Робэрт Стывенсан - Чорная страла

На наступную раніцу Дзік падняўся да світання, прыбраўся як мага лепш, скарыстаўшы гардэроб лорда Фоксгэма, і, распытаўшы аб Джаане, вырашыў прайсціся, каб зменшыць сваё нецярпенне.

Ён паблукаў сярод салдат, якія апрануліся ў свае даспехі пры святле зімовай зары і чырвоным бляску факелаў; выйшаў у поле, абышоў аванпасты і накіраваўся адзін у замерзлы лес, чакаючы ўзыходу сонца.

Думкі яго былі спакойныя і шчаслівыя; ён не шкадаваў, што так хутка страціў прыхільнасць герцага. Маючы такую жонку як Джаана і такога заступніка як лорд Фоксгэм, ён мог глядзець на сваю будучыню з надзеяй. Аб мінулым ён шкадаваў мала.

Ён ішоў, паглыбіўшыся ў роздум, а ранішняя зара разгаралася ўсё весялей і ярчэй, і рэзкі ветрык падымаў марозны снежны пыл. Ён павярнуўся, каб ісці дамоў, і раптам заўважыў нейкага чалавека за дрэвам.

— Стой! — крыкнуў Дзік. — Хто ідзе?

Чалавек выйшаў з-за дрэва і ўзмахнуў рукой, як нямы. Хаця ён быў у вопратцы пілігрыма і на твар яго быў апушчаны капюшон, Дзік імгненна пазнаў сэра Дэніэла.

Дзік ступіў да яго, выняў меч. А рыцар сунуў руку за пазуху, нібы для таго каб выхапіць схаваную там зброю, і спакойна чакаў, пакуль ён падыдзе.

— Ну што, Дзікон, — сказаў сэр Дэніэл, — што ж ты думаеш рабіць? Няўжо ты нападзеш на пераможанага?

— Я не замахваўся на ваша жыццё, — адказаў юнак. — Я быў вашым верным сябрам да таго часу, пакуль вы не захацелі забіць мяне. О, як прагна марылі вы аб маёй смерці!

— Толькі з самааховы, — адказаў рыцар. — А цяпер, хлопчык, весткі аб гэтай бітве і прысутнасць маладога гарбатага д'ябла ў маім уласным лесе канчаткова мяне зламалі. Я пайду ў Халівуд, і яго святыя сцены абароняць мяне. Потым выпраўлюся за мора, захапіўшы з сабою ўсё, што магчыма, і пачну новае жыццё ў Бургундыі або Францыі.

— Вам нельга ў Халівуд, — сказаў Дзік.

— Як так нельга? — спытаў рыцар.

— Паслухайце, сэр Дэніэл, сягоння — дзень майго вяселля, — сказаў Дзік, — і сонца, якое зараз узыдзе, азорыць самы светлы дзень у маім жыцці. Вашым жыццём вы павінны заплаціць і за смерць майго бацькі і за спробу забіць мяне. Але і сам я натварыў дастаткова. Я быў прычынай смерці многіх людзей… І ў гэты шчаслівы дзень я не хачу быць ні суддзёй, ні катам. Калі б вы былі самім д'яблам, я не падняў бы на вас рукі. Прасіце даравання ў Бога, а я шчодра дарую вам сваё. Але ў Халівуд я вас не пушчу. Я стаю за Йорк і не дазволю шпіёнам пракрасціся ў наша войска. Калі вы зробіце хоць адзін крок, я крыкну і загадаю бліжэйшаму вартавому схапіць вас.

— Ты здзекуешся з мяне! — сказаў сэр Дэніэл. — Толькі Халівуд можа выратаваць мяне.

— Гэта ўжо не мая справа, — адказаў Рычард. — Ідзіце на ўсход, на захад, на поўдзень, але на поўнач я вас не пушчу. Халівуд для вас закрыты. Ідзіце і не спрабуйце вярнуцца, бо, як толькі вы пойдзеце, я папярэджу ўсе нашы каравулы, і яны будуць так зорка сачыць за кожным пілігрымам, што, нават калі вы будзеце самім д'яблам, вам не ўдасца прайсці.

— Ты аддаеш мяне на пагібель, — змрочна сказаў сэр Дэніэл.

— Не, не аддаю, — адказаў Рычард. — Калі вам хочацца выпрабаваць сваю адвагу, выклікайце мяне на паядынак. І няхай гэта будзе здрадніцтвам у адносінах да маёй партыі, я прыму ваш выклік. Я буду біцца з вамі адзін на адзін і нікога не паклічу на дапамогу. Так, з чыстым сумленнем, я адпомшчу за свайго бацьку.

— Ну так, — сказаў сэр Дэніэл, — у цябе доўгі меч, а ў мяне ўсяго кінжал!

— Я спадзяюся толькі на літасць неба, — адказаў Дзік і кінуў свой меч у снег. — А цяпер, калі ваш злы рок загадвае вам, — выходзьце! І калі будзе заўгодна ўсемагутнаму, я скармлю вашы косці лісам.

— Я толькі выпрабоўваў цябе, Дзік, — адказаў рыцар, выціснуўшы з сябе штось накшталт смеху. — Я не хачу праліваць тваю кроў.

— Ну тады ідзіце, пакуль не позна, — падганяў яго Шэлтан. — Праз пяць хвілін я паклічу вартавых. Я і так занадта цярплівы. Калі б вы апынуліся на маім месцы, а я на вашым, я б ужо даўно быў звязаны па руках і нагах.

— Добра, Дзікон, я пайду, — адказаў сэр Дэніэл. — Калі мы зноў сустрэнемся, ты пашкадуеш, што абышоўся са мною так жорстка.

З гэтымі словамі рыцар павярнуўся і пабрыў прэч, у лясную нетру. Дзік з дзіўным, неўразумелым пачуццём назіраў, як сэр Дэніэл ішоў, шпарка і асцярожна, увесь час кідаючы зласлівыя позіркі на юнака, які пашкадаваў яго і якому ён тым не менш не давяраў.

Вось ён падышоў да гушчару, густа пераплеценага зялёным плюшчом і непранікальнага для позірку нават зімой. Раптоўна пачуўся кароткі, чысты гук спушчанай цецівы. Праляцела страла, і з гучным, здушаным крыкам болю і гневу тэнстолскі рыцар узмахнуў рукамі і ўпаў тварам уніз. Дзік падбег да яго і падняў. Страшная грымаса прабегла па твары, усё цела курчылася ў сутаргах.