Выпі яшчэ і застанься. А праз чатыры гадзіны ў дарогу…

Алік, атупела гледзячы ў сцяну, сказаў ціха і сонна:

— Пайду… не магу… Апошні раз…

Казік больш не настойваў. Адчуў, што не існуе на свеце словаў, якія б адахвоцілі калегу зрабіць задуманае.

Перад сёмай гадзінай вечара Алік быў ужо ў Паўлінчынай кватэры. Доўга хадзіў узад-уперад, крыху сланяючыся на нагах. Прысеў. Паглядзеў на гадзіннік. Прабіла роўна сем. Паўлінка вярталася заўсёды ў пяць хвілін на восьмую, бо крама была блізка. Але сёння яе не было і ў пятнаццаць хвілін на восьмую. Пайшла па спірт. Ажно а палове восьмай Алік пачуў, як на падворку бразнула брамка і затухкалі спешныя крокі.

Паўлінка энергічна адчыніла дзверы і ўвайшла ў пакой. Баран сядзеў на крэсле каля сцяны. На галаве ў яго тырчала шапка. Ён уважліва ўглядаўся ў Паўлінчын твар. Здзівіўся, што яна мела на сабе новы прыгожы касцюм, ягоны колішні справунак, а не тую сукенку, у якой раніцай выйшла ў краму.

— Добры вечар, Алічак. Спазнілася… Прайшлася троху… Хадзіла адведаць тату.

— У новым касцюме?!

Паўлінка пачала тлумачыцца, што хацела добра выглядаць перад сямейнікамі. Баран прапусціў усе словы між вушэй. Хціва глядзеў у ейны твар. Сачыў за кожным рухам.

Праз некалькі хвілінаў устаў. Паўлінка прыкмеціла ягоны ўстрывожаны выраз твару. А Баран глуха задуднеў:

— Заставайся з Богам, Паўця… Назаўсёды… Калі цябе чым пакрыўдзіў, то прабач… Ніколі я гэтага не хацеў…

Паўлінка здзервянела. «Зараз і след па ім вецер змяце, а я ж абяцала Косціку ды ягонаму начальніку, што памагу яго злавіць».

— Алічак! Што ты кажаш? Нічога не цямлю!

— Ад’язджаю з Менска… Сёння… назаўжды…

— Алічак, не! Застанься! Як можаш! Што зрабілася?

— Нічога, Паўця. Бывай.

Пайшоў да дзвярэй. Чуў, што можа не вытрымаць, калі яшчэ крыху затрымаецца. Праз пятнаццаць хвілін меў вярнуцца на маліну да Казіка. Баяўся нават дакрануцца да ейнай далоні на развітанне.

Паўка кінулася да яго.

— Чакай, Алічак! Чакай! Толькі адно слова! Еду з табой! Не хачу без цябе жыць. Ты прасіў, каб я ехала з табой у Вільню. Еду. Усё кіну дзеля цябе!.. Пасварыліся, ну дык і што? Бачыш, во! — яна распакавала з паперы бутэльку спірту. — Купіла для цябе, каб разам выпіць і цябе перапрасіць. Я цябе таксама кахаю. Толькі не кажу пра гэта.

Баран стаяў, як слуп, і шырокімі вачыма спаглядаў на каханку. Потым узрушана загаварыў: