Владимир Машков - Паміж А і Б

— Навошта ты гэта рабіў? — нарэшце спытала Галка.

— Я думаў, што ўсе таварышы і ты да мяне дрэнна ставіцеся. Мне проста сумна было без усіх вас. І мне хацелася, каб вы зразумелі, які я быў.

Ох, і люблю я прамаўляць маналогі, быццам яне Валерка Карабухін, а артыст Смактуноўскі ў ролі Гамлета.

У гэта момант дзверы адчыніла цётка Шура.

— Што вы тут, паўночнікі, святло паліце? вы ведаеце, колькі на новыя грошы кілават каштуе? Цэлых чатыры капейкі.

Цётка Шура жартам замахнулася на нас шчоткай. Спрытна ўхіліўшыся, мы пабеглі па калідоры.

Калі мы выскачылі са школы, Галка ўжо рагатала. Яна трасянула косамі і спытала:

— Гэта была прыгода? Я вельмі люблю прыгоды.

— Гэта драбяза, — хмыкнуў я. — Са мной бывалі сапраўдныя прыгоды. Хочаш, раскажу?

— А я адразу здагадалася, што гэта ты мне напісаў. Памятаеш, калі ты прыйшоў у парк? Ой, і навальніца была… Каб не твой плашч…

Я разявіў рот ад здзіўлення. Я думаў, што абвёў Галку вакол пальца, а яна, аказваецца, усё ведала! Ды не, гэта яна зараз прытвараецца, што ўсё ведала. Чаго б яна тады здзіўлялася, застаўшы мяне ў класе?..

А Галка ўсё гаварыла, і голас у яе быў не такі, як на сходах і на ўсялякіх разборах, а нармальны, чалавечы, і нават прыемны.

— Памятаеш, ты мне абяцаў лямпачку з ліхтара дастаць? — раптам сказала Галка.

— Лямпачку? — перапытаў я. — Калі ласка. Бяжым?

— Бяжым.

Мы памчаліся на скрут галавы. Задыхаўшыся, мы беглі да паркавай брамы. На шчасце, нікога ў гэты час паблізу не аказалася.

Я пачаў караскацца на слуп. Галка стаяла ўнізе і ціхенька павісквала ад страху.

На вяршыні слупа я зняў плафон, адкруціў лямпачку, зноў паставіў плафон на месца і хутка, на адных нагах, саслізнуў долу.

Галка прашаптала:

— Я баюся. Бяжым.

І мы зноў памчаліся па вуліцы.

Але нават тады, калі я бягу, думкі не пакідаюць у спакоі маю галаву. Вы хочаце ведаць, пра што я думаў?

Я думаў пра тое, што лямпачкі я, здаралася, выкручваў і раней. Але ніколі я не мог уявіць, што буду займацца такой справай удваіх з Галкай. З Галкай Наважылавай — самай узорнай, самай актыўнай дзяўчынкай ва ўсёй нашай школе.

Першынство дружыны па футболе разыгрывалася паміж пятымі, шостымі і сёмымі класамі. Гулялі па алімпійскай сістэме, з выбываннем. Наша каманда атрымлівала перамогу за перамогай.

Я гуляў няблага. Я і сам здзіўляўся, адкуль у мяне з’явілася такая хуткасць, як я навучыўся біць аднолькава моцна і правай і левай нагой.

Выдатна ішла каманда і майго былога класа.

У фінале мы павінны былі сустрэцца ў вырашальным матчы. Ён быў прызначаны на заўтра.

А сёння на пераменцы прыбег Мішка Зайцаў — рот да вушэй — і хіхікае.

— Хлопцы, у 6 “А” паніка. Колька Ігнатаў адмаўляецца стаяць у варотах. Кажа, я баюся Карабухіна.

— Мяне? — ажывіўся я.

— Так, а калі Колька не будзе стаяць у варотах, перамога нам забяспечана.

Усе хорам загарланілі: “Ура!” Адзін я не радаваўся. Колька заўсёды быў баязлівы. Каб яму больш храбрасці, ён мог бы стаць добрым варатаром. Цікава, хто заменіць Кольку?

На наступнай пераменцы той жа Мішка ледзь не лопаўся з рогату.

— Вой, хлопцы, трымайце мяне! Ведаеце, хто ў іх будзе стаяць у варотах? Сёмка Паперна.

Усе зарагаталі, нават я ўсміхнуўся. У нашай камандзе Сёмка быў вечным запасным. Зрэдку гуляў у абароне, гуляў, праўда, настырна, але нечага яму не хапала. А ў варотах я Сёмку ні разу не бачыў.

— А ведаеце, чаму яны яго паставілі? — душыўся ад смеху Мішка. — Таму што ён твой сябар. — Мішка, ухмыляючыся, паглядзеў на мяне. — І добра ведае ўсе твае звычкі.

І Мішка зноў заліўся рогатам.

Увечары мне не хацелася ісці на двор. Я ведаў, што абавязкова сустрэну там Сёмку. А што я скажу яму?

Але ўсё-такі я спусціўся ў двор. І, канешне, адразу натрапіў на Сёмку.

— Прывітанне, — сказаў Сёмка.

— Прывітанне.

Мы парукаліся.

— Як маешся? — спытаў Сёмка.

— Нічога, — сказаў я.

Потым мы замаўчалі. Я падкалупнуў нагой каменьчык. Каменьчык пляснуўся метраў за дванаццаць, амаль у самай сцяны суседняга дома. Сёмка уважліва прасачыў за яго палётам.

— Слухай, — я пачухаў нос, — навошта ты згадзіўся стаць у вароты. Ты ж… не здолееш.

— Здолею, — цвёрда сказаў Сёмка. — Я стаяў у варотах улетку, калі быў у піянерскім лагеры.

- І колькі прапусціў?

— Пяць, — усміхнуўся Сёмка, — але мы выйгралі. Было 7:5 на нашу карысць.

Я падумаў: няблага, што хоць раз ён стаяў у варотах.

— Слухай, — сказаў Сёмка, — заўтра будзем гуляць сумленна.