Стефан Гайм - Агасфэр (Вечны Жыд) (на белорусском языке)

Пасьля чаго прафуз абвяшчае, што годзе пабожных слоў, i што ваенная юстыцыя i прагны да вiдовiшчаў люд хочуць таксама дастацца да свайго права. Два слугi становяць Агасфэра якраз на пачатку "вулiцы" тварам у яе, i прафуз камандуе, i голас яго гучыць далёка:

- Гатова да прабегу вулiцы - марш!

Агасфэр бачыць перад сабою бясконцую "вулiцу", справа жаўнеры, зьлева жаўнеры, вочы, вочы, вочы, два муры з вачамi, i ўсе глядзяць на яго, i паднятыя для ўдару дубцы, якiя далей здаюцца ўсё больш кароткiмi, пакуль усё, вулiца й жаўнеры й прылады, ня ўлiваецца ў адну чорную пропадзь, якая праглыне яго. Спачатку ён адчувае кожны ўдар так, быццам дубец апаясвае яго, i кожнага разу яму займае дух, i ён адчувае, як набухае й лопаецца скура й выступае кроў, густая i гарачая. Пасьля боль зьлiваецца ў хвалi, якiя пракочваюцца па iм i душаць, пакуль ён ня ўскрыквае, як зьвер, крык разьдзiрае горла, вочы лезуць з вачанiц, мяса на сьпiне лопаецца й рвецца, а канца вулiцы ўсё яшчэ няма. Мiласэрнасьцi, шэпча ён, i ведае, што нiхто яго ня чуе, а калi б i пачуў, не ўмiлажалiўся б, i хiстаючыся тупае далей, i зноў удары, зноў посьвiст дубцоў, кляск, якi ўжо ён чуе, быццам гэта не ягоная сьпiна, якая прымае ўдары, не свае мускулы, якiя разрываюцца валакно за валакном.

Вось, нарэшце, дайшоў. I ўсё яшчэ жыве. Ён дыхае з хрыпам, сэрца ў грудзях дзiка б'ецца, боль вакол яго ўсяго як палiто з жару. Але тут ужо паказваецца гер суб-прафуз i хапае яго пяцярнёй, паварочвае й высьпяткам пасылае назад у вулiцу. Ён спытыкаецца, падскоквае. Што ён яшчэ можа бачыць каменьне пад нагамi, зьдзiўляе яго самога, можа чуць глухое вiраваньне барабанаў, думаць можа, столькi крывi, колькi ж крывi ў чалавеку. Яго сьпiна суцэльнае чырвонае месiва: кашуля, скура, чырвонае мяса; скора аголяцца косьцi, ясна. Пасьля, калi падымае галаву, каб разгледзецца ў страшнай дарозе, ён бачыць Айцэна, чорнага й малюсенькага ў аддаленьнi, але ён робiцца ўсё большы й большы, з кожным крокам падрастае, з кожным ударам, рысы твару робяцца больш пазнавальныя, востры нос, сьцяты рот, маленькiя блiскучыя вочы. I калi ён падыходзiць да яго, апускаецца яшчэ апошнi ўдар на ягоныя плечы, ён падае на каленi перад iм i просiць, кусаючы губы:

- Дайце мне адпачыць крыху каля вас, бо я ў ранах i змогся да сьмерцi.

Словы гэтыя Айцэн ведае добра, i раптам яму зноў робiцца страшна i ўжо нiчога iншага ня хоча, як толькi адпусьцiць жыда з вачэй, з жыцьця, i ён выкрыквае:

- А што вы сказалi, калi наш Гасподзь Iсус прыйшоў да вас з крыжам на сьпiне й папрасiў у вас таго самага.

- Я, - кажа Агасфэр, спрабуючы ўсьмiхнуцца, - любiў рабi.

Айцэн крывiць твар; гнеў Госпада адолеў яго за такую жыдаву крамолу:

- Прэч, сказаў ты, i прагнаў нашага Госпада Iсуса ад тваiх дзьвярэй, i ён пракляў цябе...

I змаўкае, бо Агасфэр падняўся i стаiць перад iм, увесь у крывi, i падымае руку й кажа, тым часам як геры прафузы разьзяўляюць пашчы ад зьдзiўленьня:

- Будзьце ж праклятыя i Вы, Паўлюс фон Айцэн, i чорт возьме вас, гэта так жа пэўна, як i тое, што Вы цяпер тут бачыце мяне, i я буду пры тым, калi ён прыйдзе, каб забраць Вас.

Пасьля гэтых слоў ён паварочваецца не марудзячы, назад у вулiцу, i калi на яго падае ўдар, на небе разрываюцца хмары, i ляскае маланка, i падымаецца вецер, i многiя кажуць, што Бог даў азнаку, i лiхi будзе канец з Садомай i Гаморай на рацэ Шляi.

Пазьней, калi ўжо ўсё скончылася, пры восьмым праходзе вулiцы, гер прафуз пхнуў ботам труп лiхамысьнiка й такiм чынам пераканаўся, што той мёртвы да сьмерцi, пасьля чаго абвясьцiў:

- Атрад - увага! Кара закончана! - i жаўнеры памаршыравалi з трупам на драбiнах, i дождж змыў з бруку кроў Агасфэра, i былi спалены шпiцрутэны на вогнiшчы на рыначным пляцы, яны гараць дрэнна й дымяць i сьмярдзяць, думае Айцэн, яму здаецца кашмарным сном i ўсё гэта разам i тое, што хлопец быў толькi прахадзiмцам i махляром, бо сапраўдны Агасфэр нiколi ня мог бы памерцi насамрэч, нават пасьля восьмага праходу вулiцы.

РАЗЬДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ПЯТЫ

У якiм вентылюецца пытаньне пра тое, што можа крыцца за iнтэнсiўнымi заняткамi комплексам Агасфэра, i мы даведваемся праз вучоны абмен пiсьмамi памiж прафэсарамi Байфусам i Лёйхтэнтрагерам наконт вяртаньня рэбэ Ёшуа й ягоныя думкi пра Армагедон

Геру

праф. д-ру Dr. h. c. Зiгфрыду Байфусу

Iнстытут навуковага атэiзму

Бэрэнштрасэ 39а

108 Берлiн

4 верасня 1980

Дарагi таварыш Байфус!

З прычыны адпускнога перыяду многiх нашых супрацоўнiкаў наша рэагаванне на працу кiроўнага Табою Iнстытута "Рэлiгiйныя элементы ў сiянiсцкiм iмперыялiзме са спецакцэнтам на Агасфер-легендзе i Кумранскiм рукапiсе 9QRes", рэдакцыя якога па нашай iнiцыятыве была ў сакавiку гэтага года, запазнiлася. Пасля таго, як перад намi аказалiся многiя ацэнкi i меркаваннi i нават я сам меў магчымасць пазнаёмiцца з працай, я павiнен паведамiць Табе, што мы не разглядваем гэты ўзнос у яго iснуючай форме як дастаткова квалiфiкаваны, каб прадстаўляць яго ў наступным годзе на канферэнцыi ў Маскве.