Іван Сяркоў - Мы – хлопцы жывучыя

– Стрыжаная! Стрыжаная! Стрыжаная! Вось так. Будзе ведаць, як нас не паважаць.

Праз паўгадзіны пра наш «геройскі» ўчынак ад Кацінай маці даведалася мая бабуля. Яна паставіла нас з Санькам перад сабою і прачытала мараль. А мараль у бабкі адна: мы выраслі пад неба, а дурні – болей не трэба. Знайшлі з чаго смяяцца, недапечаныя. Калі б былі бацькі дома, яны б нам рогі пазбівалі. Вельмі ўжо крутыя сталі ў нас гэтыя рогі. Толькі пад канец яна сказала нешта новае:

– Паглядзіце вы на іх, людзі добрыя. Кашчэі кашчэямі – і ўжо за дзеўкамі гарцуюць.

– Гы-ы, – расплыўся ва ўсмешцы Глыжка. Я крадком паказаў яму кулак.

Усе, напэўна, ведаюць казку пра салдата, які з тапара кашу варыў. Ведаем яе і мы з Глыжкам. Я не раз яе ў кніжцы чытаў і перачытваў. I кожны раз мы дзівімся з салдацкай кемнасці:

– Во мудрыла!

А бабка наконт гэтага мае свой погляд. Яна думае, што лацвей таму салдату было, калі да тапара яму прыклалі і круп, і сала, і солі. Вось няхай бы на яе месца стаў, тады б ужо і хваліўся. Тапароў у нас, дзякуй богу, хапае. Бацька-цясляр назапасіў ажно тры, ды калун – чацвёрты. Пяты тапор з «кошкай» замест абуха бабуля ад немцаў прыхавала. Калі б з усіх іх кашу варыць, можна было б месяц аб’ядацца. Дык не, ні адзін, колькі гэтых салдат у нас перабыло, не тое што кашы, а нават крупніку не згатаваў.

– Адно слова – казка, – зняважліва махае бабка рукой на кніжку. – Вось бы няхай ён на маё месца стаў.

I праўда, бабулі нялёгка. З раніцы да позняга вечара ў яе адны клопаты – чым нас накарміць. Ледзь развіднее, яна ўжо на полі збірае перазімаваўшую ў зямлі бульбу-гнілушку, перамывае яе, перацірае, сушыць на прызбе – здабывае крухмал. Потым, рашчыняючы з гнілушак праснакі, чэша ў патыліцы, дзе б ёй здабыць хоць шчопаць солі. Нашы суседзі больш не пазычаюць: самі ядуць несалёнае. I ўспамінае бабка даваеннае жыццё – вось солі было, хоць заваліся. I соль жа соль – белая, чыстая, і амаль што задарма.

Цяпер соль чорная і больш горкая, чым салёная. Да вайны ёю поле пасыпалі, каб лепей усё расло. А зараз людзі навучыліся крыху выварваць з яго горасць і прадаюць на шклянкі. Самі па хатах носяць: шклянка солі – пуд бульбы, карэц вадкага, чорнага і смярдзючага, як дзёгаць, мыла – таксама пуд. А хто іх нам, тых пудоў, напудзіў?

Ну дык па мылу яшчэ толькі тае бяды. Не дажывуць яны да таго дня, калі мая бабка іхнім мылам будзе мыць нашы з Глыжкам штаны. Ім толькі больш запэцкаеш. Для гэтага ў нас ёсць старое, трэснутае жлукта, а попелу не пазычаць. Вось без солі – не жыццё. Усё такое нясмачнае, прэснае, як трава, хоць на сабаку вылі.

Дрэнь справа і без мукі. Тут і залатых гнілушак вазьмі – хлеб пахнуць хлебам не будзе. Трэба хоць жменя мукі. Праўда, прыбядняцца нам няма чаго: каля прыпечка ў хаце стаіць амаль поўная дзежка збожжа, што бабуля ўратавала ад уласаўскіх коней. Але цэлых зярнят у цеста не насыплеш.

I зноў бабуля заводзіць сваё «вось да вайны». Да вайны ў Падлюбічах быў ветраны млын. Ах, як там мякка малолі! Не мука – пух. А нам з Санькам і ўсім нашым таварышам вятрак падабаўся па другой прычыне. Чапляючыся рукамі за яго крылы, мы любілі катацца. Героем быў той, хто падымаўся вышэй. Але тут трэба было глядзець, каб і не перахапіць залішне. Петрык Смык аднойчы спазніўся саскочыць і як грымнуўся аб зямлю – вадой адлівалі.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.