Arkadij Gajdar - Timur kaj lia taĉmento

Post la koncerto amike interplektinte la manojn, Georgij kaj Olga promenis en la aleo.

— Ĉio en ordo — diris Olga. — Sed mi ne scias, kien malaperis Ĵenja.

— Ŝi staris sur la benko — respondis Georgij — kaj kriis "Brave! Brave!" Poste al ŝi venis… — tiam Georgij haltis — iu knabo kaj ili malaperis.

— Kiu knabo? — agitiĝis Olga. — Georgij, vi estas pli aĝa, diru, kio estas farenda al ŝi. Rigardu! Matene mi trovis ĉe ŝi jen tiun ĉi paperon!

Georgij tralegis la leteron. Tiam li mem enpensiĝis kaj serioziĝis.

— "Ne timu" signifas «malobeu». Ho, se trafus tiu knabaĉo al miaj manoj, mi parolus kun li dece!

Olga kaŝis la leteron. Dum ioma tempo ili silentis. Sed la muziko ludis tre gaje, ĉirkaŭe oni ridis kaj, denove preninte la manojn, ili iris plu en la aleo.

Subite ĉe la vojkruciĝo ili kunpuŝiĝis kun alia geparo, kiu ankaŭ man-en-mane iris al ili renkonte. Tiuj estis Timur kaj Ĵenja.

Embarasiĝinte, ambaŭ geparoj ĝentile klinis sin.

— Jen li estas! — tirante la manon kun pasio diris Olga. — Li estas ĝuste tiu knabaĉo.

— Jen — konfuziĝis Georgij — kaj li estas Timur, mia terura nevo.

— Kaj vi… vi sciis! — ekkoleris Olga. — Kaj al mi nenion diris.

Flankeniginte lian manon, ŝi ekkuris laŭ la aleo. Sed nek Timur, nck Ĵenja estis videblaj. Ŝi turnis sin al kurba, malvasta pado, kaj nur tie ŝi ekvidis Timuron, kiu staris antaŭ Figura kaj Kvakin.

— Auskultu — alvenante proksimen al li, diris Olga. — Estas malmulte por vi, ke vi travagis kaj rompis ĉiujn ĝardenojn, eĉ ĉe oldulinoj, eĉ ĉe orfiĝinta knabino, al vi ne sufiĉas, de vi ke fuĝas ĉiuj hundoj, vi malbonigas kaj agordas kontraŭ mi mian fratineton. Sur via kolo estas junpionira kravato, sed vi estas simple… sentaŭgulo!

Tirnur paliĝis. Olga svingis.

— Tio ne estas vero — li diris. — Vi nenion.scias.

Oiga svingis mane kaj kuris for por serĉi Ĵenjan.

Timur staris silente.

Silentis ankaŭ la konfuzitaj Figura kaj Kvakin.

— Nu, kio, komisaro? — demandis Kvakin. - Same al vi okazas malgajaĵoj, ĉu?

— Jes, bandestro — malrapide levante la okulojn respondis Timur. - Al mi estas malfacile, al mi estas malgaje. Preferinde estus, ke vi min kaptu, draŝu anstataŭ pro vi aŭdi… jen tion.

Kial vi silentis? — mokis Kvakin. — Vi povus diri: "Tion faris ne mi. Tion faraĉis ili." Ni ja staris ĉi tie, apude.

— Jes ja! Vi dirus, kaj ni pro tio vin batus — intermetis ĝojiĝinte Figura.

Sed tute ne atendante tian subtenon, Kvakin silente kaj malvarme rigardis sian kamaradon. Timur, tuŝante permane la arbotrunkojn, malrapide iris for.

— Li estas fiera — mallaŭte diris Kvakin. — Li volas plori, sed silentas.

— Ni donu al li unu baton, kaj li ekploros — diris Figura, kaj ĵetis posten al Timur abi-strobilon.

— Li estas fiera — raŭke diris Kvakin — sed vi… vi estas fiulo! — kaj svingante la manon li brue batis Figuran sur la frunton.

Figura konsterniĝis, poste ekkriis kaj komencis kuri. Du-foje atingante lin, Kvakin pugne trabatis lian dorson.

Fine Kvakin haltis, levis la faligitan kaskedon, batante ĝin kontraŭ la genuoj, forskuis el ĝi la polvon, iris al la glaciaĵisto, aĉetis porcion, apogis sin kontraŭ arbo kaj anhelante komencis avide gluti la glaciaĵon grandpece.

Sur kampeto, apud pafhaleto Timur trovis Gejkan kaj Siman.

— Timur — avertis lin Sima — vin serĉas (li ŝajnas esti tre kolera) via onklo.

— Jes, mi iras, mi scias.

— Ĉu vi revenos ĉi tie?

— Mi ne scias.

— Timĉjo! — neatendite delikate diris Gejka kaj prenis la kamaradon je la mano. — Kio okazas? Ni ja nenion malbonan al iu faris. Vi ja scias, se oni pravas…

— Jes, mi scias… tiam oni timas nenion en la mondo. Sed tamen oni povas havi kordoloron.

Timur foriris.

Al Olga, kiu estis portanta la akordionon, alvenis Ĵenja.

— Olja!

— Iru for! — ne rigardante la fratinon, respondis Olga, — Mi ne piu parolos kun vi. Tuj mi forveturos al Moskvo, sed vi povas sen mi promeni kun kiu vi volas, eĉ ĝis aŭroro.

— Sed,Olja…

— Mi kun vi ne plu parolos. Postmorgaŭ ni transloĝiĝos al Moskvo. Tie ni atendos la paĉjon.

— Jes, la paĉjo, sed ne vi — li ĉion ekscios! — kolere kaj larme kriis Ĵenja kaj ekkuris serĉi Timuron.

Ŝi trovis Gejkan, Simakovon kaj demandis, kie estas Timur.

— Li estis vokita hejmen — difis Gejka. — Kontraŭ li ial pro vi tre koleras la onklo.

Furioze Ĵenja frapis la teron per la piedo kaj, kunpremante la pugnojn, ekkriis:

— Jen tiel… pro nenio… trafas malfeliĉo homojn!

Ŝi ĉirkaŭprenis betultrunkon, sed tuj al ŝi alkuris Tanja kaj Njurka.

— Ĵenja! — ekkriis Tanja. — Kio okazis al vi? Ĵenja, ni kuru! Tien venis harmonikisto, tie komenciĝas dancado, knabinoj dancas.

Ili kaptis ŝin, trenis kaj tiris al la rondo, interne de kiu intermite brilaperadis kiel helaj floroj la roboj, bluzoj, jupoj.

— Ĵenja, ne ploru! — same kiel ĉiam rapide diris Njurka. - Kiam min draŝas la avino, mi ne ploras! Knabinoj, prefere ek en la rondon! Ni saltu!

— "Ni saltu!" — mokimitis Njurkan Ĵenja.

Kaj, trabatiĝinte tra la homĉeno, ili ekrotaciis, ekturniĝis en ekscite gaja danco.

Kiam Timur revenis hejmen, lin alvokis la onklo.

— Min tedas viaj noktaj aventuroj — diris Georgij. — Tedas la signaloj, sonoroj, ŝnuroj. Kia estis la stranga historio pri la litkovrilo?

— Tio estis misaĵo.

— Bona misaĵo! Al la knabino plu ne trudu vin: vin ŝia fratino ne ŝatas.

— Pro kio?

— Mi ne scias. Certe ne senkaŭze. Kio estas viaj leteroj? Kio estas viaj strangaj renkontiĝoj tagiĝe? Olga diris, ke vi instruas al la knabino pri huliganeco.

— Ŝi mensogas — indignis Timur — kaj ŝi estas komsomolanino! Se ŝi ion ne komprenas, ŝi povus voki min, demandi. Mi respondus al ŝi pri ĉio.

— Bone. Sed dum vi al ŝi nenion respondis, mi malpermesas al vi iri en ilian vilaon, kaj ĝenerale, se vi daŭrigos la misfarojn, mi vin resendos al la patrino.

Li estis forironta.

— Onklo — haltigis lin Timur — kiam vi estis knabo, kion vi faris? Kion vi ludis?

— Ĉu ni? Ni kuradis, grimpis tegmentojn, okazis iam, ke ni batalis. Sed niaj ludoj estis simplaj, al ĉiuj kompreneblaj.

Por doni bonan lecionon al Ĵenja, vespere ne dirinte eĉ unu vorton, Olga forveturis al Moskvo.

En Moskvo ŝi havis nenian aferon. Pro tio ne vizitinte sian loĝejon, ŝi veturis al sia amikino, estis ĉe ŝi ĝis vespero kaj nur ĉirkaŭ la deka ŝi venis hejmen. Malferrninte la pordon, ŝaltis lumo n kaj ektremis: al la pordo de la loĝejo estis alnajlita telegramo. Ŝi deŝiris ĝin kaj tralegis. La telegramo estis de la paĉjo.

Vespere, kiam el la parko disveturis la kamionoj, Ĵenja kaj Tanja venis hejmen. Ili volis ludi flugpilkon, Ĵenja devis ŝanĝi la ŝuojn je sportŝuoj.

Ŝi estis nodanta la ŝnuretojn, kiam en la ĉambron eniris virino: la patrino de la blonda knabino. La knabino kuŝis sur ŝiaj brakoj kaj dormis.

Eksciinte, ke Olga ne estas hejme, la virino ĉagreniĝis.

— Mi volis lasi ĉe ŝi la knabinon — diris ŝi. — Mi ne sciis, ke la fratino forestas. La trajno venas hodiaŭ nokte sed… mi devas veturi al Moskvo, por renkonti la patrinon.

— Lasu ŝin — diris Ĵenja. — Kial Olga?… Sed ĉu mi ne estas homo? Kuŝigu ŝin sur mian liton, kaj mi sur la alian kuŝiĝos.

— Ŝi dormas trankvile kaj vekiĝos nur matene — ekĝojis la patrino. — Necesas nur neofte venadi al ŝi kaj ĝustigi la kusenon sub la kapo.

La knabino estis senvestigita kaj enlitigita. La patrino foriris. Ĵenja flankenigis la kurtenon, por ke videblu la lito tra la fenestro, kaj forkuris kun Tanja ludi flugpilkon, interkonsentinte post ĉiu ludo laŭvice veni kaj rigardi, kiel dormas la knabino.