Colleen McCullough - Czas Miłości

Lee przypomniał sobie, że sir Alexander był bardzo podekscytowany w związku z tym konkretnym odstrzałem i mówił, że będzie to odstrzał „eksperymentalny”. Prentice to potwierdził.

– Czy ma pan jakieś teorie, doktorze Costevan? – spytał koroner pod koniec przesłuchania.

– Tylko jedną, panie sędzio. Przypuszczam, że tuż za skalną ścianą był uskok, o którym sir Alexander nie wiedział, i że na skutek wybuchu wokół tego uskoku zapadły się ogromne ilości granitu. Nie sądzę, by w innym przypadku w ogóle mogło się zdarzyć coś takiego. Kilka dni temu, gdy wszedłem na szczyt góry, zauważyłem zagłębienie dokładnie nad miejscem, gdzie kiedyś kończył się korytarz numer jeden. Laikowi to nic nie powie, ale dla geologa jest to wyraźna wskazówka, że to miejsce się zapadło – zwłaszcza że przed wypadkiem owego zagłębienia nie było.

– Czy zatem mogło to być tąpnięcie, doktorze Costevan?

– To zależy, panie sędzio. Nie sądzę, żeby ktokolwiek z obecnych tamtego ranka w galerii potrafił powiedzieć, czy huk, który usłyszeliśmy, był odgłosem wybuchu, czy zapadającego się korytarza. Oba te zjawiska powodują potężne fale dźwiękowe – powiedział Lee, celowo posługując się terminologią naukową.

Koroner ogłosił śmierć z powodu nieszczęśliwego wypadku. Sir Alexander Kinross został oficjalnie uznany za zmarłego.

Ruby i Elizabeth nie uczestniczyły w rozprawie, ale była na niej Nell, chociaż oznaczało to dodatkowy przyjazd z Sydney. Musiała jeszcze na parę dni zostać w Kinross, żeby wziąć udział w mszy żałobnej ojca i zapoznać się z jego ostatnią wolą. Z rozprawy wyszła razem z Lee. Miała ponurą minę.

– Uważam, że to wszystko czcza gadanina – oznajmiła, gdy oboje wsiedli do pociągu Bathurst – Lithgow.

– Dlaczego tak sądzisz, Nell? – spytał z pewną dozą ciekawości.

– Mój ojciec nie popełniał błędów.

– Zgadzam się z tobą.

– A więc? – spytała z groźną miną.

– A więc mamy do czynienia z zagadką, Nell. Nie potrafię odpowiedzieć na twoje pytanie.

– Musi być jakaś odpowiedź.

– Mam nadzieję, że uda ci się ją znaleźć. Byłbym spokojniejszy.

– Moja matka w ogóle się tym nie przejęła.

– Och, myślę, że się przejęła. Po prostu nie umie pokazać, co czuje. Powinnaś o tym wiedzieć lepiej niż ja.

– Nie musisz mi tego mówić – mruknęła Nell z goryczą. – Ruby bardziej po nim płacze.

– Ma więcej powodów – oświadczył bez ogródek.

– Stanowimy dziwną parę.

– Uwikłaną w osobliwe związki między naszymi rodzicami.

– Dobrze powiedziane. Jesteś spostrzegawczy jak na inżyniera.

– Dzięki.

Oparła policzek o szybę i skierowała bardziej niż zwykle przymglone błękitne oczy na Lee. Trochę się zmienił – był pewniejszy siebie, dojrzalszy, o wiele bardziej zdecydowany. Czyżby spodziewał się, że zostanie głównym spadkobiercą ojca? – zastanawiała się. Tata powiedział mi, że to ja odziedziczę po nim wszystko. Nie chcę tego… naprawdę nie chcę! Jednak Lee dręczy coś innego. Musi być jakiś inny powód zmiany. Nigdy wcześniej mnie nie interesował, ale teraz muszę przyznać, że jest atrakcyjny. Dostrzegam jego ogromne opanowanie, uczciwość, wrażliwość. Moja matka i Ruby wpatrują się w niego, jakby tylko on jeden mógł je uratować w tej okropnej sytuacji. Och, czyż to nie typowe? W końcu Lee jest mężczyzną. Żadna z nich nie przywiązuje najmniejszej wagi do tego, czy jestem, czy mnie nie ma.

W Lithgow przesiedli się na pociąg do Kinross i pogrążyli się w milczeniu, którego żadne z nich nie miało ochoty przerwać.

– Z powodu śmierci Anny i tego wszystkiego, co się teraz stało – powiedział w końcu Lee – musiałaś, Nell, opuścić sporo zajęć. Poradzisz sobie?

– Myślę, że tak. Na koniec roku czekają mnie egzaminy czysto medyczne: medycyna kliniczna, chirurgia, fizjologia i anatomia. Zdam je, ponieważ już to umiem, a na naszym wydziale nie ma specjalnych problemów związanych z nieobecnością, zwłaszcza jeśli ma się takie usprawiedliwienie… – Na jej pociągłej twarzy pojawił się entuzjazm – Przyszły rok też nie będzie żadnym problemem. Najgorszy będzie ostatni rok, tysiąc dziewięćsetny. Jest na nim bardzo dużo przedmiotów, których nie uważam za medycynę, na przykład medycyna sądowa. Piszę również rozprawę doktorską, mam więc nadzieję, że ukończę studia jako prawdziwy doktor medycyny, a nie zwyczajny lekarz.

– O czym piszesz rozprawę?

– O epilepsji.

O Annie – pomyślał.

– Myślisz o małżeństwie? – spytał.

Dzięki czarującemu uśmiechowi to pytanie nie zabrzmiało obraźliwe.

– Nie.

– Szkoda. Jesteś ostatnią osobą, w której żyłach płynie krew Alexandra.

– Nie wierzę w takie rzeczy. To staroświeckie bzdury. Poza tym jest jeszcze Dolly.

– Przykro mi – powiedział, chociaż w jego głosie nie było słychać żalu.

– Chyba że ty chciałbyś się ze mną ożenić – powiedziała wyzywająco.

– Za skarby świata.

– Dlaczego? – spytała nieco urażona.

– Jesteś zbyt jędzowata i agresywna. Nie nadaję się do tego, żeby uczyć cię łagodności. Wolę nieco subtelniejsze panie.

– Wybrałeś już?

– Nie, mężczyzna nie wybiera kobiety. Wybór należy do niej.

Nell poczuła do niego sympatię, dlatego wychyliła się do przodu.

– Tak, myślę, że to prawda – przyznała.

– Co się stało z anonimowym facetem, który kiedyś ci się podobał?

– Och, to było tak dawno temu. Miałam wtedy zaledwie szesnaście lat. Niewiele brakowało, by padł trupem, kiedy dowiedział się, że jestem taka młoda. W związku z tym wszystko spaliło na panewce, nim naprawdę zapłonęło.

– Nie możesz odnowić tej znajomości?

– Nie! Zwłaszcza teraz, gdy tata nie żyje. To byłaby potworna zdrada.

– Dlaczego?

– Tak się składa, że ten facet jest członkiem parlamentu Nowej Południowej Walii z ramienia laborzystów. Tak zaciekle broni socjalizmu, jak tata kapitalizmu. – Westchnęła, a w jej oczach pojawiło się coś, co mogło przypominać rozrzewnienie. – Och, ale muszę przyznać, że naprawdę go lubiłam! Jest znacznie niższy od ciebie, ale w dyskusji nie ustąpi nikomu ani na krok.

– Mam nadzieję, że zna wszystkie chińskie sztuczki, których się nauczyłaś, by móc się bronić – powiedział Lee z uśmiechem.

Testament Alexandra był całkiem świeży – został napisany dwa dni po śmierci Anny, a zatem na krótko przed wyznaniem Lee, co bardzo go ucieszyło. W związku z tym nie mógł się winić o nic, co się tam znalazło. Co prawda zastanawiał się, dlaczego Alexander nie zmienił swojej ostatniej woli jeszcze raz, kiedy dowiedział się o romansie Lee z jego żoną. Sześć z siedmiu udziałów Alexandra w Apocalypse Enterprises przypadło Lee, siódmy dostała Ruby. Oznaczało to, że z trzynastu udziałów w spółce siedem miał teraz Lee, dwa Ruby, dwa Sung i dwa Constance Dewy. Lee był głównym udziałowcem i niekwestionowanym dyrektorem.

Elizabeth, Nell i Dolly miały rocznie dostawać po pięćdziesiąt tysięcy funtów, wypłacanych z zysków albo z funduszy powierniczych – w zależności od decyzji zarządu spółki.

Jim Summers dostał sto tysięcy funtów, każda z sióstr Wong po sto tysięcy, a Chang pięćdziesiąt tysięcy. Alexander wyraził również życzenie, żeby Sung Po nadal pracował jako urzędnik miejski, i zapisał mu w spadku pięćdziesiąt tysięcy funtów. Theodora Jenkins dostała dwadzieścia tysięcy i swój dawny dom na własność.

Dziesięć tysięcy akrów, czyli cała góra Kinross, należało do spółki, ale Elizabeth miała prawo użytkować ten teren do śmierci, dopiero potem ziemia wróciłaby na własność Apokalipsy. Wszystkie pieniądze zapisane w spadku były wolne od podatku spadkowego i miały zostać wypłacone z prywatnych funduszy Alexandra.