Анатоль Бутэвіч - Раскіданае гняздо крывіцкай славы

Аднак Свідрыгайла быў хітрэйшы і больш вопытны ў інтрыгах. Ён даўно хацеў заняць гаспадарскі пасад. І ўпарта імкнуўся да яго. Але выпадак надарыўся толькі пасля смерці Вітаўта. Вось тады Свідрыгайла “приде ко Криеву и стояша два дни взяша Криево мурованны и сожже, а людей много посекоше и в полон поведоша”. Так паведамляў пра асаду і захоп мураванага Крэўскага замка Супрасльскі летапіс.

У 1445 годзе разыгралася чарговая інтрыга каля вялікакняскага трона. Князь Міхалышка разам з князямі Валожынскімі меў намер забіць вялікага князя Казіміра і захапіць уладны пасад. Ля сцен Крэўскага замка адбылася крывавая сутычка. Змоўшчыкі пацярпелі паражэнне. Але дасталося і замку.

Так і жыў ён – ад асады да аблогі, ад штурму да бітвы. Час тут, як і на ўсёй тагачаснай беларускай зямлі, адлічвалі ад вайны да вайны. Улада, высокае становішча, вялікакняскі пасад вабілі многіх ахвотнікаў пакіраваць дзяржавай. Замак штурмавалі, разбуралі, а ён упарта і настойліва аднаўляўся зноў і зноў. Пасля адной з такіх падноваў у 1470 годзе ён нават уваходзіў у шасцёрку лепшых мураваных замкаў Вялікага княства Літоўскага.

У складаных сітуацыях замак даваў прыстанішча розным гнаным асобам. За магутнымі сценамі знаходзілі прытулак Ягайлаў бацька Альгерд Гедымінавіч і сам Ягайла. У красавіку 1564 года ў Вялікае княства Літоўскае ўцёк рускі князь Андрэй Курбскі, дзяржаўны дзеяч, пісьменнік, перакладчык. Тут схаваўся ён ад жорсткасці і самадурства цара Івана ІV Грознага (Жахлівага). Хоць тагачасны Статут Вялікага княства забараняў іншаземцам займаць пасады і набываць зямлю ў Княстве, ды такой знанай асобе зрабілі выключэнне. Кароль польскі Жыгімонт Аўгуст падараваў Курбскаму Крэўскае староства. Князь жыў у замку. Кароль увесь час апекаваўся высокім крэўскім жыхаром. Нават умешваўся ў яго гаспадарчыя стасункі. Так сталася, што ў 1568 годзе князь, заняты сваімі клопатамі, “забыўся” своечасова заплаціць падаткі, устаноўленыя на “сойме великом валном Городенском”, за маёнткі, што належалі яму ва Уладзімірскім павеце. А калі хацеў выправіць памылку, “поборцы” адмовіліся браць падатак без штрафных санкцый. Давялося ўмешвацца самому каралю і вялікаму князю Жыгімонту Аўгусту. 5 кастрычніка 1568 года ён выдаў грамату, каб зборшчыкі прынялі падаткі ад старасты крэўскага – князя Андрэя Курбскага без штрафнога збору.

Але не толькі гэтыя правіны меў стараста крэўскі Андрэй Курбскі. Не мірыліся часам яго падданыя з суседзямі. Тады даводзілася ўладжваць справу гаспадару дзяржавы. У сваёй грамаце ад 17 верасня 1568 года Жыгімонт Аўгуст абавязваў князя Курбскага вярнуць судамірскай кашталяншы Ганне Мацяеўскай 200 авечак, скрадзеных у яе ўладаннях.

Некаторыя гісторыкі лічаць, што менавіта ў Крэўскім замку ствараліся вядомыя лісты Курбскага да Івана Грознага. У іх князь спрачаўся з царом па важнейшых пытаннях уладкавання дзяржавы, абвінавачваў яго ў нечуваных ганеннях на ваяводаў. Гэтыя “выкрывальныя пасланні лютаму самадзержцу” разам з іншымі матэрыяламі склалі унікальны літаратурны помнік. “Сказания князя Курбского” ўпершыню былі выдадзены ў 1833 годзе, шматразова перавыдаваліся. А ў 1979 годзе выйшлі ў вядомай у СССР акадэмічнай серыі “Литературные памятники» пад назвай «Переписка Ивана Грозного с Андреем Курбским».

Як ужо згадвалася, было шмат ахвотнікаў заваяваць Крэва і сярод іншаземных захопнікаў. На самым пачатку ХVІ стагоддзя каля яго некалькі разоў стаялі аблогай перакопскія татары. Замак быў пашкоджаны. У 1519 годзе Крэва захапілі маскоўскія войскі. Вялікую і непапраўную шкоду прынеслі крэўскай зямлі руска-польская вайна 1654 – 1667 гадоў і Паўночная вайна 1700 – 1721 гадоў. Рускі цар Аляксей Міхайлавіч сам камандаваў войскам, якое рухалася на Вільню. 24 ліпеня 1655 года ягоная стаўка прыбыла ў Смаргонь. За час руска-польскай вайны напалову скарацілася колькасць смаргонскіх жыхароў, а некаторыя пасяленні зніклі наогул.

Падчас Паўночнай вайны 1655 – 1660 гадоў, якую назвалі сапраўдным шведскім “патопам” найперш на землі Каралеўства Польскага, што пасля Люблінскай уніі 1569 года знаходзілася ў адзінай дзяржаве з Вялікім княствам Літоўскім, шмат гора абрынулася на Польшчу, яна была акупавана шведамі. Вядомы польскі пісьменнік Генрык Сянкевіч у 1884 – 1886 гадах нават раман пра тое напісаў, які так і называецца – “Патоп”.

А пасля пачалася не менш жорсткая і разбуральная ўжо для зямель Вялікага княства Літоўскага другая Паўночная вайна 1700 – 1721 гадоў. У пачатку 1702 года шведскія войскі ўступілі на польскія землі. Неўзабаве (у красавіку) былі заняты Вільня і Гародня (горад вызвалены рускімі войскамі ў верасні 1705 года), праз месяц – Варшава. У першай палове 1706 года захопнікі пусцілі з дымам Мір і Карэлічы, захапілі Нясвіж, Ляхавічы, разрабавалі Клецк, Новагародак, Слонім і іншыя гарады. Не абмінула вайна і смаргонскія землі. Яны напоўніцу зведалі жорсткасць шведскага караля Карла ХІІ, для якога Смаргонь у лютым 1708 годзе стала галоўнай гасподай. Сюды да яго прыязджаў польскі кароль Станіслаў Ляшчынскі.