Arkadij Gajdar - Timur kaj lia taĉmento

— Lasu!

— Liberigu!

— Ne tuŝu!

— Ĉiuj silentu! — eksonis en mallumo la voĉo de Timur. — La kaptitojn ne batu! Kie estas Gejka?

— Ĉi tie estas Gejka!

— Konduku ilin al la loko!

— Kaj se iu ne iras?

— Kaptu lin je la manoj, piedoj kaj portu lin kun honoro, kiel ikonon de dipatrino.

— Lasu min, diabloj! — eksonis ies plora voĉo.

— Kiu krias? — kolere demandis Timur. — En huliganado vi estas mastroj, sed timas respondeci! Gejka, komandu, movu vin!

La kaptitoj estis kondukataj al la malplena budo en la fino de la bazarplaco. Ili estis unu post la alia enpuŝitaj internen.

— Mikaelon Kvakin venigu al mi — petis Timur.

Kvakin estis alkondukita.

— Ĉu ĉio pretas? — demandis Timur.

Ĉio estas preta.

— Iru — diris tiam Timur al Kvakin. - Vi estas ridinda. Neniu timas kaj bezonas vin.

Atendante, ke li estos batata, nenion komprenante, Kvakin mallevis la kapon.

— Iru — ripetis Timur. — Prenu la ŝlosilon, jen ĉi tiun ŝlosilon kaj maifermu la preĝejeton, kie sidas via amiko, Figura.

Kvakin ne foriris.

— Liberigu la knabojn — malafable petis li. — Au enŝlosu min kune kun ili.

— Ne — rifuzis Timur — nun ĉio estas finita. Nek ili kun vi, nek vi kun ili ion kune faros estonte.

Akompanate de fajfado, bruo kaj kriado, kaŝinte la kapon interŝuitre, Kvakin malrapide iris for. Foririnte dek paŝojn, li haltis kaj rektiĝis.

— Mi trabatos vin! — malice li ekkriis al Timur, turnante sin, — Mi trabatos vin solan. Sola kontraŭ la sola, ĝis la morto! — kaj forsaltinte, li malaperis en la mallumo,

— Domo numero dudek du: ruli trabojn en la strato Bolŝaja Vasilkovskaja.

Apude, ĉe la stacidomo signalis lokomotivo. Venis trajno. De ĝi eliris pasaĝeroj. Timur ekurĝis.

— Simakov kaj via kvino, kion vi devas fari?

— Domo numero tridek ok en la strato Malaja Petrovskaja. — Li ekridis kaj plusis: — Nia afero estas ordinara — sitelo, barelo kaj akvo… Hop! Hop! Hop! Ĝis!

— Bone! Laboru! Nu, kaj nun, ĉi tien venas homoj! La ceteraj iru hejmen… Tuj!

Frapado kaj tondro eksonis sur la placo. La homoj, venantaj de la stacidomo, surprizite haltis. La frapado kaj hurlado ripetiĝis. Eklumis fenestroj de la najbaraj somerdomoj. Iu ŝaltis lumon super la butikoj, kaj la kunamasiĝintaj homoj ekvidis super la budo la tabulon kun la jenaj vortoj:

Preterpasantoj, ne kompatu!

Ĉi tie troviĝas homoj, kiuj dum noktoj malbrave priŝteladis la ĝardenojn de pacemaj loĝantoj.

La ŝlosilo de la seruro pendas post tiu ĉi tabulo, kaj tiu, kiu ellasos tiujn ĉi arestitojn, kontrolu, ĉu ne estas inter ili ties parencoj aŭ konatoj.

Estas malfrua nokto. Ne videblas la nigre-ruĝa stelo sur la pordego. Sed ĝi ekzistas.

Tio estas la ĝareteno de la domo, kie loĝas la eta knabino. De la branĉriĉa arbo malsupreniĝis ŝnuroj. De la malglata trunko glite descendis knabo. Li alfiksas tabuleton kaj kontrolas, ĉu fortikas tiu nova balancilo. La dika branĉo knaretas, la foliaro susuras kaj tremetas. Ekfiugis kaj krietis vekita birdo. Estas jam malfrue. Delonge dormas Olga, dormas Ĵenja. Dormas ankaŭ liaj kamaradoj: la gaja Simakov, la silentema Ladigin, la ridinda Kolja. Turniĝas kaj balbutas dorme la kuraĝa Gejka.

La horloĝo sur la turo batas kvaronhorojn: "Estis tago — estis afero. Din-don… Din-don!"

Jam estas malfrue.

La knabo ekstaras, serĉas permane en herbo kaj levas grandan bukedon da kampofloroj.

La florojn kolektis Ĵenja.

Gardeme, por ne veki la dormantojn, li supreniras la peroneton kaj zorge metas la bukedon sur la supran ŝtupon. Li estas Timur.

Estis mateno de semajnfino. Honore de la datreveno de la ruĝarmea venko ĉe la lago Hasan, la komsomolanoj aranĝis grandan koncerton kaj maskobalon.

La knabinoj forkuris en la boskon frumatene. Olga haste finis gladi la bluzon. Rerigardante la robojn, ŝi skuis tiun de Ĵenja. El ĝia poŝeto falis papero. Olga levis ĝin kaj legis.

"Knabino, hejme ne timu. Ĉio ordas kaj neniu de mi ion ekscios. Timur."

Kion ne ekscios oni? Kial ne timu? Kiujn sekretojn havas tiu kaŝema kaj ruza knabino? Ne! Necesas meti finon al tio. La paĉjo forveturante ordonis… Mi devas agi decideme kaj rapide.

Sur la fenestro frapis Georgij.

— Olja — diris li — helpu! Al mi venis delegitaro. Mi estas petata kanti ion de la podio. Hodiaŭ estas tia tago — ne eblas rifuzi. Akompanu min per la akordiono.

— Jes… Sed tion povas fari al vi pianisto! — miris Olga. - Kial do per akordiono?

— Olja, kun pianisto mi ne volas. Mi volas kun vi! Ni bone faros. Ĉu vi permesas, ke mi saltu en la fenestron? Lasu la gladilon kaj eligu la muzikilon. Jen mi ĝin mem eligis. Al vi restas nur premi la klavojn per la fingroj, kaj mi kantos.

— Auskultu, Georgij — riproĉe diris Olga — finfine vi povas eniri ne tra la fenestro, kiam ekzistas pordo…

En la parko estis bruo. Vice alveturadis aŭtoj kun ripozantoj. Venis ĉaroj kun sandviĉoj, bulkoj, boteloj, kolbasoj, bombonoj, kukoj. Orde venis taĉmentoj de ĉaraj kaj kolportaj glaciaĵ-vendistoj. Sur la herbejoj diversvoĉe kriis gramofonoj, ĉirkaŭ kiuj dismetis sin alvenintaj kaj lokaj ripozantoj kun trinkaĵoj kaj manĝajoj. Sonis muziko.

Ĉe la pordego de estrada teatro staris deĵoranta olduleto kaj admonis la elektriston, kiu volis trapasi tra la pordo kun siaj ŝlosiloj, rimenoj kaj feraj hokoj:

— Kun laboriloj, karulo, mi ne enlasas ĉi tien. Hodiaŭ estas festo. Vi iru hejmen, lavu vin, ŝanĝu la vestojn, kaj revenu sen laboriloj.

— Sed ja, onklo, ĉi tie estas ĉio sen biletoj, senpage!

— Tamen, estas malpermesite! Ĉi tie estas kantado. Vi ja kunportas preskaŭ kompletan telegrafan foston. Kaj vi, kamarado, ankaŭ ne eniru — li haltigis alian homon — ĉi tie oni kantas, muzikas. Sed el via poŝo botelo elstaras.

— Sed, kara onklo — stumblante klopodis kontraŭdiri la homo — mi bezonas… Mi mem estas tenoristo.

— Preterpasu, tenoristo — montrante la elektriston, respondis la oldulo. — Jen tiu basisto ne kontraŭas. Kaj vi, tenoristo, obeu ankaŭ.

Ĵenja, al kiu knaboj diris, ke Olga kun akordiono trapasis al la podio, senpacience moviĝis sur la benko.

Finfine eliris Georgij kaj Olga. Ĵenja ektimis: al ŝi ŝajnis, ke oni tuj priridos Olgan.

Sed neniu ridis.

Georgij kaj Olga staris sur la podio tiel simplaj, junaj kaj gajaj, ke Ĵenja ekvolis brakumi ilin ambaŭ. Sed jen Olga metis la rimenon sur la ŝultron.

Profunda sulko tranĉis la frunton de Georgij, li kurbiĝis, klinis la kapon. En tiu tempo li estis oldulo, kiu per basa voĉo ekkantis:

— Ha, kiel bonege! Kiel kompatinda estas la lama kuraĝa oldulo! Bravulino, laŭdindulino!…— flustris Ĵenja. — Tiel, tiel. Ludu, Olga! Bedaŭrinde estas nur, ke vin ne aŭdas nia paĉjo.