Arkadij Gajdar - Timur kaj lia taĉmento

— Kolja — li diris, ne salutante kaj nenion demandante — Vi restos ĉi tie kaj gardos la dormantan knabinon. Vi respondecos pri ŝi antaŭ nia tuta taĉmento. Ĵenja, sidiĝu. Antaŭen! Al Moskvo!

Ĵenja ekkriis, de la tuta forto brakumis Timuron kaj kisis lin.

— Sidiĝu, Ĵenja, sidiĝu! — klopodante esti severa, kriis Timur. — Tenu vin forte! Nu, antaŭen! Antaŭen!

La motoro ekbruis, la signalo eksonis kaj baldaŭ la ruĝa lumeto malaperis de la rigardo de la konfuziĝanta Kolja. Li staris, levis la bastonon kaj, tenante ĝin kiel fusilon, ĉirkaŭiris la lumigitan vilaon.

— Jes — majeste pasante, li balbutis. — Estas malfacila la soldata servo! Mankas trankvilo tage, forestas ankaŭ nokte.

La horo proksimiĝis al la tria. La kolonelo Aleksandrov sidis ĉe tablo, sur kiu staris malvarmiĝinta tekruĉo kaj kuŝis tranĉaĵoj da kolbaso, fromaĝo kaj bulko.

— Post duonhoro mi forveturos — li diris al Olga. — Domaĝe estas, ke mi ne havis eblecon vidi Ĵenjan. Olja, ĉu vi ploras?

— Mi ne scias, kial ŝi ne venis. Mi tiel kompatas ŝin, ŝi tiel vin atendis! Nun ŝi freneziĝos! Ŝi ja estas sen tio iom freneza.

— Olja — ekstarinte diris la patro — mi ne scias, mi ne kredas, ke Ĵenja trafis fikompanion, ke oni ŝin difektis, ke oni komandu ŝin! Ne! Ne estas tia ŝia karaktero.

— Nu, jen! — ĉagreniĝis Olga. — Vi nur diru al ŝi pri tio. Ŝi konstante ripetadas, ke ŝia karaktero estas la sama, kiel la via. Sed ĉu vere la sama? Ŝi grimpis la tegmenton, tralasis tra tubo ŝnuron. Mi volis preni la gladilon, sed ĝi eksaltis. Paĉjo, kiam vi forveturis, ŝi havis kvar robojn. Du jam estas ĉifoniĝintaj. El la tria ŝi jam elkreskis, unu mi ne permesas al ŝi surmeti. Tri novajn robojn mi al ŝi kudris. Sed ĉio sur ŝi kvazaŭ forbrulas. Konstante ŝi ie kaptas bluaĵojn, grataĵojn. Kaj ŝi alvenadas certe kun korforme faritaj lipetoj, malfermante ŝiajn bluajn okuletojn. Nu, certe ĉiuj opinias, ŝi estas vera floreto, ne knabino. Tamen proksimiĝu! Aha! La floro! Tuŝu ŝin kaj tuj vi brulumos vin. Paĉjo, ne elpensu, ke ŝi havas vian karakteron. Se oni diros tion al ŝi, ŝi saltos tri tagojn sur la kamentubo.

— Bone — brakumante Olgan, konsentis la patro. — Mi al ŝi diros, mi al ŝi skribos. Viaflanke, Olga, ne premu ŝin tro. Diru al ŝi, ke mi amas ŝin kaj memoras. Mi baldaŭ revenos kaj ŝi ne ploru pro mi, ĉar ŝi estas filino de komandanto.

— Tamen ŝi ploros — alpremiĝante al la patro, diris Olga. - Mi ankaŭ estas filino de komandanto. Kaj ankaŭ mi ploros.

La patro rigardis la horloĝon, alproksimiĝis al la spegulo, surmetis la rimenon, kaj ordigis la uniforman ĉemizon. Subite ĉe la ekstera pordo oni frapis. Disiĝis la kurteno. Kaj iel angule forminte la ŝultrojn, kvazaŭ preparinte sin al salto, aperis Ĵenja.

Sed anstataŭ ekkrii, alkuri kaj alsalti ŝi senbrue rapide alvenis kaj kaŝis sian vizaĝon sur la brusto de la patro. ŝia frunto estis ŝprucita per koto, la ĉifita robo estis makulita. Olga time demandis:

— Ĵenja, vi de kie aperis? Kiel vi venis tien ĉi?

Ne turnante la kapon, Ĵenja svingis per la mano, kaj tio signifis: " Atendu! Lasu min! Ne demandu!"

La patro levis Ĵenjan sur la brakojn, sidiĝis sur la kanapon, sidigis ŝin sur siajn genuojn. Li rigardis al ŝia vizaĝo kaj viŝis ŝian malpurigitan frunton.

— Jes, bone! Vi estas brava homo, Ĵenja!

— Sed vi estas tute kovrita, la vizaĝo estas nigra! Kiel vi trafis tien ĉi? — redemandis Olga.

Ĵenja montris la pordokurtenon, kaj Olga ekvidis Timuron.

Li estis demetanta la ledajn ŝoforajn gantojn. Lia tempio estis ŝmirita per flava oleo. Li havis malsekan, lacan vizaĝon de laborinta homo, honeste plenuminta sian devon. Salutinte ĉiujn, li klinis la kapon.

— Paĉjo! — desaltante de la patraj genuoj, kaj alkurante al Timur, diris Ĵenja. — Al neniu kredu! Oni nenion scias. Tiu Timur estas mia tre bona kamarado.

La patro ekstaris kaj senhezite premis al Timur la manon. Rapida kaj triumfa rideto glitis tra la vizaĝo de Ĵenja — unu momenton ekzamene ŝi rigardis al Olga. Tiu konfuziĝinte, ankoraŭ ne komprenante venis al Timur.

— Nu… tiuokaze saluton…

B a l daŭ la horloĝo batis la trian horon.

— Paĉjo — ektimis Ĵenja — ĉu vi jam starjĝas? Nia horloĝo rapidas.

— Ne, Ĵenja, ĝi estas preciza.

— Paĉjo, ankaŭ via horloĝo rapidas. — Ŝi alkuris al la telefono, diskumis la " precizan tempon" kaj el la parolilo sonis senemocia metala voĉo:

— La tria kaj kvar minutoj.

Ĵenja rigardis la muron kaj kun ĝemspiro diris:

— La nia rapidas, sed nur je unu minuto. Paĉjo, prenu nin al la stacidomo, ni akompanos vin ĝis la trajno.

— Ne, Ĵenja, estas malpermesite. Mi ne havos tie tempon.

— Kial? Ĉu vi havas jam bileton?

— Jes.

— Ĉu en litvagono?

— En litvagono.

— Ho, kiel ankaŭ mi volus kun vi veturi foren-foren, en litvagono!

Jen estas ne stacidomo, sed iu stacio, simila al apudmoskva nepasaĝera stacio, ŝajne tio estis Sortirovoĉnaja. Reloj, komutiloj, trajnoj, vagonoj. Homoj ne videblas. Sur la reloj staras kiras-trajno. Malfermiĝis fera fenestro, aperis kaj malaperis lumigita per flamo la vizaĝo de la lokomotivestro. Sur la kajo en leda palto staras la patro de Ĵenja — kolonelo Aleksandrov. Alvenis leu t enanto, salutis kaj demandis:

— Kamarado kolonelo, ĉu vi permesas ekveturi?

— Jes! — la kolonelo rigardas horloĝon: la tria kaj kvindek minutoj. — Estas ordonite ekveturi je kvindek post la tria.

Kolonelo Aleksandrov proksimiĝas al vagono kaj rigardas. Mateniĝas, sed la ĉielo estas nube kovrita. Li prenis la malsekajn tenilojn. Antaŭ li malfermiĝas la peza pordo. Metinte la piedon sur la ŝtupon, ridetante li demandas sin mem:

— Ĉu en litvagono?

— Jes, en litvagono…

La peza ŝtala pordo kun bruego fermiĝas post li. Regule, sen puŝoj, sen klakoj la tuta kirasita amasego ekmovas sin, glate altigante rapidecon. Preterpasas la lokomotivo. Fluas la kanon-turetoj. Moskvo malaperas. Nebulo. La steloj estinglĝas. Mateniĝas.

Matene trovinte nek Timuron, nek la motociklon, Georgij revenis tiam el la laboro, tuj decidis resendi Timuron hejmen al la patrino. Li sidiĝis por skribi leteron, sed tra la f e nestro li ekvidis irantan laŭ la pado ruĝarmeanon.

La ruĝarmeano elprenis koverton kaj demandis:

— Ĉu vi estas kamarado Garajev?

— Jes.

— Ĉu Georgij Aleksandroviĉ?

— Jes.

— Bonvolu ricevi la koverton kaj kvitanci.

La ruĝarmeano foriris. Georgij rigardis la kowrton kaj fajfis kompreneme. Jes! Jen ĝi estas ĝuste tio, kion li atendis jam delonge. Li malfermis la koverton, tralegis kaj ĉifis bule la komencitan leteron. Nun necesas ne forsendi Timuron, sed voki la patrinon ĉi tien, en la somerdomon.

En la ĉambron eniris Timur, kaj koleriĝlnte Geo r gij frapis la tablon per la pugno. Sed tuj post Timur eniris Olga kaj Ĵenja.

— Pli mallaŭte! — diris Olga. — Nek krii, nek pugnofrapi necesas. Timur ne kulpas. Kulpas vi kaj mi ankaŭ.

— Jes — subtenis ŝin Ĵenja — ne kriu al li. Olja, vi ne tuŝi la tablon. Jen tiu ĉi ilia revolvero laŭte pafas.

Georgij rigardas al Ĵenja, poste la revolveron, la derompitan tenilon de la cindrujo. Li komencas ion kompreni, li divenas kaj demandas:

— Tio signifas, tiam nokte ĉi tie estis vi, Ĵenja?

— Jes, tio estis mi. Olja, rakontu al li ĉion klarige, kaj ni prenos kerosenon, ĉifonon kaj iros por purigi la motociklon.

Sekvatage, kiam Olga sidis en la teraso, tra la pordo eniris oficiro. Li paŝis firme, certe, kvazaŭ li irus en sian hejmon, kaj mirigite Olga leviĝis renkonten al li. Antaŭ ŝi en uniformo de kapitano de tankaj milittrupoj staris Georgij.