Владимир Машков - Паміж А і Б

— Трэба табе нешта прыдумаць, Мішка, — сказаў я заклапочана.

— А што такое? — спалохаўся Мішка.

— Стары ведае, што ты ў нашым класе вучышся. Я, кажа, з ім распраўлюся, з гэтым зладзюгам.

— А што мне рабіць?

— Сысці з апошняга ўрока, іншага выйсця няма.

— Добра, — сказаў Мішка. — Сыду.

І ён уцёк з апошняга ўрока, за што яму потым добра ўляцела.

Я не люблю, калі мяне хочуць абдурыць. Я сам каго заўгодна абдурыць магу. Вось так.

Афанасій Міхайлавіч прыйшоў да нас у госці, як і абяцаў, і распавёў столькі цікавага, што таварышы былі ў захапленні. А потым мы сталі хадзіць да яго па чарзе, дапамагалі па гаспадарцы. Мяне ён сустракаў як старога сябра: “Дзякуй табе, Валерый, з такімі добрымі хлопцамі і дзяўчаткамі пазнаёміў”.

Пасля таго як мой цяперашні клас узяў шэфства над чапаеўцам, мы адразу ж абышлі мой былы клас і ўпэўнена цалялі на першае месца ў школе.

Мае былыя аднакласнікі абураліся. Лёнька Аляксандраў гразіўся пабіць пакалаціць мяне. А найдабрэйшая Светка Нікіціна сказала, што такой подласці яна ад мяне не чакала.

Вось лухта атрымоўваецца, дзівіўся я. Самі са скуры вылузваліся, каб мяне паправіць і перарабіць, а тут, калі я перакаваўся, на мяне ж і накінуліся.

Толькі Галку Наважылаву гэта зусім не цікавіла. Кожную пераменку яна бегла ў раздзявальню і рылася ў кішэнях свайго паліто, шукала новы ліст і не знаходзіла. Таму што я не ведаў, пра што ёй пісаць.

Па-ранейшаму, хоць я і быў ужо ў іншым класе, да мяне прыходзіла Іра. Яна адчыняла дзверы і зазвычай пыталася6

— Як твая глаукома?

— Трохі коле, — вохаў я.

— Можа, выклікаць “хуткую”? — На Ірыных вуснах з’яўлялася ўсмешка.

— Ды не, не варта, — падумаўшы, гаварыў я.

І мы рагаталі, разгортвалі падручнікі і пачыналі займацца.

Іра вельмі многа ведала. Іншым разам мне здавалася, што яна ведае столькі, колькі нашы настаўнікі.

Іра расказвала мне пра вялікіх навукоўцаў, пра тое, як яны здзяйснялі свае адкрыцці і як, не страшачыся смерці, працавалі і працавалі. А некаторыя ведалі, што хутка памруць, ведалі, што смяротна хворыя, і ўсё роўна сядзелі ўдзень і ўначы ў лабараторыях.

Маім любімым навукоўцам стаў Альберт Эйнштэйн. Можа, таму, што ён быў яшчэ і вясёлым чалавекам. Якія ён зрабіў адкрыцці, Іра растлумачыць не здолела, але сказала: “Эйнштэйн — найвялікшы фізік XX стагоддзя”.

Але самым дзіўным было тое, што я выправіў свае двойкі. Адна за адной я расправіўся з імі. І было гэта не вельмі цяжка. Канешне, Іра на мяне моцна насядала. Але ўсё-такі гэта я выправіў двойкі, а не яна.

Аднак сёння ў мяне быў выгляд чалавека, што згубіў латарэйны білет, які выйграў “Волгу”. Папросту кажучы, я быў не ў сваёй талерцы.

— Ты вельмі няўважлівы, — сказала Іра. — Так нельга вучыць урокі.

— Паслухай, — перабіў я Іру, — калі дзяўчынка закахалася ў хлопчыка, а ён не, то што рабіць?

Ірын твар густа пачырванеў. Пад маім позіркам яна апусціла галаву.

— Не ведаю, — ціха сказала яна.

— У цябе няма вопыту? — спытаў я.

— У мяне няма вопыту, — гэтак жа ціха адказала Іра.

Я пачаў расходжваць па пакоі. Мне заўсёды лягчэй думалася, калі я рухаўся, размахваў рукамі, нават размаўляў сам з сабой.

— Я пайду. — Іра ўстала і склала кніжкі. — Усё роўна сёння не пазаймаемся.

— Да пабачэння, — сказаў я, і Іра пайшла.

Што ж прыдумаць? Я паваліўся на тахту. Калі Іра, якая ведае ўсё на свеце, гэтага не ведае, то што рабіць?

Больш я не мог марочыць галаву Галцы. Мне часам рабілася яе шкада. Спярша я хацеў ёй адпомсціць, а тут заварылася такая каша, — як яе аднаму рассёрбаць?

Нарэшце я наважыўся. Я ўзяў асадку і напісаў новы ліст. Ён быў самым кароткім і самым жвавым.

Я рашыў табе ўсё расказаць. Прыходзь у наш клас у 8 гадзін вечара.

Хлопчык з 6 “Б”

А палове восьмай я прашмыгнуў паўз цётку Шуру, якая брынкала ключамі, у 6 “Б”.

У класе была незвычайная цішыня. Ніхто не бегаў па партах, не ляпаў вечкамі. Парты адпачывалі ад нас, вучняў. У іх была мёртвая гадзіна.

Дзверы зарыпалі, і ўвайшла Галка. Святла я не запальваў, і таму мяне яна не бачыла.

— Тут ёсць хто-небудзь? — спытала Галка, і ў яе затрымцеў голас.

— Гэта я, — сказаў я і падышоў да выключальніка. Святло заліло клас, парты прачнуліся, і Галка ўскрыкнула:

— Карабухін, што ты тут робіш?

— Гэта я пісаў табе лісты, — выпаліў я.

Галка зажмурыла вочы, яна не хацела верыць.

— Гэта я, я засоўваў іх у кішэнь твайго паліто. Я чакаў цябе тады, у парку.