Сергей Пясецкий - Ніхто дабром не дасць збаўлення...

Калі фельчар крыху адышоўся ад турмы, раптам пачуў за сваёй спінай шпаркія крокі. Яго дагнала Тоська.

— Прабачце, калі ласка, пане доктар!

Аслупянелы фельчар пабачыў вабную дзяўчыну, якая адарыла яго сваёй самай чароўнай усмешкай.

— Што такое?

— Я хачу з вамі крыху прайсціся і паразмаўляць. Спадзяюся, вас не абцяжарыць маё таварыства. Вы паліце?

— Гм… Палю…

Тоська Сарока дастала з торбачкі пачак нямецкіх цыгарэт.

— Калі ласка.

Сарока ўсунула яму ў рукі цэлы пачак.

— Паліце, калі ласка. Я на вуліцы не палю. Калі дазволіце, то я запалю ў кватэры, бо я, пане доктар, маю да вас страшна важную справу, ад якой залежыць маё жыццё.

У Тоськіных вачах паказаліся слёзы. Яна пачала выціраць іх каляровай хусцінкай.

— Толькі вы ў стане мне дапамагчы. Але я не магу гаварыць пра гэта на вуліцы, бо адразу ж пачну як бобам плакаць і людзі падумаюць бог ведае што… Ці маглі б вы прыняць мяне ў сябе? Я была б вам вельмі ўдзячная.

Тоська какетнічала. Пахла парфумай, як экзатычная кветка. Белазуба ўсміхалася. І без аддухі балбатала, зрэдчас змахваючы хусцінкай слёзы з вачэй.

Нарэшце яны прыйшлі ў фельчараву кватэру на вуліцы Каломенскай. Ён займаў там два пакоі, з якіх бальшавікі выгналі папярэдніх гаспадароў. Тоська зняла паліто, капялюш і ў аблеглай, куцай сукенцы пакрочыла ў пакой да «доктара». Там спрытна прымасцілася на канапе, каб вышэй за калені адсланіць зграбныя ногі ў шаўковых панчошках.

Фельчар размаўляў па-расійску. Уласна кажучы, ён быў фельчарам ветэрынарыі, але ў расійскім войску яго прызначылі лячыць людзей. А калі апынуўся ў Менску, то атрымаў пасаду турэмнага фельчара. Тоська свабодна валодала расійскай мовай, таму гутарка праходзіла гладка.

Мужчына паглядаў на прыгажуню Тоську і ледзь не аблізваўся, а прабіўная злодзейка ведала, як нагнаць яму сліны.

— Пане доктар, злітуйцеся, — Тоська склала далоні на грудзях і ўмольна спаглядала фельчару ў вочы. — Дапамажыце мне! Я абяцаю вам усё, што захочаце. У мяне ёсць грошы. Мая мама трымала галантарэйную краму ў Гомелі. Ёсць залаты гадзіннік. Памяць па бацьку. Дазвольце нам толькі бачыцца.

— Не разумею, пра што вы?

— Я пра тое, што маю жаніха. Ён троху п’яніца, троху буян, але залатое сэрца. Шавец па прафесіі. Але гэта нічога. Кахае мяне аж страх. Ногі мне цалаваў.

— Нічога дзіўнага, — буркнуў фельчар.

— …І яго некалькі месяцаў таму арыштавалі. Пайшоў да знаёмых. Можа, яны і былі якія шалапуты. А мой Алік так любіць заліваць за каўнер. Хоць з кім і абы-дзе…

— Вядома, шавец…

— Але добры шавец, хачу я вам сказаць. Зацаніце туфелькі.

Тоська ўстала і паказала абутак спераду і ззаду, адначасова задзёршы спаднічку, што, можа, было зусім неабавязкова, бо пра майткі гаворка не вялася.

— Добра, добра, — замармытаў фельчар. — Але чым я вам магу дапамагчы?

— Як чым?! — устрапянулася Сарока. — Вы ж маеце такую ўладу, што можаце яго як хворага пераслаць з той убогай турмы ў шпіталь на Грушаўскай. Так мне шкода майго беднага Алінка.

І Тоська расплакалася.

Фельчар раздумваў, ўляпіўшы вочы ў Тоську. А дзяўчына перастала румзаць і зноў застракатала.

— Я ўжо даведвалася. На Грушаўскую штодзённа можна высылаць абеды. Два разы на тыдзень дазволена бачыцца, і то не праз дрот, як на Серпухаўскай. А мой Алічак, праўда, так страшна хворы!

— А што ў яго такое?

— Страўнік баліць… і рэўматызм таксама… і сэрца… хворы нябога. Ой, гэтак муляецца! А як не вытрымае, то і я памру без яго! Можна ў вас папрасіць вады?

Фельчар прынёс шклянку вады. Тоська зрабіла пару глыткоў і, нібы сланяючыся на нагах, абаперлася на фельчара, а галаву паклала яму на плячо. Пры гэтым яна пахліпвала, штораз шчыльней прыціскаючыся да фельчара. Той замёр, як певень пасля кукарэку, і не ведаў як рэагаваць. А Тоська асоўвалася яму на рукі. Ён павёў дзяўчыну да тапчана, пасадзіў яе і прысеў побач. Тоська, усхліпваючы, дастала з торбачкі залаты мужчынскі гадзіннік і ўсунула яго ў рукі фельчару.

— Вазьміце, калі ласка, сабе на памяць. Для мяне мой Алічак і так даражэйшы за ўсё на свеце. І яшчэ я вам абяцаю дзесяць тысяч рублёў, як толькі Аліка перавядуць на Грушаўскую. Больш не магу даць цяпер. Хіба потым. Добра, пане доктар? — Тоська аберуч абхапіла ягоную далонь і залётна глядзела яму у вочы.

Фельчар прыабняў яе.

— А больш нічога вы мне не дасце?

Тоська падняла бровы ўверх.

— А што б Вы яшчэ хацелі?

— Тое, што можа прагнуць мужчына ад такой прыгожай кабеты.