Arkadij Gajdar - Timur kaj lia taĉmento

Tuj post ilia forkuro, sur la peroneton suriris poŝtisto. Li longe frapis kaj, ĉar neniu reefiis, li revenis kaj demandis la najbarinon, ĉu forveturis al la urbo la mastroj.

— Ne — respondis la najbaro. — la knabinon mi ĵus vidis ĉi tie. Mi akceptu la telegramon.

La najbaro kvitancis, enpoŝigis la telegramon, sidiĝis sur la benkon kaj ekfumis pipon. Li estis atendanta Ĵenjan longe.

Pasis unu kaj duono da horoj. Denove al la najbaro venis la poŝtisto.

— Jen — diris li. — Ĉu estas iu incendio, hasto? Akceptu, arniko, alian telegramon.

La najbaro kvitancis la ricevon. Estis jam mallume. Li paŝis tra la barilpordo, supreniris la ŝtuparon de la peroneto kaj enrigardis tra la fenestro. La malgranda knabino dormis. Apud ŝia kapo sur la kuseno kuŝis rufa katido. Tio signifis, ke la mastroj estas ie apud la domo.

La najbaro malfermis la ventolgiĉeton kaj ĵetis tra ĝi ambaŭ telegramojn. Ili orde kuŝiĝis sur la fenestrobreton, kaj reveninte Ĵenja devus rimarki ilin tuj.

Sed Ĵenja ilin ne rimarkis. Veninte hejmen ĉe lunlumo, ŝi ĝustigis la kusenon sub la kapo de la knabino, pelis la katidon, senvestiĝis kaj enlitiĝis.

Ŝi ionge kuŝis meditante pri tio: jen kia povas esti la vivo! S hi ne kulpas, kaj Olga same ankaŭ ne. Sed unuan fojon ŝi kaj Ol ga vere malpaciĝls.

Estis domaĝe. Ŝi ne povis dormi kaj ekdeziris bulkon kun konfitaĵo. Ŝi salte ellitiĝis, venis al la ŝranko, ŝaltis la lumon kaj tuj ekvidis la telegramojn sur la fenestrobreto.

Ŝi ektimis. Per tremantaj manoj ŝi deŝiris la glustrion kaj tralegis:

Mi estos hodiaŭ preterpase de la dudek kvara ĝis la tria de mateno en Moskvo. Atendu min en la urba loĝejo. Paĉjo.

Venu senprokraste, nokte la paĉjo estos en la urbo. Olga.

Kun teruro ŝi rigardis la horloĝon. Estis kvarono antaŭ la dudek kvara. Surmetinte la robon kaj kaptinte la dormantan infanon, Ĵenja kvazaŭ freneza ĵetis sin al la peroneto. Ŝi haltis pensante. Remetis la etulinon sur la liton. Eliris al la strato kaj ekkuris al la domo de la olda laktoliverantino. Ŝi frapegis sur la pordo per la pugno kaj piedo, ĝis aperis en la fenestro la kapo de la najbarino.

— Kial vi frapas? — per dorma voĉo demandis la lasta. — Kial vi petolas?

— Mi ne petolas — petege ekparolis Ĵenja — mi bezonas la laktoliverantinon, onjon Maŝa. Mi volas al ŝi lasi la infanon.

K — ion vi stultulas? — batfermante la fenestron, respondis la najbarino. — Ŝi dematene forveturis al la vilaĝo gasti ĉe la frato.

De la stacidoma flanko venis signalo de proksimiĝanta trajno. Ĵenja elkuris eksteren kaj kunpuŝigis kun la grizhara ĝentlemano, la doktoro.

— Pardonu! — balbutis ŝi. — Ĉu vi ne scias, kiu trajno signalas?

La ĝentlemano elpoŝigis horloĝon.

— Estas nun la dudek tria kaj kvindek kvin — respondis li. — Tio estas por hodiaŭ la lasta al Moskvo.

— Kial la lasta? — glutante la larmojn, flustris Ĵenja. - Kaj kiam estos la sekva?

— La sekva veturos matene, je la tria kvardek. Knabino, kio okazis al vi? — kaptante je ia ŝultro ŝanceliĝintan Ĵenjan, kompateme demandis la oldulo. — Ĉu vi ploras? Eble mi povas helpi al vi.

— Ho, ne! — retenante plorsingultojn kaj forkurante, respondis Ĵenja. — Nun al mi jam povas helpi neniu en la mondo!

Hejme ŝi enŝovis la kapon en la kusenon, sed tuj eksaltis kaj kolerege rigardis la dormantan knabinon. Sed tuj ŝi ekregis sin, ĝustigis la l itkovrilon, forpuŝis la rufan katidon.

Ŝi ŝaltis la lumon en la teraso, en la kuirejo, en la ĉambro, sidiĝis sur la kanapon kaj skuis la kapon. Tiel ŝi sidis longe kaj ŝajne pri nenio pensis. Neintence ŝi tuŝis la kuŝantan tie akordionon. Mekanike ŝi levis ĝin kaj komencis premeti la. klavojn. Eksonis melodio majesta kaj malgaja. Ĵenja krude ĉesis la muzikadon kaj alvenis al la fenestro. Ŝiaj ŝultroj tremetis.

Ne! Resti sola kaj toleri tian turmenton plu ŝi ne havis fortojn. Ŝi bruligis la kandelon kaj tra la ĝardeno stumblante iris al la kabano.

Jen jam estas la subtegmento. La ŝnuro, mapo, sakoj, flagoj. Ŝi ekbruligis lanternon, venis al la rado, ligis ĝin al hoko kaj abrupte turnis la radon.

Timur estis dormanta, kiam Rita tuŝis lin je la ŝultro per la piedo. La puŝon li ne sentis. Kaptinte per la dentoj la litkovrilon, Rita fortiris ĝin sur la plankon.

Timur eksaltis.

— Kion vi? — demandis li nekomprene. — Ĉu io okazis?

La hundo rigardis liajn okulojn, movis per la vosto, skuis la muzelon. Tiam Timur ekaŭdis sonon de la bronza sonorilo.

Ne komprenante, al kiu li povas esti bezonata dum la profunda nokto, li eliris en la terason, prenis la telefonilon.

— Jes, mi, Timur, estas ĉe la aparato. Kiu estas? Ĉu tiu estas vi… Vi, Ĵenja?

Komence Timur estis aŭskultanta trankvile. Sed jen liaj lipoj ekmoviĝis, sur la vizaĝo aperis ruĝetaj makuloj. Li ekspiris ofte kaj senorde.

— Ĉu nur por tri horoj? — agitiĝante demandis li. - Ĵenja, ĉu vi ploras? Mi aŭdas… Vi ploras. Ne faru! Ne necesas! Mi venos baldaŭ…

Li pendigis la parolilon kaj prenis de la breto horaron de la trajnoj.

— Jes, estas ĝi, la lasta, je la dudek tria kvindek kvin. La sekva veturos nur je la tria kvardek. - Li staras kaj mordas la lipojn. — Estas malfrue! Ĉu nenio estas farebla? Ne! Estas malfrue!

Sed la ruĝa stelo tage kaj nokte brilas super la pordego de la domo de Ĵenja. Li briligis ĝin mem, propramane, kaj ĝiaj radioj estas rektaj, akraj, kaj lume tremas antaŭ liaj okuloj.

La filino de la komandanto estas en malfeliĉo. La filino de komandanto hazarde falis en kaptilon.

Li rapide vestiĝis, elkuris en la straton kaj post kelkaj minutoj li jam estis staranta antaŭ la peroneto de la vilao de la grizhara ĝentlemano. En la kabineto de la doktoro estis lumo. Timur frapis. La pordo estis malfermita.

— Vi al kiu? — seke kaj mirigite demandis lin la ĝentlemano.

— Al vi — respondis Timur.

— Ĉu al mi? — la ĝentlemano meditis, poste per vasta gesto malfermis la pordon kaj diris. — Tiam mi petas eniri!

Ili parolis nelonge.

— Jen estas ĉio, kion ni faradas — okulbrile finis sian rakonton Timur. — Jen estas ĉio, kion ni faras, kiel ni ludas kaj por kio mi bezonas nun vian Koljan.

Silente la oldulo ekstaris. Per abrupta movo li prenis Timuron je la mentono, levis la kapon, rigardis al li en la okulojn kaj eliris.

Li trapasis en la ĉambron, kie dormis Kolja kaj tiretis lian ŝultron.

— Ekstaru — diris li — oni vokas vin.

— Sed mi nenion scias — timigite streĉante la okulojn, ekparolis Kolja. — Mi, avo, vere nenion scias.

— Ekstaru — seke ripetis al li la ĝentlemano. — Por vi venis via kamarado.

En la subtegmento sur amaso da pajlo ĉirkaŭbrakinte la genuojn, sidis Jenja. Ŝi atendis Timuron. Sed anstataŭ li en la fenestrotruon traŝoviĝis taŭzita kapo de Kolja Kolokolĉikov.

— Ĉu tio estas vi? — ekmiris Ĵenja. — Kion vi deziras?

— Mi ne scias — mallaŭte kaj timigite respondis Kolja. — Mi dormis. Li venis. Mi stariĝis. Li sendis. Li ordonis ke ni ambaŭ descendu al la barilpordo.

— Por kio?

— Mi ne scias. En mia kapo estas iu bruo, zumado. Mi mem, Ĵenja, nenion komprenas.

Demandi permeson estis de neniu. La onklo estis tranoktanta en Moskvo. Timur ekbruligis lanternon, prenis hakilon, vokis la hundon Rita kaj eliris en la ĝardenon. Li haltis ĉe la ŝlosita pordo de la remizo. Jes! Li sciis — tiel agi estas maleble, sed alia eliro mankis. Per forta bato li forigis la seruron kaj elkondukis la motociklon el la remizo.

— Rita! — amare diris li, genufleksante kaj kisante la hundon sur la muzelo. — Vi ne ĉagrenu! Mi ne povis agi alie.

Ĵenja kaj Kolja staris ĉe la pordo. Fore aperis rapide proksimiĝinta lumo. La lumo flugis rekte al ili, aŭdiĝis bruo de la motoro. Blindigitaj, ili fermis la okulojn, retroiris al la barilo, jen la lumo estingigis, la motoro ĉesis labori kaj antaŭ ili aperis Timur.