Астрыд Ліндгрэн - Лота

— Гэта цудоўна! — сказала мама.

Лота скруцiлася клубочкам у мацi на каленях i доўгi час нiчога не гаварыла.

— Мама, зараз у мяне новы свiтэр. Мiсiс Берг дала яго мне. Гэта добра? праз слёзы спытала яна.

Мама нiчога не адказала. Яна толькi лагодна глядзела на Лоту.

Апусцiўшы вочы, Лота прамармытала:

— Я парэзала свой на кавалачкi. Я хачу сказаць, што прашу прабачэння, але так цяжка зрабiць гэта.

— А што, калi я таксама папрашу прабачэння? — спытала мама.

— Тады мы можам сказаць, што мы абедзве просiм прабачэння, — адказала Лота.

Дзяўчынка абняла мацi за шыю i прыцiснулася да яе так моцна, як толькi магла.

— Я прашу прабачэння, я прашу прабачэння, я прашу прабачэння, — паўтарала яна.

Потым мама ўзяла Лоту i Бэмсi на рукi i аднесла iх у дзiцячы пакой, паклала ва ўтульны ложак з чыстымi прасцiнамi, ружовай коўдрай. Тата падняўся наверх таксама, i яны з мамай пацалавалi Лоту i пажадалi ёй добрай ночы.

— Якiя яны добрыя, — сказала Лота Бэмсi, калi яны пайшлi ўнiз.

Джонас i Марыя спалi, але Джонас прачнуўся, каб сказаць:

— Я так i ведаў, што ты пабаiшся застацца там усю ноч.

— Я вырашыла застацца там толькi на дзень, гуляць i весцi сваю гаспадарку, вось так! — сказала Лота. — А калi ты i Марыя паб'еце Бэмсi яшчэ раз, я вам пакажу!

— Бiць Бэмсi? Мы нiколi не чапалi твайго свiнячага мядзведзя. — Джонас засмяяўся i заснуў.

Лота некаторы час не спала, таму што спявала сваю песеньку:

Я прыходжу ў свой маленечкi дамок,

Ноч маўчыць,

I вельмi-вельмi цёмна,

Запалю агеньчык жоўты мой,

Завуркоча кот: "Iдзi дамоў!"

— Гэта песенька больш не пра мяне. Яна пра iншую Лоту, — сказала Лота Бэмсi, моцна абняла яго i заснула.