Сергей Пясецкий - Ніхто дабром не дасць збаўлення...

Танька ўсім сваім выглядам паказвала, што есць цукеркі са сквапнасцю. А Тоська з паразуменнем усміхнулася фельчару і зноў напоўніла банькі каньяком.

— Выпі, Таня, яшчэ, будзе весялей.

— Вашае здароўе, маладая красуня, — прамовіў фельчар, падымаючыся з месца.

— Але ж я буду зусім п’яная, — упарцілася Таня.

Аднак, крыху паманернічаўшы, усё ж выпіла, Калі бутэлька была асушаная, Тоська ўстала.

— Ну, мне пара ўжо дадому. А ты застанься з доктарам. Маме я скажу, што ты начуеш у сяброўкі.

— Мне неяк сорамна. Што доктар пра мяне падумае?

— Перастань. Доктар такі мілы чалавек. Абяцаў перавесці Аліка ў шпіталь. Трэба і яму аказаць паслугу. Ты проста робіш гэта на маю просьбу. Дабранач.

Фельчар выйшаў, каб правесці Тоську, а яна ціхенька шапнула яму на вуха ў калідоры:

— Нічым не пераймайцеся. У яе ўжо быў хлопец, з якім яна спала. Таксама гімназіст. Потым некуды з’ехаў і не вярнуўся. А дзяўчынка ляціць на мужчын, як начны матылёк на святло, але саромеецца.

Тоська ласкава паляпала фельчара па шчацэ і дадала на развітанне:

— Я давяраю вашаму слову. Буду чакаць, што Аліка перавядуць на Грушаўскую.

— Ужо заўтра будзе ў шпіталі!

Калі фельчар вярнуўся ў пакой, Танька Чорт ляжала на канапе. Павярнулася да яго тварам і сказала:

— Доктар, родненькі, у мяне ўсё страшна круціцца ў галаве… і ўсё такое смешнае… а чаму ў вас дзве галавы?

— Дробязі. Пройдзе. Трэба проста праспацца.

— Але я такая п’яная! Усё лятае навокал. Я і ўстаць не магу.

Танька паспрабавала прысесці, потым падняцца на ногі, але бездапаможна гэпнулася на падлогу. Фельчар падбег і пачаў яе падымаць. Яна заходзілася ад смеху.

— Але ж вы мяне і ласкочаце!

А фельчар дапамагаў ёй раздзявацца. Ажно спацеў пры гэтым. Зусім страціў розум побач з ёй. А Танька дасканала грала сваю ролю. Пачала капрызіць. Наракала, што занадта горача, нязручна. Потым ёй было холадна. Хацелася вады. Пазней цукерак. Раптам заявіла, што ён можа з ёй прылегчы. Але больш каб ні-ні! Праз нейкі час дазволіла пацалаваць сябе ў шыйку…

А раніцай яе чакаў вялікі сюрпрыз, ад якога у яе вочы сталі слупам, а яна сама ажно ахнула. Фельчар прызнаўся ёй у каханні і папрасіў стаць яго жонкай.

Танька ледзь стрымалася, каб не зарагатаць. Па ейным целе пайшлі спазмы, а ў вачах выступілі слёзы. Але яна перасіліла смех і сказала:

— Я перадам маме! А пакуль выйдзіце, калі ласка, з пакоя, бо я хачу адзецца.

— Вядома. Выбачаюся.

Пасля ўсяго ён правёў Таньку на вуліцу, як сапраўдную прынцэсу.

Калі Таньку Чорт агаломшыла і рассмяшыла прапанова замуства, то праз некалькі дзён прыйшла чарга здзіўляцца фельчару. Ён даведаўся, што захварэў на ганарэю. Але яму было зусім не да смеху. Наадварот.

Паўлінка па самыя вушы закахалася ў агента. Усё ў ім ёй падабалася. Кожнае яго слова здавалася незвычайна разумным. Кожная ягоная прыхамаць была для яе пацехай. Не паспее ён і падумаць, як яна ўгадвала ягоныя жаданні. Семянцоў жа прымаў ейную чуласць абыякава, амаль холадна. Але дзяўчыну гэта яшчэ больш заводзіла. Яна здабывала ўвагу свайго ідала пакорай і ўслужлівасцю.

Неяк Паўлінка прапанавала Семянцову перасяліцца да яе.

— Я зусім адна, — жалілася. — Мне гэтак самотна.

Агент не згаджаўся.

— Мая дарагая! Я не хачу жыць у нейкай дзіры. Тут для мяне нават пакоя няма. Ані ваннай. Ані туалета. Хоць табе гэта, можа, не перашкаджае. Наймі нармальную кватэру. Тады паразмаўляем. Але табе шкода грошай!

— Косцік, каханы. Для цябе я нічога не шкадую. Толькі навошта гэта вось цяпер. Я яшчэ пагандлюю. Зараблю болей грошай. А тады можна будзе перасяліцца ў іншае месца. Чым больш у нас будзе гатоўкі, тым лягчэй будзе жыць. Ты не злуйся, але твой заробак такі малы, што яго і для цябе аднаго не стае.

— Пра тое не бядуй. Я неяк даваў рады ў жыцці і без цябе.

— Чаго ты гневаешся? Я ж па-добраму.

Паўлінка купляла свайму каханку дарагія рэчы. Старалася заваяваць ягонае сэрца клапатлівасцю. Але ж гэта не вельмі ў яе выходзіла. Агент быў заўсёды халодны, безуважны, абыякавы. Неяк яна запрасіла яго на вячэру, гэта значыць на ноч. А калі пасля балявання, з рознымі прысмакамі і алкаголем, яны апынуліся ў ложку, Паўлінка пачала муркаць:

— Ведаеш што, каханы? Сёння палічыла свае грошы. У мяне ўжо больш за паўмільёна. А яшчэ шмат залатых рэчаў, добрай вопраткі і дарагой бялізны. Мне б хацелася яшчэ крыху зарабіць. Але калі ты скажаш, я хоць заўтра кіну краму, найму іншую кватэру і будзем жыць разам. Я табе сораму не нараблю. Я маладая, прыгожая, здаровая. Я буду цябе заўсёды кахаць. Усе. што я маю, — гэта і тваё. Толькі кахай мяне хоць трошку, бо я без цябе не магу жыць.