Сергей Пясецкий - Ніхто дабром не дасць збаўлення...

— Разумею, шаноўны доктар. Але гэта немагчыма. Вы ж як спецыяліст ведаеце… Я на трэцім месяцы цяжарнасці, і лекар забараніў. Таму я пра Аліка і турбуюся, бо як дзіця пакінуць без бацькі. Алё ўсё можна ўладзіць. У мяне ёсць сястра. Малодшая за мяне на два гады. Пекная, як ружа. Яна для майго шчасця і для Алічка на ўсё гатовая. Але вы такі відны мужчына, што кожная ахвотна згадзілася б. Я так зраблю, што яна яшчэ сёння прыйдзе да вас на ноч. Яна такая гарачая дзяўчына, што толькі абрадуецца. А мне ну ніяк нельга. Добра, пане доктар?

— Ну, добра.

— А Аліка вы перашлеце на Грушаўскую?

— Заўтра ўжо там будзе.

— Без падвоху?

— Для мяне гэта плёвая справа. Што я загадаю, тое і будзе!

— Ах, які вы мілы! Я адразу, як толькі вас пабачыла, пазнала, што вы найлепшы чалавек у свеце. І я да вас як да брата прыйшла. Дзякуй вялікі. Дык сёння ўвечары прыйду да вас з сястрою. Застаняцеся задаволены. Бо з мяне кепская пацеха.

І сапраўды, а дзявятай гадзіне вечара Тоська з’явілася ў фельчара зноў, прывёўшы пад руку пастаялку аднаго з публічных дамоў на Нова-Краснай. Яе звалі Танька Чорт. Было ёй каля дваццаці гадоў, але выглядала яна на пятнаццаць. Мініяцюрная, няўрымслівая, з вялікімі чорнымі вачыма і смуглай скурай… Цвярозая, яна была ціхмянай і мілай — вады ў лыжцы не замуціць, — але нападпітку любіла сварыцца і біцца, адсюль і мянушка Чорт. Да гэткага амплуа, зрэшты, вельмі пасавалі чорныя валасы, вочы і бровы. Танька была крыху блатная, бо мела некалі каханка-злодзея, які цяпер сядзеў у турме. На ролю Тосьчынай сястры яе прызначыў Філіп Лысы, якога ведалі і ад якога былі ў захапленні амаль усе дзяўчаты на Нова-Краснай. Філіп шмат часу адвёў на інструктаж, як Танька мусіць сябе паводзіць з фельчарам. Кемлівая дзяўчына ўсё зразумела лётам.

— Я яго вось так абкручу! — дзяўчына абвяла правай далонню вакол выстаўленага ўказальнага пальца левай рукі.

— Памятай, Танька, уратуеш нам залатога хлопца!

— Добра, добра…

Надвячоркам Тоська дапамагла Таньцы падрыхтавацца да выступу. Запляла ёй гладка расчасаныя і падзеленыя праборам валасы ў тугую касу. Танька адзела прыцягнутую аднекуль Тоськай сукенку гімназісткі і чорны фартушок. На ногі насунула тоўстыя ніцяныя рэйтузы і абулася ў высокія чаравікі. Бялізна ў яе была звычайная, танная. Ані пудры, ані памады, ані парфумы. Калі Танька была гатовая, Тоська агледзела яе з усіх бакоў і выбухнула смехам.

— Ты выглядаеш як трынаццацігадовая сікуха!

— Што вы кажаце? — Танька акругліла вочы і прыклала палец да куточка вуснаў.

А потым гулліва падміргнула і стала ў стойку на руках.

— Сапраўдны чорт! — вынесла свой вердыкт Тоська. — Толькі глядзі, каб не абламацца, бо хлопцы табе не даруюць!

У адказ Танька паказала язык і задзерла ўверх сукенку.

— Вар’ятка!

— Але не бязмозглая.

Фельчар атарапела разглядваў Тосьчыну сястру. Ён не быў упэўнены, што гэта акурат пра яе гаварыла папярэдне ягоная дзіўная госця. Танька нясмела падала яму руку і зрабіла лёгкі рэверанс. Мужчына разгубіўся. Тоська дастала з торбачкі невялікую пляшку каньяку і прапанавала выпіць. Кілішкаў у фельчара не было. А шклянка была толькі адна. Праз хвілю ён згадаў, што мае банькі для хворых. Таму каньяк разлілі ў банькі. Тоська ўрачыста прамовіла:

— За здароўе майго каханага Алічка!

Фельчар і Тоська выпілі. Таня нават не дакранулася да «кілішка».

— А барышня? — запытаўся фельчар.

— Я не п’ю.

— З намі не п’еш, — заважыла Тоська. — А са сваімі смаркачамі з гімназіі жлукціш гарэлку толькі так, як ваду. Выпі кілішак!

— Я баюся!

— Чаго ты баішся? Як я дазваляю, дык пі!

— А што мама скажа?

— Ты сама хутка мамай будзеш.

Танька глынула і ўдавана папярхнулася. Павярнула галаву да фельчара і сказала:

— Я больш люблю салодкае, цукеркі, напрыклад.

— Я зараз куплю. Ведаю адно месца.

— Не трэба, не варта, — тармазіла яго Тоська. — Шкада грошай.

— Для такой прыгожай барышні нічога не шкада!

І фельчар маланкай вылецеў з пакоя. Танька сарвалася з месца і выпнула азадак у бок дзвярэй. А калі гаспадар вярнуўся, яна зноў сціпленька сядзела пры стале на самым краі крэсла. Фельчар, стараючыся быць галантным, высыпаў перад ёй пакунак з кілаграмам цукерак.

— Ах, які вы добры! Мне ніколі столькі цукерак не куплялі. Гэта ўсё для мяне?

— Натуральна.

— Вялікі вам дзякуй!

Тоська ўставіла свае пяць капеек:

— Яж казала, што доктар — цудоўны чалавек, а ты баялася!

— Бо я ж не ведала, што гэта доктар і што такі файны. Аж мяне дрыжыкі бяруць.